Ο ιερέας: ένας μάρτυρας του Χριστού στην ιστορία. Όπως το φως του Χριστού νικά το σκοτάδι, έτσι το φως του ιερέα παραμένει και θα παραμείνει στην ιστορία ως η αποτελεσματική «ένδειξη» του Θεού.
Ανάμεσα στις πιο εντυπωσιακές ιστορίες του Ευαγγελίου αναδύεται, σίγουρα, εκείνη κατά την οποία ο Ιησούς καλεί κάποιους μαθητές να τον ακολουθήσουν και ανάμεσά τους, κάποια στιγμή, επιλέγει τους μελλοντικούς αποστόλους: Εκείνους οι οποίοι, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, στο όνομά του και στην δική του αλήθεια, θα κληθούν να φέρουν στον κόσμο τη διακήρυξη της Χαρμόσυνης Είδησης. Η μορφή του ιερέα είναι η κλήση που εκφράζει καλύτερα το πρόσωπο του Χριστού.
Τη μεγαλοσύνη ενός τέτοιου δώρου, μπορεί κάποιος να τη λάβει μόνο υπό ορισμένες προϋποθέσεις θεολογικής και πνευματικής τάξης.
Κάθε ιερέας, στην ουσία, καλείται να κάνει παρόν τον Χριστό στο κόσμο. Αυτό αποδεικνύει ότι πρέπει να γίνεται ολοένα και πιο Εικόνα του Χριστού, για να παρέχει ορατότητα, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα στη διακονία, με την μαρτυρία για την αλήθεια που εκδηλώνεται μέσα από τα έργα του, τα λόγια του και τη ζωή του.
Ο ιερέας είναι ένας άνθρωπος της αλήθειας.
Ως εκ τούτου, ο λόγος του ιερέα πρέπει να είναι πάντα, ένας λόγος αλήθειας, σαν ένας «φάρος», που βρίσκεται στην καρδιά της ανθρώπινης ιστορίας.
Ανάμεσα στα πολλά εχθρικά κύματα ενάντια στην πίστη, αυτός ο φάρος θα πρέπει να προβάλλει το εκτυφλωτικό φως του ευαγγελίου, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να ξεχωρίσει το ασφαλές μονοπάτι της ζωής. Ο ιερέας είναι σαν ένας «καθρέφτης» στον οποίο ο Χριστός επιλέγει να αντικατοπτρίζει τον εαυτό του, έτσι ώστε η ισχυρή λάμψη της μαρτυρίας να εξαπλώνεται στον κόσμο. Ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος επιλέγει να ζήσει χωρίς ηθικούς κανόνες και πάντα αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τη θέλησή του να εκδιώξει τον Θεό από τη ζωή του και από την ζωή των άλλων.
Όπως το φως του Χριστού νικά το σκοτάδι, έτσι το φως του ιερέα μένει και θα παραμείνει στην ιστορία ως η αποτελεσματική «ένδειξη» του Θεού, που είναι σε θέση να διαφωτίζει τις συνειδήσεις, δείχνοντας το δρόμο της ζωής.
Ο ίδιος μεταφέρει στην καρδιά του ένα πνευματικό καταστατικό – αυτό του Χριστού – γραμμένο με τη μελάνη της χάριτος: «Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να είναι υπηρέτης σας, 44ε όποιος θέλει να είναι πρώτος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει δούλος όλων» (Mk 10,43) για να επιτευχθεί αυτό, ωστόσο, θα πρέπει να νικήσει τον ολέθριο πειρασμό που επιθυμεί να τον μετατρέψει σε έναν κύριο των ψυχών ή ιδιοκτήτη του λαού.
Πιο απλά, αυτός είναι ένας πλήρους απασχόλησης υπηρέτης, υπηρέτης του Ευαγγελίου, υπηρέτης του Χριστού ανά πάσα στιγμή της ημέρας, ακόμη και έξω από τις συνηθισμένες στιγμές της παραμονής του στην εκκλησία. Η λέξη μερική απασχόληση δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχει στο λεξιλόγιο του ιερέα. Η πρόσκληση, στην οποία απάντησε ναι, δεν πρέπει ποτέ να ξεφύγει από την εικόνα και την αποστολή του Χριστού σύμφωνα με την οποία ο ιερέας, κάθε μέρα, συμμορφώνει την ύπαρξή του και τη σκέψη του: «Οι αλεπούδες έχουν τους κρυψώνες τους και τα πουλιά του ουρανού τις δικές τους φωλιές, αλλά ο Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να βάλει το κεφάλι του »(Mt 8:20). Πρόκειται για μια υπηρεσία στην Βασιλεία του Θεού, που αποκαλύπτει μια συνεχιζόμενη αφοσίωση, ένα πάθος για να δώσει σε όλους το λόγο του ευαγγελίου, καθώς και να αναιρέσει κάθε άλλο συμφέρον, ακόμη και το προσωπικό.
Ο ιερέας, λοιπόν, είναι ένας άνθρωπος της προσευχής. Αντλεί συνεχώς από την καρδιά του Χριστού και την καρδιά της Επουράνιας Μητέρας, τη δύναμη για να είναι, ανά πάσα στιγμή, οικοδόμος ζωής. Θα προσευχηθεί όχι ως τελετουργικό που γίνεται από συνήθεια, ή απλό καθημερινό καθήκον, αλλά από ουσιαστική ανάγκη να αποδείξει στο Θεό την εξάρτησή του από Αυτόν. Πριν μιλήσει για το Θεό, οφείλει να μιλήσει στο Θεό.
Η προσευχή του θα έχει πάντα μία προνομιακή θέση στην καρδιά του Θεού, αν αυτό που αισθάνεται, αυτό που ζητά, αυτό που επιθυμεί, εναρμονίζεται με αυτό που θέλει ο Χριστός, εάν συνάδει με το Άγιο Πνεύμα που φωνάζει προς τον Θεό, με ανείπωτους στεναγμούς. Τι είναι ακόμη ο ιερέας; Είναι, σίγουρα, ένας «μάρτυρας για την αλήθεια».
Πρέπει να είναι σε θέση να κουβαλά το σταυρό και να ανεβαίνει σε αυτόν καθημερινά. Ειδικά όταν γύρω του η λογική του κόσμου αντιτίθεται στη λογική του Θεού. Όταν φαίνεται ότι ο έλεγχος των καταστάσεων χαλαρώνει, όταν οι άνθρωποι αφήνουν τον εαυτό τους να γοητεύεται από αγαθά και εφήμερες καταστάσεις, όταν η επιθυμία τους είναι ισχυρότερη για τα πράγματα του κόσμου και όχι για τα πράγματα του ουρανού, τότε, ο ιερέας πρέπει να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τους άλλους, με μεγαλύτερη διάθεση για φιλανθρωπία και
Όπως ο Χριστός στο όρος Θαβώρ, ο ιερέας θα πρέπει να γεμίσει ακόμη περισσότερο από χάρη και αλήθεια. Θα πρέπει να μεταμορφώσει περαιτέρω την ύπαρξή του από το Θείο Φως, αν θέλει να μεταδώσει γύρω του αυτό το Φως.
Τα βάσανα του ιερέα, έστω και κρυφά, θα είναι πάντα δίπλα του, σαν σκιά. Είναι ο κανόνας για όσους έχουν επιλεγεί να είναι στον κόσμο «σημάδι της αντίφασης». Είναι ο νόμος για όσους πρέπει να ζήσουν μια αγάπη τόσο μεγάλη για να προσφέρουν σε όλους τη δυνατότητα να επιστρέψουν στο δρόμο του Θεού: «Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιάσει τη ζωή του για τους φίλους του» (Ιω 15:13).
Γι 'αυτό ο ιερέας είναι εκείνος που γίνεται καθημερινά θυσία, δίνοντας τη ζωή του για το καλό των ανθρώπων. Η άνοδός του στο σταυρό τον βάζει μέσα στην κατάσταση για όποιον μπορεί να διαβάσει την ιστορία όχι από μια προνομιακή οπτική γωνία, αλλά κοντά σε αυτούς που υποφέρουν, σε όσους δεν μπορούν να ξανασηκωθούν, σε εκείνους που αγωνίζονται για να βαδίσουν μέσα στην πίστη, στην ελπίδα και στην αγάπη.
Μόνο εκείνος που καλείται σε ένα τόσο μεγάλο δώρο, θα μπορέσει να κατανοήσει ότι όποιος αφήνει τον εαυτό του να αντιληφθεί την αγάπη του Χριστού, ζει ένα βαθύτερο μυστήριο από αυτό που θα μπορούσε να περιγράψει μόνο με τα λόγια.
ρφ (μετάφραση)
