Ο Osservatore Romano της 24-7-21 δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον Ιεράρχη του Munster, την εποχή παντοδυναμίας του Χίτλερ, τον Clemens August von Galen, τον οποίο οι N. Y. Times είχαν παρουσιάσει σε άρθρο της 8-6-1942 ως το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό αντίπαλο του!
Ο Βεστφαλός Clemens γεννήθηκε το 1878 σε παλαιά αριστοκρατική οικογένεια, μορφώθηκε κυρίως από Ιησουίτες, αμφιταλαντεύθηκε να γίνει Βενεδικτίνος ή Ιησουίτης, αλλά τελικά έγινε απλός Ιερέας και υπηρέτησε σχεδόν 30 χρόνια ως Εφημέριος στο Βερολίνο (23 χρόνια) και στο Munster (6 χρόνια). Υπήρξε συντηρητικός στις πεποιθήσεις, φοβόταν την επιρροή του Μπολσεβικισμού στη Γερμανική κοινωνία και η επιλογή του, απ΄ τον Πάπα Πίο 11ο, το 1933, μετά τις αρνήσεις των αρχικά υποδειχθέντων, για την Επισκοπή του Munster, ήταν μάλλον υποχρεωτική… Ήταν ο πρώτος Καθολικός Επίσκοπος απ΄ την αναρρίχηση του Χίτλερ στην εξουσία, 9 μήνες νωρίτερα. Κατά συγκυρία της μοίρας, ο Αδόλφος αυτοκτόνησε 9 μήνες πριν το θάνατο του von Galen!
Ελάχιστα περίμεναν κάτι ιδιαίτερο απ΄ τον αριστοκράτη συντηρητικό Γερμανό Επίσκοπο. Ο πριγκιπικής συμπεριφοράς von Galen όμως ήταν άνθρωπος της Εκκλησίας, δηλαδή είχε γίνει ιερωμένος για να κηρύττει το λόγο του Ευαγγελίου και δεν είχε διάθεση να σιωπήσει αν κάποιος έκανε το αντίθετο! Επομένως δεν μπορούσε να μην καταγγείλει δημόσια το νεοπαγανισμό του καθεστώτος και του θεωρητικού του ναζισμού Alfred Rosemburg, το 1934. Η στάση του ξάφνιασε, αλλά η καταγωγή και το αξίωμά του τον “δικαιολογούσαν” στα μάτια των πιο ψύχραιμων Ναζί. Εκεί που το καθεστώς άρχισε να χάνει την υπομονή του, ήταν μετά την αντιρατσιστική εγκύκλιο (στα γερμανικά και όχι στα λατινικά!) του Πάπα Πίου 11ου το 1937, με τίτλο “Mit Brennender Sorge”, που πολλοί “χρέωσαν” στον Επίσκοπο του Munster.
Οι πλάγιες απειλές για τη σωματική του ακεραιότητα ήταν ήδη αρκετές, αλλά τον Ιεράρχη απασχολούσε η κατάσταση του ποιμνίου του, οι διακρίσεις εντός της κοινωνίας, η συμπεριφορά του καθεστώτος προς τους Καθολικούς θεσμούς, η απόδοση δικαιοσύνης και η παρουσία της Εκκλησίας στην εκπαίδευση. Οι διαμαρτυρίες του για ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου οι έγκλειστοι ήταν χωρισμένοι κατά φυλή ή εθνικότητα, πέρασαν, αρχικά, απαρατήρητες. Ο Πόλεμος ήταν ήδη παντού στην Ευρώπη και η έκφραση αντίθετης γνώμης θα μπορούσε να θεωρηθεί προδοσία, όμως ο von Galen λογοδοτούσε στη συνείδησή του και στον Θεό!
Το καλοκαίρι 1941 έμεινε στην ιστορία της Γερμανικής Εκκλησίας για τα 3 δημόσια κηρύγματα – καταδίκες της κατάστασης, που έκανε την 12/7, 20/7 και 3/8 αντίστοιχα.
Στο πρώτο, κατακεραύνωσε την παντοδύναμη Γκεστάπο για τη δράση της χωρίς έλεγχο, ζητώντας δικαιοσύνη για όλους και ιδιαίτερα για τους παράνομα, μαζικά συλληφθέντες, Ιησουίτες της χώρας.
Στο δεύτερο έδωσε έμφαση στην δήμευση της περιουσίας της Εκκλησίας και στην απαγόρευση δράσης των θεσμών της.
Στο τρίτο, κατακεραύνωσε τα προγράμματα ακούσιας ευθανασίας προσώπων που είχαν ψυχικά και σωματικά προβλήματα, αναφερόμενος στην 5η εντολή! Τα χαρακτήρισε “δολοφονική τρέλα χωρίς προηγούμενο”.
Ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός που δέχθηκε, ήταν “γουρούνι” απ΄ τον επικεφαλής νεολαίας των SS… Όμως ο ίδιος ο Χίτλερ δίστασε να ζητήσει τη δολοφονία του, για να μη διχάσει την ισχυρή Καθολική κοινότητα του Μunster, διαμηνύοντας του ότι θα λογαριαστούν όταν τελειώσει ο πόλεμος… Ουσιαστικά τα έτη 1941-45 ο Ιεράρχης παρέμεινε σε “κατ`οίκον περιορισμό” έχοντας ήδη γίνει γνωστός με το προσωνύμιο “ο Λέων του Munster”!
Όταν οι Σύμμαχοι κατέλαβαν τη Γερμανία ο von Galen ανέλαβε δράση για την προστασία των κατοίκων από την “αυθαιρεσία των νικητών” και με τον τρόπο του και τη φήμη που τον ακολουθούσε κατάφερε αρκετά πράγματα για την αξιοπρέπεια των ηττημένων. Το 1946 ο Πάπας Πίος 12ος τον ονόμασε Καρδινάλιο και πήγε στη Ρώμη όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό.
Πέθανε λίγο αργότερα.
Το 2003 ο Πάπας Βενέδικτος τέλεσε στον Άγιο Πέτρο την τελετή της μακαριωνυμίας του.
Πληροφορίες και φωτογραφίες από VaticanNews και το διαδίκτυο
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ Μέλος Συνοδικής Επιτροπής ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
