Οι δύο μαθητές της Εμαούς, απογοητευμένοι και αποθαρρυμένοι, αντιπροσωπεύουν την κατάσταση της ψυχής του σύγχρονου ανθρώπου. Ο Ιησούς που πλησιάζει και βαδίζει μαζί τους υποδεικνύει μια ποιμαντική μέθοδο για να πλησιάσουμε ακόμα και τους ανθρώπους της εποχής μας. Η μέθοδος αυτή είναι η "συμπόνια" και η από κοινού αντιμετώπιση της δραματικής κατάστασης των ανθρώπων που συναντάμε. Είχε ήδη συνέβη στον Ιησού σε πολλές περιπτώσεις, για παράδειγμα, στη συνάντηση με τη χήρα του Ναΐν (Λκ 7,11 – 17), η οποία συνόδευε στον τάφο τον μοναχογιό της: Ο Ιησούς συμμερίζεται τον πόνο, σταματά, αφιερώνει χρόνο και δίνει προσοχή, μας πλησιάζει, βαδίζει μαζί μας, μας προσκαλεί να μην κλαίμε.
Είναι μια προσέγγιση που εκφράζει τρυφερότητα, προσφέρει ένα νέο φως, δίνει θαλπωρή, επιτρέπει να ανακτήσουμε την ελπίδα: η ζωή έχει νόημα ακόμα και όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε την απογοήτευση και τη δυστυχία, το φως διαπερνά τα σκοτάδια, ακόμα και αν στην αρχή μπορούμε να διακρίνουμε μόνο μια αχτίδα.
Αυτή (η προσέγγιση) του Ιησού είναι ένας λόγος που ζεσταίνει την καρδιά, επανεκκινεί την κυκλοφορία της ελπίδας στις αρτηρίες που πλέον έχουν σκληρύνει από την ψυχρή απογοήτευση. Βοηθά τη διορατικότητα, δηλαδή να ξαναδιαβάσουμε με τα μάτια της πίστης τα γεγονότα στα οποία γίναμε μάρτυρες: Οι δύο μαθητές τις γραφές, τις γνώριζαν ήδη, αλλά μόνο τώρα κατανοούν τη βαθιά έννοιά τους, και αυτές μπαίνουν στη ζωή τους, επειδή ο Ιησούς τις προσφέρει με θέρμη και ενθουσιασμό. Ο Ιησούς διεισδύει στα προσωπικά δράματα, εισχωρεί στις πτυχώσεις των απογοητευμένων ελπίδων, μαλάσει την καρδιά που έχει σταματήσει, μαλακώνει τις φλέβες που έχουν σκληρύνει και η ζωή ξεκινά και πάλι.
Ο Αναστημένος είναι δίπλα μας σε όλη την πορεία του ανθρώπου, στην καθημερινή ζωή του. Από την μεγάλη και προσεγμένη αίθουσα έως το τελευταίο δωμάτιο, δεν φοβάται να αναγνωριστεί σε ένα πανδοχείο. Αλλά αφού «έκοψε και μοίρασε τον άρτο» Ο Ιησούς εξαφανίζεται: Πλέον η συνάντηση μαζί του είναι δυνατή μόνο στην Ευχαριστία και την αλληλεγγύη με μια ζωή προσφερόμενη στους άλλους.
