Παντηνιακός Δρόμος του Σταυρού, Αγ. Φραγκίσκος – Εξώμβουργο. 10/4/22
Μόλις διανύσαμε τον Δρόμο του Σταυρού, επιθυμώντας να διανύσουμε τον δρόμο της ειρήνης. Χάσαμε το δρόμο αυτό γιατί ξεχάσαμε ότι είμαστε παιδιά ενός Πατέρα και αδέλφια μεταξύ μας. Ο Ιησούς, όρθιος επάνω στο σταυρό και με ανοικτά τα χέρια μας το θυμίζει. Ο σταυρός που ενώνει ουρανό και γη, και όλες τις άκρες του κόσμου είναι το σύμβολο της ειρήνης. Πώς ένα σύμβολο θανάτου και εξευτελισμού έγινε σύμβολο ειρήνης;
Τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, όταν μας απαγόρευσαν να πηγαίνουμε στην εκκλησία και ακόμη και το Πάσχα το εορτάσαμε στα σπίτια μας, μία κυρία στην τηλεόραση σχολίασε ότι αυτή η αντιμετώπιση ήταν διαμετρικά αντίθετη από τις άλλες πανδημίες. Στις προηγούμενες πανδημίες, όταν ο κόσμος δεν γνώριζε για τον τρόπο της μεταδοτικότητάς τους, συνωστιζόταν στις εκκλησίες για να προσευχηθεί στο Θεό να τους σώσει. Το τραγικό είναι, όχι ότι δεν μπορούσαμε να πάμε να προσευχηθούμε, αλλά ότι συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούμε να σωθούμε και χωρίς να προσευχηθούμε. Το ίδιο σχεδόν συμβαίνει και τώρα. Νοιώθουμε ότι ο Θεός δεν ακούει την προσευχή μας για την ειρήνη στην Ουκρανία και περιμένουμε πότε οι πολιτικοί μας θα τα μαγειρέψουν για να μας σώσουν: τους Ουκρανούς από το θάνατο και τους υπόλοιπους από την πείνα, που μας προειδοποιούν ότι θα επέλθει. Τι κι αν κάποιοι μεμονωμένα προσεύχονταν και προσεύχονται για σωτηρία, για ειρήνη; Μπροστά σε αυτό το χάος που επικρατεί αισθανόμαστε ότι ο Θεός είναι απών ή τουλάχιστον σιωπηλός. Αν βρούμε μόνοι μας λύσεις, τι ανάγκη έχουμε το Θεό; Μπορούμε όμως να βρούμε λύσεις μόνοι μας;
Κάποιος άγιος είχε συμβουλέψει: να ενεργούμε σαν να εξαρτώνται τα πάντα από εμάς και να προσευχόμαστε σαν να εξαρτώνται τα πάντα από τον Θεό. Ο Θεός δεν θα κάνει για μας αυτά που οφείλουμε και μπορούμε να κάνουμε εμείς. Αλλά χρειάζεται να προσευχόμαστε για να ανακαλύψουμε τι οφείλουμε να κάνουμε και τη δύναμη να τα πραγματοποιήσουμε. Να προσευχόμαστε για να μην επιλέγουμε πράγματα που είναι εγωιστικά, που είναι μόνο για το δικό μας συμφέρον της στιγμής, που δεν βλέπουν τον πόνο των άλλων και τις συνέπειες στο μέλλον της ανθρωπότητας.
Μέσα στο θείο δράμα αναγνωρίζουμε ανθρώπους, όπως η Παναγία, ο Κυρηναίος, η Βερονίκη, που στάθηκαν πιστοί στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στην αγάπη. Το δικό τους παράδειγμα μας εμπνέει να σταθούμε κι εμείς κοντά στον πονεμένο αδελφό μας. Είμαστε φύλακες των αδελφών μας.
Ο σταυρός στέκεται όρθιος κάτω από τον ουρανό να μας θυμίζει ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα και με τα οριζόντια μπράτσα του μάς κάνει να σκεφτούμε την ανοικτή αγκαλιά του σωτήρα μας και να θυμηθούμε ότι είμαστε όλοι αδέλφια. Έτσι το εργαλείο του θανάτου μέσω του Ιησού Χριστού γίνεται το σύμβολο της ειρήνης. Λέει ο Απόστολος Παύλος στους Ρωμαίους: «έχουμε ειρήνη με το Θεό διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου έχουμε με την πίστη πρόσβαση σε αυτή τη χάρη» (5, 1). Έχουμε ειρήνη μεταξύ μας διότι ο Ιησούς δίνει στους μαθητές του το λόγο που παρέδωσε τη ζωή του στο θάνατο: επειδή κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτόν που δίνει τη ζωή του γι’ αυτόν που αγαπά.
Τελειώνοντας αυτόν το Δρόμο του Σταυρού ήρθαμε να συμφιλιωθούμε με το Θεό και με τους αδελφούς μας. Ας εξετάσουμε τις σχέσεις μας με το Θεό και τους ανθρώπους και ας αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας. Ας αναγνωρίσουμε τις στιγμές που δεν συμπεριφερθήκαμε ως παιδιά του Πατέρα και ως φύλακες των αδελφών μας. Ας εμπιστευτούμε στην ανεξάντλητη ευσπλαχνία του Θεού και ας επιστρέψουμε σπίτι μας βαδίζοντας στον δρόμο της ειρήνης.
