Υπαπαντή, 2022, Νάξος, Πανηγύρι Μητρόπολης
Κατά το τελευταίο δείπνο, πριν ο Ιησούς πλύνει τα πόδια των μαθητών του, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει ότι «ο Ιησούς ήξερε ότι από τον Πατέρα ήρθε και στον Πατέρα επιστρέφει». Αυτή η φράση θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηρίσει και την δική μας ζωή. Στην εορτή της Υπαπαντής μας περιγράφεται η εικόνα ενός βρέφους που αφιερώνεται στον Θεό στην αρχή της ζωής του και δύο γέροντες στην δύση της ζωής τους που με θάρρος περιμένουν το θάνατο όχι ως το τέλος της ζωής τους αλλά ως συνάντηση με τον Θεό.
Από τον Θεό προερχόμαστε και στον Θεό επιστρέφουμε. Αυτό είναι το ταξίδι της ζωής μας. Όταν το συνειδητοποιούμε τότε δεν περιπλανιόμαστε μέσα στο σκοτάδι, μας λέει ο Ιησούς, όταν διακηρύττει στους μαθητές του «εγώ είμαι το φως του κόσμου».
Παρότι ήταν νόμος στον Ισραήλ, ευτυχώς ακόμη και σήμερα οι χριστιανές μητέρες έρχονται στην εκκλησία με το νεογέννητο παιδί τους να ευχαριστήσουν το Θεό για αυτό το δώρο, γι’ αυτό το θαύμα που τους χάρισε: ένα παιδί, μία ανθρώπινη ζωή. Αυτές οι μητέρες αναγνωρίζουν με δέος ότι το βρέφος που κρατούν στην αγκαλιά τους είναι δώρο του Θεού. Δεν είναι ένα δικό τους επίτευγμα αλλά ένα δώρο. Κανείς και ποτέ δεν μπορεί να πετύχει να φτιάξει τη ζωή. Από τον Θεό προερχόμαστε.
Ο Συμεών και η Άννα με χαρά περίμεναν την ημέρα του Κυρίου. Τα γηρατειά, με όλες τις δυσκολίες και τις στερήσεις, δεν είναι μία περίοδος τιμωρίας, αλλά μία περίοδος αναμονής. Αναμένουμε την μεγάλη συνάντηση με τον Δημιουργό μας, με εκείνον από τον οποίο ξεκινήσαμε. Τα γηρατειά δεν είναι μία ηλικία για την οποία πρέπει να ντρεπόμαστε. Είναι η ηλικία που μας προετοιμάζει να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο, τον οποίο δεν έχουμε ανάγκη αλλά ούτε μας έχει ανάγκη, και να γυρίσουμε στον Πατέρα από όπου ξεκινήσαμε.
Ο Ιησούς ήξερε ότι από το Θεό ήρθε και στο Θεό πηγαίνει. Ο άνθρωπος που καταφέρνει να ξέρει αυτή την αλήθεια είναι πραγματικά ευλογημένος και πραγματικά ευτυχισμένος. Γνωρίζει από πού έρχεται και γνωρίζει που πάει. Αυτή την αλήθεια πρέπει να την σκεφτόμαστε σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού της ζωής μας. Ούτε να ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε, ούτε να ξεχνάμε που πάμε.
Το ταξίδι της ζωής μας δεν είναι απλά δύο στιγμές, η αρχή και το τέλος. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας λέει «εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή». Από την αρχή ως το τέλος μαζί με τον Ιησού πορευόμαστε. Μέσα στη ζωή μας καλούμαστε να συναντάμε συχνά τον Ιησού ώστε να μην ξεχνάμε από πού ερχόμαστε και που πάμε. Η ζωή μας δεν είναι δύο συναντήσεις, αλλά πολλές, πάρα πολλές συναντήσεις με το Θεό. Αλλιώς πορευόμαστε στο σκοτάδι, πορευόμαστε με αγωνία και φόβο, πορευόμαστε δυστυχισμένοι. Γιατί; Αφού μπορούμε να πορευόμαστε μέσα στο φως; Αφού ο Ιησούς είναι το φως που μας καθοδηγεί, γιατί δεν επιδιώκουμε να τον συναντάμε συχνά;
Επειδή υπάρχει η αμαρτία. Η αμαρτία μας κάνει να θέλουμε μόνοι μας να πετύχουμε, μόνοι μας να αποφασίζουμε, μόνοι μας να ζούμε. Αλλά ξέρουμε από την αρχή της Αγίας Γραφής ότι «ο άνθρωπος δεν είναι καλό να είναι μόνος του». Είναι καλό, όμως, να πορευόμαστε μαζί. Να πορευόμαστε μέσα από συναντήσεις με το Θεό και με τους άλλους. Να συναντάμε το Θεό στην προσευχή, στη λατρεία και στην Αγία Γραφή. Να συναντάμε το Θεό στην οικογένεια όπου τολμούμε να αγαπάμε και να υπηρετούμε ο ένας στον άλλο. Να συναντάμε το Θεό στην εργασία μας και στις κοινωνικές μας σχέσεις όπου εξασκούμε τις αρετές της υπομονής, της ανεκτικότητας και της συγχώρεσης. Να τον συναντάμε στην αθωότητα των παιδιών και στις ειλικρινής σχέσεις. Να τον συναντάμε στους φτωχούς και σε όσους μπορούμε να βοηθήσουμε. Έτσι είναι σαν να είμαστε εκεί που θέλουμε να πάμε. Είναι σαν να είμαστε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: αρχή και τέλος ο Θεός, και στο μεταξύ ο Θεός. Από το Θεό, με το Θεό, προς το Θεό. Τι ωραίο ταξίδι που είναι αυτή η ζωή μας!
