Κύκλος Β΄
(Μκ 6, 30-34)
Στο τέλος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ακούσαμε το εξής: «Βγαίνοντας από το πλοιάριο ο Ιησούς είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, διότι ήταν σαν πρόβατα που δεν είχαν βοσκό». Είναι τόσο όμορφο αυτό το ρήμα «ευσπλαχνίζομαι». Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Ιησούς συμπεριφέρεται σ όλη την επίγεια ζωή του: με ευσπλαχνία προς όλους. Ο Ιησούς είδε: το βλέμμα του Ιησού αγγίζει την κούραση, τις απώλειες, τον κόπο της ζωής. Όταν ο Ιησούς κοιτάζει είναι δείγμα της αγάπης. Το βλέμμα του Ιησού είναι γεμάτο συμπόνια αγάπη και ευσπλαχνία. Όταν κι εμείς μαθαίνουμε να συμπονούμε και να συμπάσχουμε με τους αδελφούς μας, τότε μαθαίνουμε να κοιτάζουμε διαφορετικά τον κόσμο, πιο καθαρά, πιο αδελφικά.
Όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που συγκινούνται από τον πόνο του άλλου, ο κόσμος μπορεί ακόμα να ελπίζει, να ελπίζει στο καλύτερο.
Υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που τους αναζητούσαν τον Ιησού και τους μαθητές του που δεν έβρισκαν καιρό ούτε για να φάνε. Ο Ιησούς τους συμπονά και θέλει να τους δώσει μια ευκαιρία να ξεκουραστούν: Ελάτε όλοι εσείς ιδιαιτέρως, σε μια ερημική τοποθεσία και αναπαυθείτε λίγο.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να κάνουν για τον Ισραήλ, να κηρύξουμε, να θεραπεύσουμε , αλλά ο Ιησούς, αντί να τους αυξάνει τις υποχρεώσεις και την εργασία, τους θέλει να τους ξεκουράσει μαζί του. Υπάρχει καιρός για δράση και χρόνος για την αποστολή τους. Χρειάζεται όμως να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους για το έργο τους προς το λαό. Η ξεκούρασή τους θα έχει ως αποτέλεσμα το έργο τους να είναι πιο αποτελεσματικό. Ο Άγιος Επίσκοπος Αμβρόσιος έλεγε: Εάν θέλετε να κάνετε όλα τα πράγματα σωστά, σταματήστε μερικές φορές να τα κάνετε κάτι, διακόψετε την εργασία σας και ξεκουραστείτε».
Αυτή είναι μια πράξη ταπεινότητας, διότι η ανάγκη για ξεκούραση δηλώνει ότι δεν είμαστε ήρωες, οι ζωές μας είναι ευαίσθητες, εύθραυστες, οι δυνάμεις μας είναι περιορισμένες, λιγοστεύουν.
Ο Ιησούς αγαπά τους μαθητές του, δεν θέλει να τους καταπιέζει και να τους κουράζει υπερβολικά για έναν υψηλότερο σκοπό, τους θέλει εξ ίσου ευτυχείς όπως όλους τους άλλους ανθρώπους.
Και εμείς δεν πρέπει να αισθανόμαστε ένοχοι, αν κάποια στιγμή αισθανόμαστε την ανάγκη για λίγη ξεκούραση.
Ο Κύριος μας λέει: «Ελάτε κατά μέρος μαζί μου». Aς διαθέσουμε λίγο καιρό για να είμαστε αποκλειστικά με τον Κύριο. Είναι Εκείνος που μας είπε: «ελάτε σ’ εμένα όσοι είστε κουρασμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω». Λίγος καιρός μαζί με τον Κύριο θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε την αγάπη την ευαισθησία της καρδιάς του για μας. Και τότε θα μπορέσουμε και πάλι να επιστρέψουμε στο μεγάλο πλήθος, φέρνοντας μαζί μας τη δύναμη που μας έδωσε ο Ιησούς και προ πάντων την αγάπη του.
Η εδώ παρουσία μας αυτή την ημέρα του Κυρίου και με τον Κύριο είναι μία ξεκούραση, μία ενδυνάμωση για να βγούμε από το ναό και μαζί με το Χριστό να μεταδώσουμε στους αδελφούς μας αυτό που ακούσαμε μέσα στο Ναό.
Ο Ιησούς βρίσκεται ανάμεσα σε δύο διαφορετικές καταστάσεις: Από τη μια μεριά η πρόθεσή του να προσφέρει λίγη ξεκούραση στους μαθητές του και από την άλλη ο κίνδυνος να χάσουν το πλήθος. Και τότε άρχισε να τους διδάσκει ο ίδιος. Ο Ιησούς αλλάζει το δικό του πρόγραμμα, αλλά όχι το πρόγραμμα των μαθητών του. Εγκαταλείπει τη δική του ξεκούραση και εξασφαλίζει τη ξεκούραση των φίλων του.
Με τον τρόπο αυτό διδάσκει Ιησούς τους δώδεκα ότι είναι πολύ σημαντικό να αισθάνεται κάποιος ευσπλαχνία και συμπόνια για τον πόνο του άλλου. Είναι οι κτύποι της καρδιάς μας που μας οδηγούν έξω από τον εαυτό μας για να συναντήσουμε τους και τους άλλους αδελφούς μας.
Και είναι αυτό που μας διδάσκει σήμερα ο Ιησούς. Μας διδάσκει τον οποίο με τον οποίο οφείλουμε να κοιτάζουμε τους συνανθρώπους μας και είναι η ευσπλαχνία που πρέπει να δείχνουμε. Πριν από το πώς θα τους μιλήσουμε και τι θα τους συμβουλέψουμε, χρειάζεται να τους δεχθούμε και να τους κοιτάξουμε με μια γλυκιά ματιά, που φανερώνει ευσπλαχνία και συμπόνια. Και όταν δοθούν όλα αυτά τότε θα προστεθούν και τα λόγια που θα είναι λόγια μας που πρέπει να είναι ελπίδας, ευτυχίας, δηλαδή λόγος του Κυρίου.
