Κύκλος Β΄
Ο Ευαγγελιστής Άγιος Ιωάννης δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει στους μαθητές του: “Ας αγαπούμε ο ένας τον άλλο”. Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά πως η αγάπη πρέπει να κατέχει την κεντρική θέση στη ζωή των μαθητών του Ιησού. Το έμαθε απ’ ευθείας από τον Κύριο. Τώρα κάνει πράξη αυτό που έμαθε. Ο ίδιος είχε γευθεί αυτή την αγάπη με ιδιαίτερο τρόπο αφού ο ίδιος ομολογεί πως ήταν ο μαθητής που ιδιαίτερα αγαπούσε ο Ιησούς.
Ο Ιησούς είχε διδάξει πως η αγάπη, η αληθινή αγάπη πρέπει να φθάνει μέχρι και τους εχθρούς μας. Είχε πει μάλιστα πως πρέπει να φθάνει μέχρι το σημείο να δίνει κανείς την ίδια τη ζωή του γι’ αυτούς που αγαπά. Αυτής της αγάπης ο Ιωάννης είχε γίνει ένας προνομιούχος αποδέκτης και μάρτυρας, ήταν ένας προσεκτικός φύλακας και ένας συνεχής κήρυκας αυτής της εντολής.
Στην πρώτη του επιστολή αποκαλύπτει τη φύση και την προέλευση αυτής της αγάπης: “Ας αγαπούμε ο ένας τον άλλο, διότι η αγάπη προέρχεται από το Θεό, όποιος αγαπά, γεννήθηκε από το Θεό και γνωρίζει το Θεό” (Α΄ Ιωάννου 4,7).
Ο Απόστολος μιλά για μία αγάπη διαφορετική από εκείνη που συνήθως εμείς εννοούμε όταν χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη. Η αγάπη για μας είναι ένα σύνολο των συναισθημάτων που γεννιέται αυθόρμητα από την καρδιά μας και δημιουργεί μία έλξη, μία συμπάθεια, μία επιθυμία, ένα πάθος, μια ικανοποίηση του εαυτού μας. Η Καινή Διαθήκη όταν μιλά γι’ αυτού του είδους αγάπης χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη «έρωτας». Ο Απόστολος όμως, χρησιμοποιεί τη λέξη «αγάπη» για να δηλώσει την αγάπη που γεννιέται από το Θεό και πρέπει να είναι το διακριτό και χαρακτηριστικό όλων των μαθητών του Ιησού.
Για να καταλάβουμε την πραγματική αγάπη αυτήν που προέρχεται από το Θεό δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από τα δικά μας συναισθήματα, αλλά από τον ίδιο το Θεό. Η Αγία Γραφή μας βοηθά με τον καλύτερο τρόπο να καταλάβουμε αυτού του είδους την αγάπη, πράγματι η Αγία Γραφή δεν είναι τίποτε άλλο από τη διήγηση των γεγονότων που φανερώνουν την αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους. Η μια σελίδα μετά την άλλη αποκαλύπτουν ένα Θεό που ξεκουράζεται μόνο όταν βρει ανάπαυση στην καρδιά του ανθρώπου. Η καρδιά του Θεού κατέβηκε στη γη για να αναζητήσει και να σώσει ότι ήταν χαμένο, να δώσει ζωή σε όποιον την είχε χάσει. Είναι ένας Θεός που γίνεται ζητιάνος, ο ζητιάνος της αγάπης. Στην πραγματικότητα ενώ Εκείνος απλώνει το χέρι του για να ζητήσει αγάπη, είναι Εκείνος που προσφέρει την αγάπη στους ανθρώπους.
Ο Θεός κατεβαίνει χαμηλά στο ύψος της ζωής του ανθρώπου για να τον συναντήσει επειδή τον αγαπά. Είναι ανήσυχος ο Θεός, έως ότου συναντήσει τον άνθρωπο, έως ότου του αγγίξει την καρδιά. Και είναι σε τόσο βαθμό ανήσυχος που “δίνει τον ίδιο τον Υιό του τον Μονογενή, ώστε όποιος πιστεύει εις αυτόν να έχει ζωή αιώνια ” (Ιωάννης 3,16).
Ο Άγιος Ιωάννης μας είπε καθαρά: «Σ’ αυτό συνίσταται η χριστιανική αγάπη του Θεού για μας, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε πρώτοι το Θεό, αλλά ότι Εκείνος μας αγάπησε πρώτος και έστειλε τον Υιό Του ως εξιλέωση για τις αμαρτίες μας” (Α Ιωάννης 4,10). Είναι ο Θεός που πρώτος αγαπά και αγαπά ακόμη και εκείνους που δεν αξίζουν την αγάπη του. Είναι αληθινά μια αγάπη που δίνεται ολότελα δωρεάν και χωρίς αντάλλαγμα, πράγματι ο Θεός δεν αγαπά τους δίκαιους αλλά τους αμαρτωλούς, εκείνους δηλαδή που δεν είναι άξιοι της αγάπης του Θεού.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην πρώτη προς τους Κορινθίους επιστολή του: «αυτούς που ο κόσμος τους θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να τους καταστήσει αντικείμενα της χάρης του. (Α Κορινθίους 1,28).
Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ που εκμηδενίζει τον εαυτό του για να συναντήσει τον πιο δυστυχισμένο από τους ανθρώπους και να τον εμπλουτίσει με τη φιλία του.
Η αγάπη του Θεού δεν έχει όρια και σύνορα, ξεπερνά το χρόνο και το χώρο, ξεπερνά κάθε εμπόδιο που μπορεί για μας να δημιουργεί σπάει κάθε φράγμα εθνικισμού, έθνους, ακόμα και πίστης όπως διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων, όταν το Πνεύμα το Άγιο γέμισε το σπίτι ακόμη και του ειδωλολάτρη Κορνηλίου. Η αγάπη είναι αιώνια, όλα τελειώνουν, ακόμη και η πίστη και η ελπίδα, μόνο η αγάπη μένει για πάντα.
Αυτά μας είπε σήμερα ο Κύριος και μας τα είπε για να είναι η χαρά του μέσα σας και η χαρά μας να είναι πλήρης” (Ιωάννης 15, 11).
(Σεβασμιότατος Νικόλαος)
