Ήταν γνωστό σε όλους, ακόμη και σε μένα, αυτό το άγαλμα, αυτό το θαυμάσιο μνημείο.

Περνούσα με το αυτοκίνητο  με μερικούς φίλους κοντά σε μια πλατεία.  Σε μια στιγμή  ένας από αυτούς  μου κέντρισε την προσοχή μου: κοίταξε  αυτό  είναι ένα μνημείο  φτιαγμένο από  σκουπίδια: Ένας καλλιτέχνης τα μάζεψε και με το άχρηστο  αυτό υλικό  αλλά εφευρετικό μυαλό του έφτιαξε αυτό το άγαλμα. Με σκουπίδια ένα μνημείο; Φτιαγμένο από υλικά που δεν είχαν καμία αξία, που ήταν πεταμένα; Έφτιαξε ένα μνημείο από κάτι που ήταν προορισμένο να χαθεί, κάνοντας ταυτόχρονα ένα οικολογικό έργο!

Η υπόθεση αυτή φαινόταν περίεργη. Κοίταξα με προσοχή και  παρατήρησα πως πράγματι αυτό το έργο είχε φτιαχτεί με μικρά κομμάτια άχρηστων υλικών.

Ένα τίποτε ενωμένο με κάτι άλλο τίποτε «άχρηστα» ενωμένα με αμοιβαία αγάπη φτιάχνουν το Χριστό. Το το θεωρώ και ως οικολογικό, διότι ο Χριστός  ήρθε στη γη για να μη χαθεί τίποτε!  

Τότε σκέφτηκα: «Εγώ είμαι ένα σκουπίδι, εσύ είσαι ένα σκουπίδι, εμείς είμαστε σκουπίδια».  Μόνοι μας, όπως είμαστε, όπου είμαστε, δεν έχουμε καμία αξία. Όμως ήλθε ο Θεϊκός Καλλιτέχνης, μας συγκέντρωσε, μας έβαλε τον ένα κοντά στον άλλο με καλλιτεχνικό τρόπο  και χρησιμοποιώντας  το μοναδικό εργαλείο που λέγεται Ευαγγέλιο. Τότε γεννήθηκε ένα μνημείο, ή μάλλον «το μνημείο» Ιησούς Χριστός.

Είναι Εκείνος που μας εξασφαλίζει την μεταξύ μας κοινωνία . Η ενότητά μας αποκαλύπτει σε όλους  την παρουσία του!