ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΕΝΟΣ – ΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ
Στη Μυτιλήνη, όπου βρέθηκα με ένα συνεργάτη μου για δική μου αποστολή, με δυσκολία μεγάλη κατάφερα να βρω ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο για μια μέρα και μια νύκτα. Δυστυχώς, η Εκκλησία μας δεν διαθέτει ακόμη ένα τόπο διαμονής για περισσότερα από ένα άτομα. Ο εκεί εφημέριός μας κατοικεί σε μια ενοικιασμένη γκαρσονιέρα.
Από το παράθυρό του μονόκλινου δωματίου μου, που είχε θέα το λιμάνι τη Μυτιλήνης είδα μια εκατοστή άτομα που καθόταν κατάχαμα και διερωτήθηκα τι να συμβαίνει. Πολύ σύντομα διαπίστωσα πως ήταν μετανάστες και πρόσφυγες που περνούσαν εκεί κάποιες ημέρες.
Το πρωί η αποβάθρα του λιμανιού έμοιαζε με ένα Ξενοδοχείο, το πιο φθηνό της γης, αφού ήταν ενός αστέρος. Αυτό το άστρο όμως ήταν μεγάλο, ήταν ο ήλιος που έκαιγε την άσφαλτο και μαζί και τα σώματα όλων εκείνων των άτυχων συνανθρώπων μας που περίμεναν να πάρουν το οκ για να πάνε σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδος ή του εξωτερικού για μια καλύτερη τύχη.
Τη νύκτα το μεγάλο αυτό και απέραντο υπαίθριο που έμεναν οι συνάνθρωποί μας μετανάστες και πρόσφυγες γινόταν ένα ξενοδοχείο πολλών αστέρων, ένα ξενοδοχείο, που κανένα άλλο πάνω στη γη δεν είναι τόσο πολλών αστέρων Ο καθαρός ουρανός, που ήταν η τεράστια στέγη αυτού του ξενοδοχείου, ήταν φωτισμένος με μυριάδες άστρα. Σ’ αυτό το ξενοδοχείο περνούσαν και τη νύκτα όλοι αυτοί οι προσωρινά, πιστεύω, δυστυχισμένοι συνάνθρωποί μας.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του Ξενοδοχείου ήταν ότι στην δωρεάν φιλοξενία των ατόμων, περιλαμβανόταν και το μεσημβρινό και βραδινό φαγητό. Στη σειρά, σαν στρατιώτες τον παλιό καιρό, περνούσαν μπροστά από ένα φορτηγό και έπαιρναν το φαγητό τους που από μακριά όμως δεν μπόρεσα να διαπιστώσω ούτε την ποσότητα, αλλά ούτε και την ποιότητα. Εκείνο όμως που μπόρεσα να διαπιστώσω ήταν ότι το ντύσιμό αυτών των ανθρώπων δεν υστερούσε σε τίποτα στο ντύσιμο των κατοίκων αυτού του νησιού αλλά και του δικού μας που μέναμε εκείνη τη νύκτα σε ένα ξενοδοχείο τριών αστέρων .
Α! και κάτι άλλο στην πλάτη τους είχαν ένα σακίδιο, όπως αυτό που φέρνει ο υπουργός της χώρας μας! Στο χέρι τους, πολλοί από αυτούς, κρατούσαν ένα κινητό που ήταν πολύ καλύτερο από το δικό μας.
Φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί διαθέτουν κάποια χρήματα. Πληρώνουν τους «δουλεμπόρους» και τους μένουν και κάποια άλλα για να φθάσουν μέχρι τη χώρα του τελικού προορισμού τους.
Πάντως ότι κι αν φορούσαν, ότι και κρατούσαν, ήταν ένα τίποτε μπροστά στην έλλειψη της ελευθερίας τους και της ταλαιπωρίας, της μετανάστευσής τους και της προσφυγιάς τους. Μακάρι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά τους και μέσα από μια προσωρινή ταλαιπωρία να καταλήξουν σε ένα ξενοδοχείο έστω και τριών αστέρων σαν το δικό μας ή σ’ ένα νοικιασμένο σπίτι και ακόμη πιο μακάρι σε ένα δικό τους σπίτι!
