Να είστε φιλεύσπλαχνοι όπως φιλεύσπλαχνος είναι ο Πατέρας σας!
«σκέψεις για την Τεσσαρακοστή»
Δεν προοδεύει κάποιος χριστιανικά, αναζητώντας δικαιολογίες για να κρύψει και να δικαιολογήσει την προσωπική του αμαρτία: αντιθέτως πρέπει να μάθουμε να ντρεπόμαστε για τις αμαρτίες μας, διότι αυτός είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στην ευσπλαχνία και τη συγνώμη.
Όλοι είμαστε δάσκαλοι, καθηγητές στο να δικαιολογούμαστε. Θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα πως εύκολα βρίσκομε άλλοθι για τις ελλείψεις μας και τις αμαρτίες μας. Πόσες φορές πράγματι μπροστά σε μια έλλειψή μας λέμε: «Μα δεν ήμουν εγώ, όχι, όχι δεν φταίω εγώ, μα αλήθεια λέω δεν ήταν τόσο σοβαρά και τα πράγματα δεν είναι έτσι…».
Όμως δεν προχωρεί έτσι η χριστιανική ζωή: Το πρώτο βήμα οφείλουμε να το κάνουμε κατηγορώντας τον εαυτό μας. Οφείλουμε να δεχτούμε το σφάλμα μας, την αμαρτία μας. Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Δεν αξίζουν την τιμωρία μόνοι οι άλλοι. Περπατώντας πχ στο δρόμο αν περνώ μπροστά από μια φυλακή και σκέπτομαι: «Ε, τους αξίζει, καλά να πάθουν»! Μα ξέρεις πως, αν δεν σε βοηθούσε η χάρη του Θεού, θα ήσουν κι εσύ εκεί; Σκέφτηκες πως θα μπορούσες να είχες κάνει, όχι μόνο ότι έκαναν εκείνοι αλλά και χειρότερα;
Σας καλώ στην αρχή αυτή της Τεσσαρακοστής να κάνουμε ένα διάλογο με τον Κύριο: «Σε σένα Κύριε, Θεέ μας η ευσπλαχνία και η συγχώρεση και η ντροπή σε μένα.
