Ο Πάπας Φραγκίσκος, την Κυριακή 9-10-22, χοροστάτησε στη Θεία Λειτουργία αγιοποίησης του Ιωάννη Βαπτιστή Scalabrini (1839-1905), επισκόπου Πιατσέντσας Ιταλίας και του Σαλεσιανού λαϊκού αδελφού Artemide Zatti (1880-1951). Η ενδιαφέρουσα ιστορία της ζωής τους αξίζει να κοινοποιηθεί.

Ο ιταλός Ιεράρχης γεννήθηκε στην περιοχή του Κόμο. Χειροτονήθηκε το 1863 και έγινε ευρύτερα γνωστός το 1872, κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, από σειρά διαλέξεων που τόνιζαν την πίστη του στην Κατήχηση και στο Πρωτείο. Πολλοί, ανάμεσά τους ο δον Bosco (ιδρυτής των Σαλεσιανών),  προέτρεψαν τον Πάπα να τον προάγει σε Επίσκοπο, όπως και έγινε το 1876. Εκείνος υπάκουσε αλλά αρνήθηκε, αργότερα, μεγαλύτερα αξιώματα όπως εκείνο του Πατριάρχη Βενετίας και του Καρδιναλίου.

Στη 30ετία σχεδόν της δράσης του ως Επίσκοπος Πιατσέντσας πρόλαβε να κάνει 5 ποιμαντικές επισκέψεις στις 365 ενορίες (οι μισές προσβάσιμες μόνο με τα πόδια ή μουλάρι…), 3 Επισκοπικές Συνόδους, να εκδώσει  κατηχητικό περιοδικό και επισκοπική εφημερίδα, να δημοσιεύσει πανιταλική «Καθολική Κατήχηση» και να διοργανώσει πανιταλικό κατηχητικό συνέδριο, να εργαστεί για στη βελτίωση των σχέσεων Ιταλικού κράτους – Αγίας Έδρας, να βοηθήσει οικονομικά, ακόμα και εκποιώντας εκκλησιαστικά σκεύη/ενδύματα, θύματα φυσικών καταστροφών ή ανεργίας. Επίσης, επισκεπτόταν τακτικά σταθμούς τρένων και λιμάνια, για να στηρίξει ποιμαντικά τους ιταλούς, που έφευγαν ως μετανάστες.

Για τη φροντίδα τους ίδρυσε το Σύλλογο Αγίου Ραφαήλ (1887-1922) και έκανε ποιμαντικά ταξίδια σε ΗΠΑ, Βραζιλία και Αργεντινή.

Το έργο του που παραμένει και ενισχύει ακόμα χιλιάδες ανθρώπους είναι τα μοναχικά τάγματα, ανδρικό και γυναικείο, των Ιεραποστόλων Αγίου Καρόλου (1887 και 1898 αντίστοιχα), γνωστά και με το όνομά του (Σκαλαβριανοί /ές). Με 750 περίπου αφιερωμένα μέλη το καθένα, εξυπηρετούν μετανάστες σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Στη Λέσβο, τα τελευταία καλοκαίρια, προσέρχονται Σκαλαβριανές Μοναχές για να συνδράμουν πρόσφυγες και μετανάστες.

Ο ιταλός λαϊκός γεννήθηκε στη Reggio Emilia, σε πολυπληθή και φτωχή οικογένεια. Αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο και να εργαστεί. Το 1898  η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αργεντινή. Γνώρισε τους Σαλεσιανούς και ελλείψει σπουδών αποφάσισε να αφιερωθεί ως λαϊκό μέλος. Άρχισε να περιποιείται φυματικούς ασθενείς, ασθενώντας και ο ίδιος. Έμαθε ότι στην περιοχή Viedma υπήρχε μια ιατρική δομή του Τάγματος. Εκεί πήγε και προσευχόταν καθημερινά στην Παναγία να τον θεραπεύσει. Η ανάρρωσή του θεωρήθηκε ανεξήγητη.

Στα επόμενα 50 χρόνια της ζωής του εργάστηκε στη συγκεκριμένη δομή, που μετεξελίχθηκε σε νοσοκομείο (San Jose), αρχικά ως βοηθός φαρμακείου και μετά ως πτυχιούχος νοσηλευτής. Το καθημερινό του ωράριο ήταν 04.30 – 23.00: Θεία λειτουργία, προσευχή, εργασία, επισκέψεις νοσηλευομένων, επισκέψεις, με ποδήλατο στις φτωχές συνοικίες της πόλης και δωρεάν διανομή φαρμάκων, προσευχή! Δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που ζήτησε να τον συναντήσει και να μην τα καταφέρει, παρά το καθημερινό βαρύ του πρόγραμμα. Πέθανε από καρκίνο του ήπατος. Ανιψιός του και επίσης Αργεντινός ήταν ο πρώτος μη Ιταλός Πρωθηγούμενος των Σαλεσιανών ο π. Juan Edmundo Vecchi (1996-2002).

Πηγές και φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του « Dicastero delle cause dei Santi »και την εφημερίδα Avvenire.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ

μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”