Μπορεί να ξεπεραστεί η κρίση της Εκκλησίας; 2o ΜΕΡΟΣ

 

Χριστιανική κοινότητα: σημείο και όργανο κοινωνίας

 

Στην παρούσα ενότητα θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εκείνες τις ελλείψεις που εντοπίζουμε στις Εκκλησίες μας και θα επιχειρήσουμε να προτείνουμε μερικές λύσεις. Είμαστε απόλυτα  πεπεισμένοι πως δεν αρκούν αυτές από μόνες τους για να βελτιωθεί η κατάσταση των Εκκλησιών μας. Αλλά, σίγουρα, μπορούν να βοηθήσουν. Βασίζονται πάνω στην εμπειρία πολλών τοπικών χριστιανικών Εκκλησιών ανά τον κόσμο. Και κυρίως, εμπνέονται από το Ευαγγέλιο και από την πιο γνήσια  παράδοση της Εκκλησίας.

Χάρη σε αυτήν τη διαδρομή ακρόασης και εμβάθυνσης του Λόγου, δια του  στέρεου άξονα του λειτουργικού έτους, που παρουσιάσαμε στο περασμένο κείμενο μας, η κοινότητα μπορεί να αναπτύξει τη ζωή κοινωνίας και να γίνει, ολοένα και περισσότερο, ένα σημείο της Τριαδικής κοινωνίας και όργανο της κοινωνίας που ο Θεός θέλει να πραγματοποιήσει μεταξύ των ανθρώπων.

Σήμερα, η μεταρρύθμιση της Εκκλησίας έχει ανάγκη, πριν απ’ όλα, από μια χριστιανική κοινότητα που να αναγγέλλει το ευαγγέλιο δια της ζωής, όχι μόνο των ιερέων και των μοναχών, αλλά όλης της κοινότητας. Αυτή την αρχή της ποιμαντικής, μας την παρέδωσε ο ίδιος ο Ιησούς: «Πατέρα σε παρακαλώ γι’ αυτούς που θα πιστέψουν σε μένα χάρη στο λόγο των μαθητών ώστε όλοι να είναι ένα, (…), ώστε ο κόσμος να πιστέψει πως εσύ με απέστειλες» (Ιωάννης 17,20-21).

Σε αρμονία με αυτή την προσευχή, ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους χριστιανούς των Φιλίππων, τους προτρέπει: «κάνετε τέλεια τη χαρά μου με το να έχετε τα ίδια αισθήματα, με το να έχετε την ίδια αγάπη, έχοντας όλοι μια ψυχή, ένα φρόνημα» (Φιλιππησίους 2,2-11). Και παρακάτω προσθέτει: «να γίνετε άμεμπτοι και ακέραιοι, άμωμα τέκνα του Θεού μέσα σε μια γενεά κακή και διεστραμμένη, ανάμεσα στην οποία θα λάμπετε σαν άστρα μέσα στον κόσμο, κατέχοντας το λόγο της ζωής» (Φιλιππησίους. 2, 13-16)

Γι’ αυτό, η πρώτη ανανέωση, η πρώτη μεταστροφή, που ο πρεσβύτερος οφείλει να προωθήσει στην εκκλησιαστική κοινότητα, για να την καταστήσει κοινότητα ευαγγελιζόμενη, είναι να τη βοηθήσει να αναπτύξει τη ζωή κοινωνίας. Να την κάνει να εμφανίζει την αγάπη του Θεού διαμέσου μιας νέας ποιότητας διαπροσωπικών σχέσεων, ελεύθερων και ανιδιοτελών. «Η Εκκλησία, που γεννιέται από την αγάπη του Θεού, καλείται να είναι αγάπη στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής και των αμοιβαίων σχέσεων μεταξύ των μελών της (…). Κοινωνία είναι ένα άλλο όνομα της εκκλησιαστικής αγάπης και μόνο μία Εκκλησία-κοινωνία, μπορεί να είναι αξιόπιστο υποκείμενο ευαγγελισμού» (Πάπας Φραγκίσκος).

Γι’ αυτό  απαιτείται  από την εκκλησιαστική κοινότητα μια πορεία μεταστροφής:

  • Από «σταθμός φιλανθρωπίας» να γίνει «οικογένεια οικογενειών». Είναι απαραίτητο, η κοινότητα από δομή λειτουργική και αποδοτική, να γίνει «οικογένεια οικογενειών», όπου οι πιστοί συναντιούνται και υποδέχονται ο ένας τον άλλο. Όπου επαναλαμβάνεται και βιώνεται η εμπειρία του θαύματος της Πεντηκοστής: η ενότητα στη διαφορετικότητα. Είναι απαραίτητο να είναι μια κοινότητα όπου οι πιστοί, οι ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί, να βιώνουν και να μαρτυρούν «δροσερές» και γαλήνιες σχέσεις, ελεύθερες και ανιδιοτελείς. Μία κοινότητα που δέχεται τα πρόσωπα όπως είναι και τους επιτρέπει να βιώνουν βαθιές εμπειρίες αδελφοσύνης.

 

  • Από κοινότητα «κληρικών» σε κοινότητα συμμετοχής όλων. Είναι απαραίτητο η κοινότητα να γίνεται ολοένα και περισσότερο χώρος υπεύθυνης συμμετοχής, όπου όλοι κινητοποιούνται για να γίνουν ώριμοι, δραστήριοι και υπεύθυνοι (βλ. Εφεσίους 4, 11-16), και όπου κάθε ποιμαντικός λειτουργός – και εν πρώτοις ο πρεσβύτερος – αναπτύσσει τη δραστηριότητά του, σύμφωνα με τα χαρίσματά του.

 

  • Από κοινότητα των ελίτ σε κοινότητα ανοικτή και φιλόξενη. Είναι απαραίτητο, η κοινότητα να είναι ανοικτή και φιλόξενη, όπου ο καθένας να αισθάνεται άνετος. Όπου να δίνεται περισσότερη προσοχή στον τελευταίο, διότι αυτός έχει περισσότερη ανάγκη από τους άλλους. Όπου αυτό που έχει σημασία είναι όχι η αποδοτικότητα των δομών, αλλά η αξιοποίηση των προσώπων.

 

  • Από κοινότητα κλειστή στον εαυτό της, σε κοινότητα ιεραποστολική. Είναι ανάγκη, η κοινότητα να ανοιχτεί στην ιεραποστολική δράση, να στραφεί «προς τα έξω», με μια στάση προσφοράς και να βιώνει την ιεραποστολή, όχι ως «κατάκτηση», αλλά ως «μοίρασμα με τους άλλους της σωτηρίας». Η εκκλησιαστική κοινότητα, τόσο περισσότερο ωριμάζει, όσο περισσότερο συμμερίζεται τα άγχη και τους φόβους, τις χαρές και τις ελπίδες των ανθρώπων του σήμερα.

 

 

+ Ιωάννης Σπιτέρης

Αρχιεπίσκοπος

Πρώην Κερκύρας

 

κοινοποίηση άρθρου:

Περισσότερα

Διαβάστε ακόμη

5η Κυριακή του Έτους

5η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ (Γ) ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ Ψλ 95[94], 6-7                          Ελάτε να προσκυνήσουμε τον Θεό και να προσπέσουμε ενώπιον του Κυρίου, που μας έπλασε,

Mελέτη  του Ευαγγελίου της ημέρας

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ 4ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 8 Φεβρουαρίου 2025                                   Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν Επικαλούμαι το Πνεύμα