Σήμερα η Εκκλησία δεν εορτάζει απλά ένα προνόμιο της Παναγίας, ούτε βέβαια και την Προστάτισσα των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά τη συμμετοχή της Παναγίας και κατά συνέπεια και τη δική μας στην ένδοξη ζωή του Αναστημένου Χριστού. Αυτό είναι το θεολογικό περιεχόμενο της μεγάλης σημερινής πανήγυρης. Μόνο με αυτό το πνεύμα μπορούμε αληθινά να γιορτάσουμε και να τιμήσουμε την Παναγία, ανεξάρτητα από πόσα αεροπλάνα θα περάσουν σε χαμηλό ύψος και με εκκωφαντικό θόρυβο.
Τα πολεμικά αεροπλάνα δεν τιμούν την Παναγία. Ούτε μας θυμίζουν τη γαλήνια ζωή της. Θα την τιμούσαν αληθινά και προπάντων φέτος, αν όλα αυτά τα έξοδα που δαπανήθηκαν για τις δοκιμές και θα καταναλωθούν για τη γιορτή, αν δινόταν για να ανακουφίσουν μερικές οικογένειες που τις μέρες αυτές, με μαυρισμένη την καρδιά βλέπουν την περιουσία τους και τα σπίτια τους να έχουν γίνει στάχτη σε τόσα σημεία της Χώρας μας.
Αυτή θα είναι μια αληθινή τιμή για την Παναγία και ένας συγκεκριμένος τρόπος αληθινής πανήγυρης.
Το πραγματικό νόημα της σημερινής εορτής και πανήγυρης το δίνει ο Απόστολος Παύλος, όταν αναγγέλλει στους Κορινθίους: “Ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών…” Είναι το ίδιο μήνυμα που αναγγέλλεται και στο Προοίμιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας: “την κατέστησες αρχή και τύπο της Εκκλησίας που πρόκειται να ολοκληρωθεί στο μέλλον και βέβαιο τεκμήριο παρηγοριάς και ελπίδας για τον πορευόμενο εδώ στη γη λαό σου”.
Ίσως κάποιοι κρίνουν αψυχολόγητο το ότι μιλούμε για τα έσχατα του ανθρώπου μέσα σε μια περίοδο καλοκαιρινών διακοπών και πρόσκαιρης ανεμελιάς. Η ελπίδα μας όμως για την αληθινή ευτυχία είναι η ψυχή της χριστιανικής ζωής μας. Και αυτό διότι η ελπίδα στην αιώνια ζωή απομακρύνει το σκοτάδι του θανάτου και μας πλημμυρίζει από αισιοδοξία.
Έτσι ενώ σ’ αυτή τη ζωή γευόμαστε μόνο ίχνη χαράς και έχουμε μόνο την πρόγευση της ευτυχίας, προοριζόμαστε να ζήσουμε την αληθινή ευτυχία που εξασφαλίζει μόνο η παρουσία του Θεού. «Όταν θα βλέπουμε το Θεό, όπως ακριβώς είναι», όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Είναι στο φως αυτής της αιώνιας ζωής, που η σημερινή εορτή και πανήγυρη μας υπενθυμίζει και μας βοηθά να καταλάβουμε ότι όλα τα όμορφα πράγματα αυτής της επίγειας ζωής, αν και πρόσκαιρα και παροδικά, προσλαμβάνουν μια διάσταση προφητική και γίνονται σημείο της ολοκληρωμένης και ατέλειωτης ομορφιάς του ουρανού.
Ο Κύριος με το σημερινό του λόγο δείχνει στην Εκκλησία του το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο κάθε Χριστιανός, για να λάβει μέρος μαζί με τη Μαρία σ’ αυτή την ομορφιά της αιώνιας ζωής. Για να κερδίσουμε τον Παράδεισο, δεν αρκεί να είμαστε “ευλαβείς” της Παναγίας, με περίεργες και εντυπωσιακές εκδηλώσεις.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκδηλώσει κανείς την πίστη του και την ευλάβειά του στην Παναγία. Άλλοι είναι σωστοί και άλλοι περίεργοι, εντυπωσιακοί και παράξενοι μα ξένοι προς τη Χριστιανική πίστη.
Θα έπρεπε κανείς να μελετήσει προσεκτικά αυτά τα σύγχρονα φαινόμενα έκφρασης ευλάβειας που φέρουν στην εποχή μας πρακτικές. Όσες απ’ αυτές απλώς αναβιώνουν το ειδωλολατρικό χθες, πρέπει να εγκαταλειφθούν, διαφορετικά μπορούν να αποπροσανατολίσουν ή και να εγκαινιάσουν λανθασμένους και επομένως αναποτελεσματικούς τρόπους έκφρασης της ευλάβειας και της πίστης.
Η αληθινή ευλάβεια προς την Παναγία δεν βρίσκεται στα χείλη, αλλά στα χέρια και στα πόδια, που μας οδηγούν εκεί που μπορούμε να υπηρετήσουμε τον κάθε αδελφό μας, εκπληρώνοντας την εντολή της αγάπης. Να μιμηθούμε την Παναγία η οποία: “οδοιπορούσα στην ορεινή περιοχή, πήγε να υπηρετήσει την εξαδέλφη της Ελισάβετ σε μια πόλη της Ιουδαίας…”
Ο λόγος του Κυρίου και το παράδειγμα της Παναγίας, μας καλούν στην αληθινή θρησκεία, στην αυθεντική ευλάβεια, η οποία σε τελική ανάλυση ονομάζεται έμπρακτη αγάπη.
Ο δρόμος προς τον Παράδεισο περνά από τα στενά δρομάκια αυτής της ζωής. Εκεί που συναντά κανείς τον δυστυχισμένο συνάνθρωπο. Η πίστη η Χριστιανική δεν εκφράζεται τυπολατρικά αλλά με έργα Χριστιανικά.
Το ξέσπασμα σε δοξολογία της Μαρίας με το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο», μας παρουσιάζει ένα Θεό που “έδειξε τη δύναμη του βραχίονά του, διασκόρπισε υπερήφανους στις σκέψεις των καρδιών τους. Άρχοντες από τους θρόνους καθαίρεσε και ταπεινούς ανύψωσε. Πεινασμένους με αγαθά τους γέμισε και τους πλούσιους έδιωξε με άδεια τα χέρια”.
Μη ξεχνούμε όμως, ότι όλα αυτά ο Θεός θέλησε να τα εκπληρώνει και στη γη επάνω, χρησιμοποιώντας τη δική μας καρδιά, τα δικά μας χέρια και τα δικά πόδια.
Η αληθινή ευλάβεια προς την Παναγία, η σιγουριά ότι ακολουθούμε το παράδειγμά της, επιτυγχάνεται με τη δέσμευσή μας να συμμετέχομε στην ίδια αυτή αποστολή της που είναι η ιδανική μίμηση του Ιησού, που προϋποθέτει το άκουσμα του λόγου του Θεού, που είναι η καλή αγγελία της αγάπης, μιας αγάπης που αρχίζει με το κήρυγμα και ολοκληρώνεται με το βίωμα ή καλύτερα για να γίνει κήρυγμα πρέπει να έχει προηγηθεί το βίωμα.
Αμήν.
Σεβασμιότατος Νικόλαος
