«Μαζί με την Παναγία μητέρα μας,
κοντά στο Μνήμα, προσμένουμε
την ανάσταση του Υιού της»
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ
Το Μεγάλο Σάββατο είναι η ημέρα της σιωπής: μια μεγάλη σιωπή βασιλεύει πάνω σε όλη τη Γη· μια σιωπή που βιώνεται με δάκρυα και με απογοήτευση από τους πρώτους μαθητές, αναστατωμένους από τον επαίσχυντο θάνατο του Ιησού.
Ενώ ο Λόγος σωπαίνει, ενώ η Ζωή είναι στον τάφο, εκείνοι που ήλπιζαν σ’ Αυτόν δοκιμάζονται σκληρά, νιώθουν ορφανοί, ίσως ακόμη και ορφανοί από τον Θεό. Αυτό το Σάββατο είναι και η ημέρα της Παναγίας: και αυτή το βιώνει με δάκρυα, αλλά η καρδιά της είναι γεμάτη πίστη, γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη. Η Μητέρα του Ιησού είχε ακολουθήσει τον Υιό της στο δρόμο του μαρτυρίου και παρέμεινε κάτω από το Σταυρό, με την ψυχή της πληγωμένη. Αλλά όταν όλα φαίνεται να τελειώνουν, αυτή αγρυπνεί, αγρυπνεί αναμένοντας, διατηρώντας την ελπίδα στην υπόσχεση του Θεού που ανασταίνει τους νεκρούς.
Έτσι, στην πιο σκοτεινή ώρα του κόσμου, έγινε Μητέρα των πιστών, Μητέρα της Εκκλησίας και σημείο ελπίδας. Η μαρτυρία της και οι πρεσβείες της μάς στηρίζουν όταν το βάρος του σταυρού γίνεται ασήκωτο για τον καθένα μας.
Εν μέσω του σκότους του Μεγάλου Σαββάτου, θα ξεσπάσει η χαρά και το φως με τις Ιεροτελεστίες της Πασχαλινής Αγρυπνίας και, αργά το βράδυ, θα αντηχήσει η εορταστική μελωδία του Αλληλούια.
Αυτή θα είναι η δια της πίστεως συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό, και η χαρά του Πάσχα θα διαρκέσει για τις πενήντα ημέρες που θα ακολουθήσουν, μέχρι την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος.
Ο σταυρωθείς ανέστη! Όλες αυτές οι ερωτήσεις και οι αβεβαιότητες, οι δισταγμοί και οι φόβοι διαλύονται από αυτήν την αποκάλυψη. Ο Αναστημένος Χριστός μας δίνει τη βεβαιότητα ότι το καλό πάντα θριαμβεύει επί του κακού, ότι η ζωή νικά πάντα το θάνατο και το τέλος μας δεν είναι να κατεβούμε όλο και πιο κάτω, από θλίψη σε θλίψη, αλλά να ανεβούμε ψηλά.
Ο Αναστημένος είναι η επιβεβαίωση ότι ο Ιησούς έχει δίκιο σε όλα: στο ότι μας υπόσχεται τη ζωή πέρα από τον θάνατο και τη συγχώρεση πέρα από τις αμαρτίες. Οι μαθητές αμφέβαλλαν, δεν πίστευαν. Η πρώτη που πίστεψε και είδε ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή, που υπήρξε η απόστολος της Αναστάσεως και πήγε να διηγηθεί πως είχε δει τον Ιησού, ο οποίος την είχε αποκαλέσει με το όνομά της. Κι έπειτα, όλοι οι μαθητές τον είδαν. Όμως, θα ήθελα να σταθώ στο εξής: οι φρουροί, οι στρατιώτες, που ήταν στον τάφο για να μην αφήσουν τους μαθητές να έρθουν και να πάρουν το σώμα, τον είδαν: τον είδαν ζωντανό και αναστημένο. Οι εχθροί τον είδαν, και στη συνέχεια προσποιήθηκαν ότι δεν τον είχαν δει. Γιατί; Διότι πληρώθηκαν. Εδώ είναι το αληθινό μυστήριο εκείνου που είπε ο Ιησούς: «Υπάρχουν δύο άρχοντες στον κόσμο, δύο, όχι περισσότεροι: δύο. Ο Θεός και το χρήμα. Όποιος υπηρετεί το χρήμα είναι εναντίον του Θεού». Κι εδώ είναι το χρήμα που άλλαξε την πραγματικότητα. Είχαν δει το θαύμα της Αναστάσεως, αλλά πληρώθηκαν για να μείνουν σιωπηλοί.
Ας σκεφτούμε όλες τις φορές που Χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, πληρώθηκαν για να μην αναγνωρίσουν, στην πράξη, την Ανάσταση του Χριστού, και δεν έκαναν αυτό που ο Χριστός μας ζήτησε να κάνουμε, ως Χριστιανοί.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, και φέτος θα βιώσουμε τους εορτασμούς του Πάσχα στο πλαίσιο της πανδημίας. Στις τόσες πολλές καταστάσεις οδύνης και ταλαιπωρίας, ειδικά όταν αυτοί οι οποίοι τις βιώνουν είναι άνθρωποι, οικογένειες και πληθυσμοί που ήδη δοκιμάζονται από τη φτώχεια, τη δυστυχία, ή τις συγκρούσεις, ο Σταυρός του Χριστού είναι σαν ένας φάρος, ο οποίος δείχνει το λιμάνι στα πλοία που βρίσκονται ακόμη ανοικτά στη θυελλώδη θάλασσα.
Ο Σταυρός του Χριστού είναι το σημείο της ελπίδας που δεν απογοητεύει, και μας λέει ότι ούτε ένα δάκρυ, ούτε ένας στεναγμός, δε χάνεται στο σωτήριο σχέδιο του Θεού.
Ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας δώσει τη χάρη να Τον υπηρετήσουμε και να Τον αναγνωρίσουμε, και να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να πληρωθεί για να Τον ξεχάσουμε.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Με την Παναγία ας σταθούμε πλάι στο μνήμα, ακόμη λίγες ώρες, και μετά η Ζωή θα θριαμβεύσει για πάντα πάνω στο θάνατο. Μαζί με τον Ιησού θα αναστηθούμε σε μια νέα ζωή.
«Πάτερ ημών»
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Ω Παναγία, Μητέρα του Σωτήρα και δική μας Μητέρα,
γυναίκα του Μεγάλου Σαββάτου και Παρθένε της ελπίδας,
εσύ μόνο συνέχισες να πιστεύεις
πως η ιστορία που είχε αρχή στα σπλάχνα σου δεν ολοκληρώθηκε στο μνήμα,
αλλά, ως λυχνάρι αναμμένο για την Εκκλησία που σε λίγο θα γεννηθεί,
ήλπισες και πίστεψες στην Ανάσταση του Υιού σου.
Μεσίτευσε ώστε και η οικογένειά μας, μαζί μ’ εσένα, να μπορεί να μαρτυρεί
με θάρρος το θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού μας. Αμήν.