MΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΡΙΤΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021

ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν

Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.

                                                                                                                                                                                           Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο (6,37-40)

Καθετί που μου δίνει ο Πατέρας, σε μένα θα έλθει κι όποιον έρχεται σε μένα δεν θα τον διώξω έξω, διότι έχω κατέβει από τον ουρανό όχι για να κάνω το θέλημα το δικό μου, αλλά το θέλημα εκείνου που με έστειλε. Και τούτο είναι το θέλημα εκείνου που με έστειλε: να μη χάσω τίποτα απ’ ό,τι μου έχει δώσει, αλλά να το αναστήσω την έσχατη μέρα. Διότι τούτο είναι το θέλημα του Πατέρα μου: καθένας που βλέπει τον Υιό και πιστεύει σ’ αυτόν, να έχει την αιώνια ζωή κι εγώ να τον αναστήσω κατά την έσχατη μέρα”.

Λόγος του Κυρίου

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ

Η χθεσινή εορτή των Αγίων Πάντων μας καλεί να δούμε το θάνατο όχι ως το τέλος των πάντων, αλλά ως συνέχεια της νέας ζωής που άρχισε με το Βάπτισμά μας, ως την απάντηση του ανθρώπου στην θεμελιώδη  κλήση της ζωής του στην αιώνια ζωή.

«Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο για την αθανασία – λέει το Βιβλίο της Σοφίας-. Ο θάνατος μπήκε στον κόσμο από το φθόνο του διαβόλου». Ο άνθρωπος προσπαθεί να αποκρούσει το θάνατο και έχει προς αυτόν μια ακατάσχετη άρνηση. Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος, μπορεί να γίνουν για αυτόν πολλές υποθέσεις: «Θα είναι ωραίος…, θα είναι άσχημος…, θα είναι πλούσιος…, θα είναι φτωχός, θα είναι έξυπνος ή ίσως όχι, αλλά για κανέναν δεν λένε: ίσως πεθάνει, ίσως δεν πεθάνει…». Για κάθε άνθρωπο υπάρχει η βεβαιότητα του θανάτου. Την ίδια στιγμή βλέπουμε ότι το πιο ισχυρό ένστικτο στον άνθρωπο είναι η άρνηση του θανάτου. Εάν μπορούσαμε να ακούσουμε τη σιωπηλή κραυγή που κρύβει ολόκληρη η ανθρωπότητα, θα ακούγαμε μια  τεράστια κραυγή: «Δε  θέλω να πεθάνω!»

Ο σύγχρονος άνθρωπος αποφάσισε να αφαιρέσει  από τη σκέψη του την ιδέα  του θανάτου, να προσποιείται πως δεν υπάρχει, ή υπάρχει αλλά μόνο για τους  άλλους… Έχουμε «ναρκώσει» τη σκέψη του θανάτου: σχεδιάζουμε, τρέχουμε, εξοργιζόμαστε για πράγματα, λες και κάποια στιγμή δεν θα αναγκαστούμε να αφήσουμε τα πάντα…

Ο φιλόσοφος Heidegger λέει: «Ο άνθρωπος δε μπορεί να ζει παρά πεθαίνοντας. Κάθε λεπτό που περνά είναι κομμάτι που καίγεται από τη ζωή μας».

Πως όμως εμείς , ως χριστιανοί,  πρέπει να τεθούμε μπροστά στο θάνατο; Η μνήμη όλων των κεκοιμημένων δεν είναι η μνήμη μόνο των νεκρών, αλλά των ζώντων, όλων εκείνων που ζουν για τον Ιησού. Είναι η  γιορτή των Ζώντων Αγίων, γιατί αυτή είναι η κλήση  κάθε ανθρώπου: Να ζούμε για την αιωνιότητα στην αγιότητα του Θεού, αλλά αυτό ξεκινά ήδη από τώρα. Στο θάνατο, ο Θεός συναντά οριστικά τον άνθρωπο και ο άνθρωπος συναντά αναπόφευκτα το Χριστό, που βρίσκεται εκεί, στο θάνατο, ενώπιον του ανθρώπου. Έτσι ο θάνατος αποτελεί πραγματικά το αποκορύφωμα της εξέλιξης του κόσμου, την αρχή της αιώνιας ζωής.

Σήμερα, είμαστε καλεσμένοι από αυτόν το Λόγο του Θεού να ανανεώσουμε την πίστη μας στην ανάσταση, την πίστη μας στη ζωή που δεν πεθαίνει, την πίστη στον Ιησού: “. Όποιος πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει θα ζήσει”.

Ωραία! Γι ‘αυτό, δε μας μένει παρά να δώσουμε όλοι ραντεβού στον … Παράδεισο!

ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ…

Εισάκουσε, Κύριε, με ευμένεια τις προσευχές μας,

και αύξησε την πίστη μας

στον αναστημένο Υιό σου,

ώστε να ενισχύεται σ’ εμάς η ελπίδα,

ενώ θα αναμένουμε την ανάσταση των κεκοιμημένων αδελφών μας.

Αξίωσε σε παρακαλούμε,

τους κεκοιμημένους δούλους σου,

τώρα που υπερέβησαν τη θνητότητα αυτής της ζωής,

να σε ατενίζουν αιώνια,

ως δημιουργό και λυτρωτή. Αμήν.