ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ 6ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (8, 22-26)
Κατ’ εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς και οι μαθητές του έφθασαν στη Βηθσαϊδά. Και του φέρνουν ένα τυφλό και τον παρακαλούσαν να τον αγγίξει. Εκείνος έπιασε τον τυφλό από το χέρι, τον οδήγησε έξω από το χωριό και αφού έφτυσε στα μάτια του, έβαλε πάνω του τα χέρια του και τον ρώτησε: “Βλέπεις τίποτα;”. Κοιτάζοντας εκείνος είπε: “Βλέπω τους ανθρώπους να περπατούν σαν να είναι δένδρα”. Και πάλι έβαλε τα χέρια του πάνω στα μάτια του. Κι άρχισε να βλέπει και θεραπεύθηκε κι έβλεπε καθαρά τα πάντα από μακριά. Τον έστειλε ο Ιησούς στο σπίτι του, λέγοντας: “Ούτε στο χωριό να μην μπεις”.
Λόγος του Κυρίου
ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
«Ήρθαν στη Βηθσαΐδα, όπου του έφεραν έναν τυφλό, παρακαλώντας τον να τον αγγίξει». Αυτό που σώζει την πίστη από το να μετατραπεί σε μια ιδεολογία, είναι να αντιληφθούμε όλες εκείνες τις φορές που στο Ευαγγέλιο υπάρχει μια πρόσκληση για εμπειρία, επαφή, παρά για ερμηνεία. Πιστεύω σημαίνει άγγιγμα, να αφήσω τον εαυτό μου να τον αγγίξει ο Ιησούς, δεν είναι απλά το να κατανοώ τα λόγια Του. Στον χριστιανισμό η εμπειρία προηγείται της θεολογίας.
Και αυτό ακριβώς είναι η περίπτωση του τυφλού στο σημερινό Ευαγγέλιο ο οποίος όχι μόνο βρίσκει θεραπεία αλλά κυρίως εμπλέκεται σε μια δυναμική θεραπείας που είναι ίσως πιο σημαντική από την ίδια τη θεραπεία. Στην πραγματικότητα, το πρώτο πράγμα που κάνει ο Ιησούς είναι να χτίσει μια εγγύτητα μαζί του και μία πορεία μαζί του: «Τότε πήρε τον τυφλό από το χέρι, τον οδήγησε έξω από το χωριό».
Να σε παίρνουν από το χέρι, είναι αυτό που συχνά μας λείπει. Πνευματική ζωή, σημαίνει αφήνω τον Ιησού να με πάρει από το χέρι και να με καθοδηγήσει. Όταν λέμε ότι η προσευχή μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας, αναφερόμαστε κυρίως σε αυτό το είδος εμπειρίας. Υπάρχει όμως και μια άλλη λεπτομέρεια που δεν πρέπει να αγνοηθεί: όλα γίνονται σταδιακά. «Αφού έφτυσε στα μάτια του, έβαλε πάνω του τα χέρια του και τον ρώτησε: “Βλέπεις τίποτα;”. Κοιτάζοντας εκείνος είπε: “Βλέπω τους ανθρώπους να περπατούν σαν να είναι δένδρα”. Και πάλι έβαλε τα χέρια του πάνω στα μάτια του. Κι άρχισε να βλέπει και θεραπεύθηκε κι έβλεπε καθαρά τα πάντα από μακριά».
Φαίνεται ότι η θεραπεία αυτού του ανθρώπου επήλθε σταδιακά, ένα βήμα τη φορά, όχι από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά στον καθένα μας όταν πλησιάζουμε τη χάρη του Χριστού. Αυτό που μας αλλάζει είναι κάτι που συμβαίνει με τον καιρό. Εάν ξεχάσουμε αυτή την βασική αρχή, πως όλα επέρχονται σταδιακά, ακόμη και στην πίστη, τότε κινδυνεύουμε να πέσουμε σε μια πολύ συναισθηματική μορφή πίστης η οποία, μετά από τη στιγμή της επίδρασης του αρχικού ενθουσιασμού, θα μας άφηνε χειρότερους από πριν.
Για παράδειγμα, δεν είναι απλώς μια εξομολόγηση που λύνει τον πόνο και τις πληγές που έχουμε μέσα μας, αλλά μια σταθερή και ώριμη συχνότητα σε αυτό το μυστήριο. Δεν είναι ένα επεισόδιο χάρης που βιώσαμε, αλλά η καλλιέργεια μιας σχέσης χάρης που κάνει τη διαφορά.
Στοχασμός: don Luigi Maria Epicoco
ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ…
Κύριε,
κοίταξε Εσύ βαθιά μεσ’ την καρδιά μου
και καθάρισε τις σκέψεις μου
τα συναισθήματα μου,
τις αφορμές των πράξεων μου.
Δώσε μου Εσύ μάτια για να βλέπω
αυτό το οποίο
είναι σύμφωνο με το θέλημα σου.
Και δώσε μου το κουράγιο
να απομακρύνω ότι δεν σου είναι αρεστό. Αμήν.
(πηγή: episkopisyrou.gr)
