Μέσα στη γαλήνη της νύκτας ο Αρχιεπίσκοπος τέλεσε την Ακολουθία του Μυστικού Δείπνου με την παρουσία λίγων πιστών, δικαιολογημένα όμως εφόσον από τις 23 ενορίες της Τήνου η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στις 22. Οι παρόντες συμμετείχαν ενεργά στο Μυστήριο της Ευχαριστίας μέσα σε μία ατμόσφαιρα ηρεμίας και κατάνυξης.
Μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου ο Αρχιεπίσκοπος απευθύνθηκε στους παρόντες πιστούς και είπε:
Σήμερα αδελφοί μου και αδελφές μου αρχίζουμε το Πασχαλινό τριήμερο, το ξεκινούμε εισερχόμενοι στο σωτήριο μυστήριο της παράδοσης που κάνει ο Κύριος του εαυτού του για τη σωτηρία μας. Γι’ αυτό στο εισοδικό αυτής της Θείας ψάλαμε.
Ο Ιησούς αγαπά τους δικούς του «μέχρι τέλος». Γνωρίζει ότι έφθασε η ώρα για την οποία στάλθηκε από τον Πατέρα, για την οποία ήλθε στον κόσμο. Το πλύσιμο των ποδιών προεικονίζει το Πάθος του, που είναι μία υπηρεσία, μία ταπείνωση, μία υπέρμετρη απόδειξη της αγάπης του για μας. Είναι η εκούσια παράδοση του εαυτού τους προς χάρη μας. Πράγματι η λέξη κλειδί αυτής της βραδιάς είναι η λέξη «παράδοση». Στο Τελευταίου Δείπνο, που ο Ιησούς τρώει με τους αποστόλους του εμπιστεύεται στους δικούς του μια τραγική αλήθεια: «Αλήθεια σας λέω κάποιος από σας θα με παραδώσει» (Ματθ. 26,21). Και ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος όπως ακούσαμε στο δεύτερο ανάγνωσμα, υπενθυμίζει ότι το δείπνο του Κυρίου έγινε «τη νύκτα κατά την οποία ο Κύριος Ιησούς παραδινόταν». (Α Κορινθ. 11, 23).
Αυτή τη νύκτα έχουμε δύο παραδόσεις. Είναι η παράδοση – προδοσία του Ιούδα, με την οποία ο φίλος και μαθητής προδίδει το Δάσκαλό του στο θάνατο. Ο Ιούδας πουλά τον Κύριο του σαν να ήταν ένα αντικείμενο. Αυτή η πράξη του Ιούδα δεν είναι ξένη προς τη δική μας καθημερινή συμπεριφορά. Όταν απομακρυνόμαστε από το Θεό, χάνουμε και τον εαυτό μας και τον πλησίον μας. Όλοι μας φταίνε, γι’ αυτό και συνεχώς τους προσβάλλουμε, τους θεωρούμε εμπόρευμα που μπορεί να πωληθεί ή να αγοραστεί, να χρησιμοποιηθεί, να γίνει εκμετάλλευση τους.
Αλλά στην «παράδοση-προδοσία» του Ιούδα προηγήθηκε η αυτοπαράδοση που κάνει ο ίδιος ο Ιησούς του εαυτού του στους μαθητές του, σκύβει και πλένει τα πόδια τους. Μόνο μια τέτοια πράξη αγάπης θα μπορούσε να νικήσει την άλλη «παράδοση» του Ιούδα του προδότη εκεί στον κήπο των ελαιών. Μόνο ο Θεός που σκύβει για να πλύνει τα πόδια των ανθρώπων, θα μπορούσε να δώσει τη δυνατότητα σ΄αυτά τα πόδια να βαδίσουν προς τον ουρανό. Μόνο αυτή η παράδοση θα μπορούσε να αποκαταστήσει την αληθινή σχέση των ανθρώπων με το Θεό και τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Ο Ιησούς τελεί το Πάσχα Του με τους μαθητές του γι’ αυτούς και με αυτούς.
Ο Ιησούς γνωρίζει ότι γύρω από το τραπέζι του πάντα θα υπάρχουν άδειες θέσεις, θα υπάρχουν και θέσεις που θα τις καταλαμβάνουν προδότες και αμαρτωλοί. Γνωρίζει ότι μεταξύ των χριστιανών, πολλοί δεν θα νιώσουν τη χαρά της παρουσίας του. Πολλοί άλλοι θα είναι μαθητές από συνήθεια, θα είναι απλώς γραμμένοι στα ληξιαρχικά βιβλία κάποιας ενορίας. Ο Πάπας Άγιος Γρηγόριος ο Μεγάλος έλεγε: «Είναι η πίστη που μας ανοίγει την πόρτα, αλλά η αγάπη μάς κάνει να καθίσουμε στο τραπέζι με το Θεό».
Στο Μυστήριο της Ευχαριστίας, Ο Ιησούς ενσωμάτωσε ήδη στον εαυτό του όλους τους δικούς του. Πραγματοποίησε την αληθινή κοινωνία του Θεού με τον άνθρωπο στο σώμα του Χριστού που τεμαχίζεται και στο αίμα του που χύνεται για μας.
Η παραμόρφωση, η σύγχυση , η ανικανότητα να τον ακολουθήσουμε , η άρνηση, η εγκατάλειψη που αφήσουν μόνο τον Ιησού στη «δική του Ώρα του Σταυρού», δεν θα καταστρέψουν το δώρο της κοινωνίας που εγκαινιάστηκε κατά το Μυστικό δείπνο, δηλαδή αυτό το βράδυ.
Το «Πασχαλινό τριήμερο είναι επικεντρωμένο για πάντα στο δώρο της Ευχαριστίας. Με αυτό ο Ιησούς συνέστησε μία μυστηριώδη «επικαιρότητα» μεταξύ αυτού του τριημέρου και τη ροή των αιώνων.
Αγαπητοί μου και αγαπητές μου, οι Ιησούς είναι ο σύγχρονός μας. Είναι Αυτός χθες, σήμερα και πάντοτε.
Η αγάπη του Χριστού για μας δεν ανήκει στο παρελθόν, η θυσία του για μας δεν είναι ένα περασμένο ενθύμιο, αλλά ένα καθημερινό μυστήριο. Εκείνος όπως εκείνη τη βραδιά έτσι και σήμερα είναι μαζί μας, κάθεται στο ίδιο τραπέζι μαζί μας, γνωρίζει ότι είμαστε αμαρτωλοί ποιος λίγο και ποιος πολύ, όμως σκύβει ο ίδιος και πλένει τα πόδια μας που είναι λερωμένα από τους λανθασμένους δρόμους της ζωής μας. Θέλουμε να αποφύγουμε το δρόμο του Χριστού γιατί έχει πολλά αγκάθια που ματώνουν και παίρνουμε τους δικούς μας δρόμους που είναι γεμάτοι λάσπη και λερώνουν. Ο Ιησούς είναι εδώ ακλόνητος και αμετάβλητος στην αγάπη του για μας. Από την πατρική τρυφερότητά του Θεού Πατέρα πηγάζει για μας μια μοναδική σιγουριά: «Ο Θεός μας αγαπά, μας αγαπά μέχρι τέλος. «Ας χαρούμε και ας ευφρανθούμε εν Κυρίω και ας απαντήσουμε στη δική του αγάπη για μας με τη δική μας για Εκείνον. Αμήν.
