«Μας κάνει πολύ καλό να συνειδητοποιήσουμε ότι και εμείς είμαστε αμαρτωλοί!»
Riportiamo di seguito le parole rivolte oggi a mezzogiorno da papa Francesco durante la recita dell’Angelus ai fedeli e pellegrini convenuti in piazza San Pietro.
Παρακάτω ακολουθούν τα λόγια που απηύθυνε ο Πάπας Φραγκίσκος, σήμερα το μεσημέρι κατά τη διάρκεια του Angelus, στους πιστούς και στους προσκυνητές που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου.
***
[Primadell’Angelus:]
[Πριν από το Angelus:]
Cari fratelli e sorelle, buongiorno!
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Il Vangelo di questa Quinta Domenica di Quaresima (cfr Gv 8,1-11) è tanto bello, a me piace tanto leggerlo e rileggerlo. Presenta l’episodio della donna adultera, mettendo in luce il tema della misericordia di Dio, che non vuole mai la morte del peccatore, ma che si converta e viva. La scena si svolge nella spianata del tempio. Immaginatela lì, sul sagrato [della Basilica San Pietro]. Gesù sta insegnando alla gente, ed ecco arrivare alcuni scribi e farisei che trascinano davanti a Lui una donna sorpresa in adulterio. Quella donna si trova così in mezzo tra Gesù e la folla (cfr v. 3), tra la misericordia del Figlio di Dio e la violenza, la rabbia dei suoi accusatori. In realtà, essi non sono venuti dal Maestro per chiedere il suo parere – era gente cattiva –, ma per tendergli un tranello. Infatti, se Gesù seguirà la severità della legge, approvando la lapidazione della donna, perderà la sua fama di mitezza e di bontà che tanto affascina il popolo; se invece vorrà essere misericordioso, dovrà andare contro la legge, che Egli stesso ha detto di non voler abolire ma compiere (cfr Mt 5,17). E Gesù è messo in questa situazione.
Το Ευαγγέλιο αυτής της Πέμπτης Κυριακής της Σαρακοστής (πρβλ. Ιω 8,1-11) είναι τόσο ωραίο, μου αρέσει τόσο να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω. Παρουσιάζει την περίπτωση της μοιχαλίδας γυναίκας, φέρνοντας στο φως το θέμα της ευσπλαχνίας του Θεού, ο οποίος δεν επιθυμεί ποτέ το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά θέλει να μεταστραφεί και να ζήσει. Η σκηνή λαμβάνει χώρα στο ξέφωτο του Ναού. Φανταστείτε τη εκεί, στην πλατεία [της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου]. Ο Ιησούς διδάσκει στον κόσμο, και φτάνουν μερικοί γραμματείς και φαρισαίοι, σύροντας μπροστά Του μια γυναίκα που κατηγορείται για μοιχεία. Αυτή η γυναίκα βρίσκεται έτσι, ανάμεσα στον Ιησού και στο πλήθος (βλ. ν. 3), ανάμεσα στην ευσπλαχνία του Υιού του Θεού και στη βία, στην οργή των κατηγόρων της. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν έρθει στον Δάσκαλο για να ζητήσουν τη γνώμη του – ήταν κακοί άνθρωποι -, αλλά για να τον παγιδεύσουν. Πράγματι, αν ο Ιησούς ακολουθήσει την αυστηρότητα του νόμου, εγκρίνοντας τον λιθοβολισμό της γυναίκας, θα χάσει τη φήμη της ευγένειας και της καλοσύνης του που τόσο γοητεύουν τον κόσμο, εάν αντίθετα θελήσει να είναι ευσπλαχνικός, θα πρέπει να πάει ενάντια στο νόμο, που Αυτός ο ίδιος είπε ότι δεν ήθελε να καταστρέψει, αλλά να εκπληρώσει (βλ. Μτ. 5,17). Και ο Ιησούς βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση.
Questa cattiva intenzione si nasconde sotto la domanda che pongono a Gesù: «Tu che ne dici?» (v. 5). Gesù non risponde, tace e compie un gesto misterioso: «Si chinò e si mise a scrivere con il dito per terra» (v. 7). Forse faceva disegni, alcuni dicono che scriveva i peccati dei farisei… comunque, scriveva, era come da un’altra parte. In questo modo invita tutti alla calma, a non agire sull’onda dell’impulsività, e a cercare la giustizia di Dio. Ma quelli, cattivi, insistono e aspettano da Lui una risposta. Sembrava che avessero sete di sangue. Allora Gesù alza lo sguardo e dice: «Chi di voi è senza peccato, getti per primo la pietra contro di lei» (v. 7). Questa risposta spiazza gli accusatori, disarmandoli tutti nel vero senso della parola: tutti deposero le “armi”, cioè le pietre pronte ad essere scagliate, sia quelle visibili contro la donna, sia quelle nascoste contro Gesù. E mentre il Signore continua a scrivere per terra, a fare disegni, non so…, gli accusatori se ne vanno uno dopo l’altro, a testa bassa, incominciando dai più anziani, più consapevoli di non essere senza peccato. Quanto bene ci fa essere consapevoli che anche noi siamo peccatori! Quando sparliamo degli altri – tutte cose che conosciamo bene -, quanto bene ci farà avere il coraggio di far cadere a terra le pietre che abbiamo per scagliarle contro gli altri, e pensare un po’ ai nostri peccati!
Αυτή η κακή πρόθεση κρύβεται στην ερώτηση που θέτουν στον Ιησού: «Εσύ τι λες γι’ αυτό;» (ν. 5) Ο Ιησούς δεν απαντά, παραμένει σιωπηλός και κάνει μια μυστηριώδη κίνηση: «Έσκυψε και άρχισε να γράφει με το δάκτυλό του στη γη» (ν. 7 ). Ίσως να έκανε σχέδια, μερικοί λένε ότι έγραφε τις αμαρτίες των φαρισαίων… ωστόσο έμοιαζε να βρίσκεται αλλού. Με αυτόν τον τρόπο τους προσκαλεί όλους να ηρεμήσουν, να μην ενεργούν στον απόηχο της παρορμητικότητας, και να προσφύγουν στη δικαιοσύνη του Θεού. Αλλά εκείνοι, κακοί, επιμένουν και περιμένουν την απάντησή Του. Φαινόταν να διψούν για αίμα. Τότε ο Ιησούς τους κοιτά και λέει: «Όποιος από εσάς είναι αναμάρτητος, ας ρίξει την πρώτη πέτρα εναντίον της» (ν. 7) Αυτή η απάντηση εκτοπίζει τους κατηγόρους, αφοπλίζοντάς τους όλους με την πραγματική έννοια του όρου: όλοι καταθέτουν τα «όπλα», δηλαδή τις πέτρες που ήταν έτοιμες να εκσφενδονιστούν, είτε αυτές, τις ορατές, εναντίον της γυναίκας είτε τις κρυμμένες εναντίον του Ιησού. Και ενώ ο Κύριος συνέχιζε να γράφει στη γη, να κάνει σχέδια, δεν ξέρω … οι κατήγοροι φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο, με χαμηλωμένο το κεφάλι, αρχίζοντας από τους γηραιότερους, τους έχοντας μεγαλύτερη επίγνωση ότι δεν ήταν αναμάρτητοι. Πόσο καλό μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί! Όταν λέμε πίσω από την πλάτη των άλλων – όλα αυτά που γνωρίζουμε καλά – , πόσο καλό θα ήταν να έχουμε το κουράγιο να ρίξουμε κατάχαμα τις πέτρες που ετοιμαζόμαστε να εκσφενδονίσουμε στους άλλους, και να σκεφτούμε για λίγο τις δικές μας αμαρτίες!
Rimasero lì solo la donna e Gesù: la miseria e la misericordia, una di fronte all’altra. E questo, quante volte accade a noi quando ci fermiamo davanti al confessionale, con vergogna, per far vedere la nostra miseria e chiedere il perdono! «Donna, dove sono?» (v. 10), le dice Gesù. E basta questa constatazione, e il suo sguardo pieno di misericordia, pieno di amore, per far sentire a quella persona – forse per la prima volta – che ha una dignità, che lei non è il suo peccato, lei ha una dignità di persona; che può cambiare vita, può uscire dalle sue schiavitù e camminare in una strada nuova.
Έμειναν μόνο η γυναίκα και ο Ιησούς: η δυστυχία και η ευσπλαχνία, η μία απέναντι στην άλλη. Και αυτό, πόσο συχνά μας συμβαίνει όταν σταματάμε μπροστά στο εξομολογητήριο, με ντροπή, για να δείξουμε τη δυστυχία μας και να ζητήσουμε τη συγχώρεση! «Γυναίκα πού είναι;» (ν. 10) της λέει ο Ιησούς. Και φτάνει μόνο αυτή η διαπίστωση, και το βλέμμα του το γεμάτο ευσπλαχνία, το γεμάτο αγάπη, για να νιώσει αυτό το πρόσωπο – ίσως για πρώτη φορά – ότι έχει μία αξιοπρέπεια, ότι δεν ταυτίζεται με την αμαρτία της, ότι έχει την αξιοπρέπεια ενός ατόμου που μπορεί να αλλάξει ζωή, που μπορεί να βγει από την σκλαβιά της και να περπατήσει σε ένα νέο δρόμο.
Cari fratelli e sorelle, quella donna rappresenta tutti noi, che siamo peccatori, cioè adulteri davanti a Dio, traditori della sua fedeltà. E la sua esperienza rappresenta la volontà di Dio per ognuno di noi: non la nostra condanna, ma la nostra salvezza attraverso Gesù. Lui è la grazia, che salva dal peccato e dalla morte. Lui ha scritto nella terra, nella polvere di cui è fatto ogni essere umano (cfr Gen 2,7), la sentenza di Dio: “Non voglio che tu muoia, ma che tu viva”. Dio non ci inchioda al nostro peccato, non ci identifica con il male che abbiamo commesso. Abbiamo un nome, e Dio non identifica questo nome con il peccato che abbiamo commesso. Ci vuole liberare, e vuole che anche noi lo vogliamo insieme con Lui. Vuole che la nostra libertà si converta dal male al bene, e questo è possibile – è possibile! – con la sua grazia.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, αυτή η γυναίκα αντιπροσωπεύει όλους εμάς, που είμαστε αμαρτωλοί, δηλαδή μοιχοί ενώπιον του Θεού, προδότες της αφοσίωσής του. Και η εμπειρία του αντιπροσωπεύει το θέλημα του Θεού για καθένα από εμάς: όχι την καταδίκη μας, αλλά τη σωτηρία μας διαμέσου του Ιησού. Εκείνος είναι η χάρη, που σώζει από την αμαρτία και από το θάνατο. Εκείνος έγραψε στη γη, στη σκόνη από την οποία είναι φτιαγμένο κάθε ανθρώπινο ον (βλ. Γεν. 2,7), την κρίση του Θεού: «Δεν επιθυμώ να πεθάνεις, αλλά να ζήσεις». Ο Θεός δεν μας καθηλώνει στην αμαρτία μας, δεν μας ταυτίζει με το κακό που έχουμε διαπράξει. Έχουμε ένα όνομα, και ο Θεός δεν ταυτίζει αυτό το όνομα με την αμαρτία που διαπράξαμε. Επιθυμεί να μας ελευθερώσει, και επιθυμεί να το θέλουμε και εμείς μαζί με Αυτόν. Επιθυμεί η ελευθερία μας να μετατραπεί από κακό σε καλό, και αυτό είναι δυνατόν – είναι δυνατόν! – με τη χάρη του.
La Vergine Maria ci aiuti ad affidarci completamente alla misericordia di Dio, per diventare creature nuove.
Είθε η Παρθένος Μαρία να μας βοηθήσει να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας πλήρως στην ευσπλαχνία του Θεού, για να γίνουμε νέα δημιουργία.
[Dopo l’Angelus:]
[ΜετάτοAngelus:]
Cari fratelli e sorelle,
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
saluto tutti voi, provenienti da Roma, dall’Italia e da diversi Paesi, in particolare i pellegrini di Siviglia, Freiburg (Germania), Innsbruck e dell’Ontario (Canada).
Χαιρετώ όλους εσάς, που έχετε έρθει από τη Ρώμη, από την Ιταλία και από διάφορες άλλες Χώρες, ιδίως τους προσκυνητές από τη Σεβίλλη, το Freiburg (Γερμανία), το Innsbruck και το Οντάριο (Καναδάς).
Saluto i volontari della Casa “Mater Dei” di Vittorio Veneto. Saluto i numerosi gruppi parrocchiali, tra cui i fedeli di Boiano, Potenza, Calenzano, Zevio e Agropoli. Come pure i giovani di tante parti d’Italia: non posso nominarli tutti, ma ricordo quelli di Compiobbi e Mozzanica, quelli dell’Azione Cattolica della diocesi di Latina-Terracina-Sezze-Priverno, i cresimandi di Scandicci e di Milano-Lambrate.
Χαιρετώ τους εθελοντές της Casa «Mater Dei» τουVittorio Veneto. Χαιρετώ τις πολυάριθμες ενοριακές ομάδες, ανάμεσά σε αυτές, τους πιστούς του Boiano, Calenzano, Zevioκαι Agropoli. Όπως και τους νέους από πολλές περιοχές της Ιταλίας: δεν μπορώ να τους αναφέρω όλους, αλλά θυμάμαι εκείνους από το Compiobbiκαι τη Mozzanica, εκείνους από την Azione Cattolica της διοίκησης Latina – Terracina – Sezze – Priverno, τους χρισμένους από το Scandicci και από το Μιλάνο – Lambrate.
Ed ora vorrei rinnovare il gesto di donarvi un Vangelo tascabile. Si tratta del Vangelo di Luca, che leggiamo nelle domeniche di questo anno liturgico. Il libretto è stato intitolato così: “Il Vangelo della Misericordia di San Luca”; infatti l’evangelista riporta le parole di Gesù: «Siate misericordiosi, come è misericordioso il Padre vostro» (6,36), da cui è tratto il tema di questo Anno Giubilare. Vi sarà distribuito gratuitamente dai volontari del Dispensario pediatrico “Santa Marta” in Vaticano, con alcuni anziani e nonni di Roma. Quanto sono meritevoli i nonni e le nonne che trasmettono la fede ai nipotini! Vi invito a prendere questo Vangelo e a leggerlo, un brano ogni giorno; così la misericordia del Padre abiterà nel vostro cuore e potrete portarla a quanti incontrate. E alla fine, nella pagina 123, ci sono le sette opere di misericordia corporale e le sette opere di misericordia spirituali. Sarebbe bello che le imparaste a memoria, così è più facile farle! Vi invito a prendere questo Vangelo, perché la misericordia del Padre si faccia opere in voi. E voi, volontari, nonni e nonne che distribuirete il Vangelo, pensate alla gente che è in Piazza Pio XII – si vede che non è potuta entrare – che anche loro ricevano questo Vangelo.
Και τώρα θα επιθυμούσα να ανταποδώσω τη χειρονομία, δωρίζοντάς σας ένα Ευαγγέλιο τσέπης. Πρόκειται για το Ευαγγέλιο του Λουκά, το οποίο διαβάζουμε τις Κυριακές αυτού του λειτουργικού έτους. Το μικρό αυτό βιβλίο είχε το τίτλο : «Το Ευαγγέλιο της Ευσπλαχνίας του Αγίου Λουκά», στην πραγματικότητα ο ευαγγελιστής αναφέρει τα λόγια του Ιησού: «Να είστε ευσπλαχνικοί, όπως είναι ευσπλαχνικός ο Πατέρας σας» (6,36). τα οποία ενέπνευσαν το θέμα γι αυτό το Ιωβηλαίο Έτος. Θα σας διανεμηθεί δωρεάν από τους εθελοντές του παιδιατρικής Αστυκλινικής «SantaMaria» του Βατικανού, και από μερικούς υπερήλικες και παππούδες της Ρώμης. Πόσο αξίζουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες που μεταδίδουν την πίστη στα εγγόνια τους! Σας καλώ να πάρετε αυτό το Ευαγγέλιο και να το διαβάσετε, ένα κομμάτι κάθε ημέρα, έτσι η ευσπλαχνία του Πατέρα θα κατοικήσει μέσα στην καρδιά σας και θα μπορέσετε να τη μεταφέρετε σε όσους συναντάτε. Και στο τέλος, στη σελίδα 123, υπάρχουν τα επτά έργα της σωματικής ευσπλαχνίας και τα επτά έργα της πνευματικής ευσπλαχνίας. Θα ήταν ωραίο να τα απομνημονεύσετε, έτσι θα είναι πιο εύκολο να τα κάνετε! Σας καλώ να πάρετε αυτό το Ευαγγέλιο, επειδή έτσι η ευσπλαχνία του Πατέρα γίνεται έργο σε σας. Και εσείς, εθελοντές, παππούδες και γιαγιάδες που θα μοιράσετε το Ευαγγέλιο, σκεφτείτε τον κόσμο που βρίσκεται στην πλατεία Πίος 12ος – φαίνεται ότι και αυτοί που δεν είναι δυνατόν να εισέλθουν – ακόμη και αυτοί θα λάβουν αυτό το Ευαγγέλιο.
Auguro a tutti una buona domenica. Per favore, non dimenticate di pregare per me. Buon pranzo e arrivederci!
Εύχομαι σε όλους μια καλή Κυριακή. Παρακαλώ, μην ξεχάσετε να προσευχηθείτε για εμένα. Καλό γεύμα και στο επανειδείν!
