Μία επιστολή ενός απλού εργάτη  προς τους πολιτικούς

Ονομάζομαι….. και όπως  κάθε πρωί ξύπνησα και σήμερα να πάω στη δουλειά μου, αλλά σήμερα  ξύπνησα με περισσότερο άγχος από χθες. Φαίνεται πως το ίδιο συμβαίνει και:

Σε όποιον σαν και μένα φοβάται μη τυχόν και χάσει τη δουλεία του, διότι τώρα πια καμιά η εργασία δεν είναι σίγουρη.

Σε όποιον σαν και μένα δεν καταφέρνει να βρει άλλη δουλεία, διότι  με όλες αυτές τις απολύσεις προσωπικού μειώνονται συνεχώς  οι ήδη λίγες θέσεις εργασίας. Είναι  λοιπόν αναγκεμένος, σαν και μένα, να δουλεύει  με ένα χαμηλό μισθό, επειδή, αν δεν πας στη δουλειά,  υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι  που περιμένουν να πάρουν τη θέση σου.

Σε όποιον σαν και μένα είναι υποχρεωμένος  να υποστεί οποιαδήποτε αδικία εκ μέρους του εργοδότη,  διότι γι’ αυτούς, τώρα είναι η ευκαιρία να επωφεληθούν  με τους χαμηλούς μισθούς και να κερδίσουν περισσότερα.

Σε όποιον σαν και μένα  αφού δουλέψει 9-10 ώρες την ημέρα, όταν φθάσει στο τέλος του μήνα  και δεν ξέρει που να χτυπήσει το κεφάλι του.

Σε όποιον σαν και μένα είναι υποχρεωμένος, να δουλεύει μακριά από την οικογένειά του και τον τόπο της κατοικίας του, διότι εκεί πια δεν υπάρχει δουλειά.

Για όποιον σαν και μένα  βλέπει συνεχώς να αυξάνονται οι φόροι  από ένα κράτος που είναι συνεχώς χρεωμένο. Κάποτε είχε χρήματα αλλά λένε πως έγιναν καταχρήσεις  από τους προηγούμενους και από πριν από αυτούς αλλά και σας τους σημερινούς.

Για όποιον σαν και μένα  είναι αναγκασμένος να σφίγγει όλο και πιο πολύ τη ζώνη του, απαρνούμενος συνεχώς  ακόμη και πράγματα πρώτης ανάγκης.

Για όποιον σαν και μένα φοβάται μη τυχόν και αρρωστήσει, διότι τότε  σ’ αυτό το σύστημα της δημόσιας υγείας που συνεχώς χειροτερεύει, θα δυσκολευτεί να βρει  μια θέση στο νοσοκομείο  ή να επισκεφθεί ένα ειδικό γιατρό πριν περάσουν μήνες.

Για όποιον σαν και μένα φοβάται να γεράσει, διότι  όταν θα πάρει τη σύνταξη του, τα  ελάχιστα χρήματα που θα του δώσουν αν υπάρχουν, δεν θα αρκούν ούτε για να φάει το μεσημέρι και το βράδυ.

Για όποιον σα και μένα θα ήθελε να αγοράσει ένα δικό του σπίτι, αλλά όντας επισφαλής, δεν θα καταφέρει να πάρει κάποιο  δάνειο από την Τράπεζα, διότι δεν υπάρχει η απαραίτητη εγγύηση που μου ζητά.

Για κάποιον σαν και μένα  φοβάται για τη σωστή μόρφωση των παιδιών του, αφού τα δημόσια σχολεία  διαθέτουν όλο και λιγότερους πόρους, λείπουν χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές.

Για όποιον σαν και μένα φοβάται  για το μέλλον  των παιδιών του, διότι μετά τις πολλές θυσίες που κάνω για να  σπουδάσουν,   κανείς δεν ξέρει, αν κάπου θα βρει δουλειά.

Για όποιον σαν και μένα βλέπει την πολιτική συνεχώς  να γερνά, διότι κανείς δεν θέλει να εγκαταλείψει την αναπαυτική του πολυθρόνα,  εξ αιτίας των πολλών προσωπικών οικονομικών συμφερόντων.

Για όποιον σαν και μένα δεν πιστεύει  πια στην πολιτική, στους θεσμούς  και σε όσους  θα έπρεπε  να υπερασπίζονται  τα δικαιώματα του εργάτη.

Εγώ λοιπόν και μαζί μου οι λίγοι σήμερα  εργάτες, οι πολλοί άνεργοι και οι περισσότεροι συνταξιούχοι, διερωτώμαι και σκέπτομαι ως αμαθής της πραγματικότητας, όπως με θεωρούν οι κυβερνώντες:

Ποιος πρέπει να ενδιαφερθεί  για όλα αυτά;

Δεν πρέπει να ανησυχώ, ακόμη και όταν διαπιστώνω πως η εταιρεία στην οποία δουλεύω,  συνεχώς απολύει  προσωπικό εξ αιτίας της μικρής ζήτησης των προϊόντων που παράγουμε; Ακόμη και όταν δεν υπάρχουν χρήματα για να αγοράζουν τα προϊόντα που παράγονται; Μα έτσι ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος  που όλο και περισσότερο με πνίγει.

Όποιος σαν και μένα δεν ζητά τίποτε άλλο, από το να έχει μια δουλειά με ένα αξιοπρεπή μισθό, για να μπορεί να ζει ο ίδιος και η οικογένειά του με αξιοπρέπεια, θα έπρεπε χωρίς «πολλά λόγια» να αρχίσει να ενδιαφέρεται για όλα αυτά.  Θα πρέπει να κλείνει τα μάτια του και τα αυτιά του για να μη βλέπει όσα θλιβερά και άσχετα με μένα συμβαίνουν στη Βουλή.

Όπως προχθές που ξημερωθήκατε, χωρίς να δώσετε καμία απάντηση σε όσα απασχολούν εμένα και τόσους άλλους!