ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή,2 Μαΐου 2021 

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Στο Ευαγγέλιο αυτής της 5ης Κυριακής του Πάσχα (Ιω 15,1-8), ο Κύριος παρουσιάζεται ως η αληθινή άμπελος και μιλά για εμάς ως τα κλήματα που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να μένουν ενωμένα μαζί του.
Λέει το εξής: «Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα»(στ. 5) Δεν υπάρχει κληματαριά χωρίς κλήματα και το αντίστροφο. Τα κλήματα δεν είναι αυτάρκη, αλλά εξαρτώνται πλήρως από την κληματαριά, που είναι η πηγή της ύπαρξής τους.
Ο Ιησούς επιμένει στο ρήμα «μένω». Το επαναλαμβάνει επτά φορές στο σημερινό ευαγγελικό απόσπασμα. Πριν αφήσει αυτόν τον κόσμο και πάει στον Πατέρα, ο Ιησούς θέλει να διαβεβαιώσει τους μαθητές του ότι μπορούν να συνεχίσουν να είναι ενωμένοι μαζί του.
Λέει: «Μείνετε ενωμένοι μαζί μου· τότε θα είμαι κι εγώ ενωμένος μαζί σας» (στ. 4). Αυτό το «μένω» δεν είναι ένα «μένω» παθητικό, δεν είναι ένας «ύπνος» εν Κυρίω. Όχι, δεν είναι αυτό. Μένω σε Αυτόν, το οποίο Εκείνος μας προτείνει, είναι μια ενεργής παραμονή, και είναι αμοιβαία. Γιατί; Επειδή τα κλήματα χωρίς την άμπελο δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, χρειάζονται τον ζωτικό χυμό για να αναπτυχθούν και να αποδώσουν καρπούς. Αλλά και η άμπελος χρειάζεται τα κλήματα, διότι οι καρποί δεν βλαστάνουν στον κορμό του δέντρου… Είναι μια αμοιβαία ανάγκη, είναι μια αμοιβαία παραμονή ώστε να αποδώσει καρπούς. Εμείς παραμένουμε στον Ιησού και ο Ιησούς παραμένει σ’ εμάς.
Πρώτα απ’ όλα εμείς έχουμε ανάγκη από Αυτόν.
Ο Κύριος θέλει να μας πει ότι πριν από την τήρηση των εντολών του, πριν από τους μακαρισμούς, πριν από τα έργα του ελέους, είναι απαραίτητο να είμαστε ενωμένοι μαζί του, να παραμείνουμε σε Αυτόν. Δεν μπορούμε να είμαστε καλοί Χριστιανοί αν δεν παραμένουμε στον Ιησού. Μαζί του, όμως, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα (βλ. Φιλ 4,13).
Αλλά και ο Ιησούς, όπως η άμπελος με τα κλήματα, έχει ανάγκη από εμάς. Ίσως μας φαίνεται τολμηρό να το λέμε αυτό, οπότε ας αναρωτηθούμε: τι σημαίνει ότι ο Ιησούς έχει ανάγκη από εμάς; Έχει ανάγκη από τη μαρτυρία μας. Ο καρπός, τον οποίο πρέπει να δώσουμε ως κλήματα, είναι η μαρτυρία της χριστιανικής μας ζωής. Αφότου ο Ιησούς ανέβηκε στον Πατέρα, είναι καθήκον των μαθητών – είναι καθήκον δικό μας – να συνεχίσουμε να αναγγέλλουμε το Ευαγγέλιο, με λόγια και με πράξεις. Και οι μαθητές – εμείς, οι μαθητές του Ιησού – το κάνουμε μαρτυρώντας την αγάπη του: ο καρπός που αποδίδουμε είναι η αγάπη. Προσκολλημένοι στον Χριστό, λαμβάνουμε τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κάνουμε καλό σε άλλους, να κάνουμε καλό στην κοινωνία, στην Εκκλησία. Το δέντρο αναγνωρίζεται από τους καρπούς. Μια πραγματικά χριστιανική ζωή μαρτυρεί τον Χριστό.
Και πώς μπορούμε να το καταφέρουμε; Ο Ιησούς μας λέει: «Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου μείνουν ζωντανά μέσα σας, ό,τι θελήσετε ζητήστε το και θα σας δοθεί» (στ. 7). Κι αυτό επίσης είναι τολμηρό: η βεβαιότητα ότι αυτό που ζητάμε, θα μας δοθεί. Η καρποφορία της ζωής μας εξαρτάται από την προσευχή. Μπορούμε να ζητήσουμε να σκεφτόμαστε όπως Αυτός, να ενεργούμε όπως Αυτός, να βλέπουμε τον κόσμο και τα πράγματα με τα μάτια του Ιησού. Κι έτσι να αγαπάμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας, ξεκινώντας από τους φτωχότερους και τους πιο δυστυχισμένους, όπως έκανε Αυτός, και να τους αγαπάμε έχοντας τη δική του καρδιά, ώστε να φέρνουμε στον κόσμο καρπούς καλοσύνης, καρπούς φιλανθρωπίας, καρπούς ειρήνης.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας στη μεσιτεία της Παναγίας. Αυτή έμεινε διαρκώς πλήρως ενωμένη με τον Ιησού και έδωσε πολύ καρπό.
Είθε να μας βοηθήσει να παραμείνουμε στον Χριστό, στην αγάπη του, στον λόγο του, για να μαρτυρήσουμε στον κόσμο τον Αναστημένο Κύριο.

Μετάφραση: π.Λ