Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 18 Απριλίου 2021

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Αυτή την τρίτη Κυριακή του Πάσχα, επιστρέφουμε στην Ιερουσαλήμ, στο Υπερώο, οδηγημένοι από τους δύο μαθητές της Εμμαούς, οι οποίοι είχαν ακούσει με μεγάλη συγκίνηση τα λόγια του Ιησού καθ’ οδόν και τον αναγνώρισαν «εν τη κλάσει του άρτου» (Λκ 24,35).
Τώρα, στο Υπερώο της Ιερουσαλήμ, ο αναστημένος Χριστός παρουσιάζεται εν μέσω της ομήγυρης των μαθητών και τους χαιρετά: «Ειρήνη σ’ εσάς!» (στ. 36). Αλλά αυτοί ταράχτηκαν από τον φόβο τους και «νόμιζαν ότι έβλεπαν φάντασμα», έτσι λέει το Ευαγγέλιο (στ. 37).
Τότε ο Ιησούς τους δείχνει τις πληγές του σώματός του και λέει: «Κοιτάξτε τα χέρια μου και τα πόδια μου – τις πληγές – , για να βεβαιωθείτε ότι είμαι εγώ ο ίδιος! Ψηλαφίστε με» (στ. 39). Και για να τους πείσει, ζητάει φαγητό και το τρώει κάτω από το έκπληκτο βλέμμα τους (βλ. στ. 41-42).
Υπάρχει μια λεπτομέρεια εδώ, σε αυτήν την περιγραφή. Λέει το Ευαγγέλιο ότι οι Απόστολοι «από τη χαρά και την έκπληξή τους δεν πίστευαν στα μάτια τους» (στ. 41). Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά τους που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ήταν αλήθεια. Και μια δεύτερη λεπτομέρεια: ήταν έκπληκτοι. Έκπληκτοι διότι η συνάντηση με τον Θεό σε οδηγεί πάντoτε στην έκπληξη και το θάμβος: ξεπερνά τον ενθουσιασμό, πηγαίνει πέρα από τη χαρά, είναι μια άλλη εμπειρία.
Και οι Απόστολοι ήταν χαρούμενοι, αλλά με μια χαρά που τους έκανε να σκεφτούν: όχι, αυτό δεν μπορεί να είναι αληθινό!… Είναι το θάμβος της παρουσίας του Θεού. Μην ξεχνάτε αυτήν την ψυχική κατάσταση, που είναι τόσο όμορφη.
Αυτή η ευαγγελική περικοπή χαρακτηρίζεται από τρία πολύ συγκεκριμένα ρήματα, τα οποία κατά κάποιο τρόπο αντικατοπτρίζουν την προσωπική και κοινοτική μας ζωή: κοιτάζω, ψηλαφώ και τρώω. Τρεις ενέργειες που μπορούν να δώσουν τη χαρά μιας αληθινής συνάντησης με τον ζωντανό Ιησού.

Κοιτάζω. «Κοιτάξτε τα χέρια μου και τα πόδια μου» – λέει ο Ιησούς. Κοιτάζω δεν σημαίνει μόνο βλέπω, είναι κάτι περισσότερο, περιλαμβάνει και την προσοχή, τη θέληση. Γι’ αυτό είναι ένα από τα ρήματα της αγάπης. Η μαμά και ο μπαμπάς κοιτάζουν το παιδί τους, οι ερωτευμένοι κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, ο καλός γιατρός κοιτάζει τον ασθενή προσεκτικά… Το κοίταγμα είναι ένα πρώτο βήμα ενάντια στην αδιαφορία, ενάντια στον πειρασμό να γυρίσουμε το πρόσωπο από τη άλλη μεριά βλέποντας τις δυσκολίες και τα δεινά των άλλων. Κοιτάζω. Εγώ τι από τα δύο κάνω; Βλέπω ή κοιτάζω τον Ιησού;

Δεύτερο είναι το ρήμα ψηλαφώ. Καλώντας τους μαθητές να τον ψηλαφίσουν, για να διαπιστώσουν ότι δεν είναι φάντασμα – ψηλαφίστε με! –, ο Ιησούς δείχνει σ’ αυτούς και σ’ εμάς ότι η σχέση μαζί του και με τους αδελφούς μας δεν μπορεί να είναι “από απόσταση”, δεν υπάρχει Χριστιανισμός από απόσταση, δεν υπάρχει Χριστιανισμός μόνο στο επίπεδο του βλέμματος.
Η αγάπη ζητά το κοίταγμα και ζητά επίσης το άγγιγμα, ζητά την επαφή, το να μοιράζεσαι τη ζωή. Ο καλός Σαμαρείτης δεν περιορίστηκε να κοιτάζει απλώς τον άνδρα που βρήκε μισοπεθαμένο στην άκρη του δρόμου: σταμάτησε, έσκυψε, του έδεσε τις πληγές, τον άγγιξε, τον έβαλε πάνω στο δικό του υποζύγιο και τον έφερε στο πανδοχείο. Έτσι είναι με τον ίδιο τον Ιησού: να τον αγαπάς σημαίνει να εισέρχεσαι σε μια κοινωνία ζωής, σε μια κοινωνία μαζί Του.

Κι ερχόμαστε τώρα στο τρίτο ρήμα: το ρήμα τρώω, το οποίο εκφράζει καλά την ανθρώπινη φύση μας στην πιο φυσική της ανέχεια, δηλαδή στην ανάγκη να τραφούμε για να ζήσουμε. Αλλά το να τρώμε, όταν το κάνουμε μαζί, στην οικογένεια ή με τους φίλους μας, αυτό γίνεται και έκφραση αγάπης, έκφραση κοινωνίας, γιορτής…
Πόσες φορές τα Ευαγγέλια μας παρουσιάζουν τον Ιησού να βιώνει αυτή την συμποσιακή διάσταση! Ακόμη και ως Αναστημένος, με τους μαθητές του. Σε σημείο που το Ευχαριστιακό Συμπόσιο έγινε το εμβληματικό σημείο της χριστιανικής κοινότητας. Να τρώμε μαζί το Σώμα του Χριστού: αυτό είναι το κέντρο της χριστιανικής ζωής.

Αδελφοί και αδελφές, αυτό το ευαγγελικό απόσπασμα μας λέει ότι ο Ιησούς δεν είναι “φάντασμα”, αλλά ένα ζωντανό Πρόσωπο. Μας λέει ότι όταν ο Ιησούς μας πλησιάζει, μας γεμίζει με χαρά, σε σημείο να μην πιστεύουμε, και μας αφήνει έκπληκτους, με εκείνο το θάμβος που μόνο η παρουσία του Θεού δίνει, επειδή ο Ιησούς είναι ένα ζωντανό Πρόσωπο. Το να είμαστε Χριστιανοί δεν είναι κατ’ αρχάς μια διδασκαλία ή ένα ηθικό ιδεώδες, είναι μια ζωντανή σχέση μαζί του, με τον Αναστημένο Κύριο: τον κοιτάζουμε, τον αγγίζουμε, τρεφόμαστε με Αυτόν και, μεταμορφωμένοι από την Αγάπη του, κοιτάζουμε, αγγίζουμε και τρέφουμε τους άλλους ως αδελφούς και αδελφές μας.
Είθε η Παρθένος Μαρία να μας βοηθήσει να βιώσουμε αυτήν την εμπειρία της χάριτος.

Μετάφραση: π.Λ