ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΣΤΗ ΝΑΞΟ
Ο Αρχιεπίσκοπός μας βρέθηκε την Κυριακή των Βαΐων στη Νάξο. Το πρωί στις 10 τέλεσε την ευλογία των Βαΐων στο παρεκκλήσιο της Θείας Ευσπλαχνίας και από εκεί με λιτανεία οι παρόντες πορεύτηκαν προς τον Μητροπολιτικό ναό όπου τελέστηκε η Θεία λειτουργία της Κυριακής των Βαΐων και των Παθών του Κυρίου.
Ο π. Γεώργιος, ο π. Μανώλης και ο Αρχιεπίσκοπος διάβασαν διαλογικά το Πάθος του Κυρίου από τον Ευαγγελιστή Λουκά και στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε στην Εκκλησία και είπε:
«Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου» (Λουκ. 19,38), φώναζε επευφημώντας το πλήθος της Ιερουσαλήμ καλωσορίζοντας τον Ιησού. Δείξαμε και εμείς τον ενθουσιασμό μας: φέροντας κλαδιά από φοίνικες και ελιές αινούσαμε και εκφράζαμε τη χαρά μας, την επιθυμία να λάβουμε τον Ιησού που έρχεται σε εμάς. Ναι, όπως ο ίδιος μπήκε στην Ιερουσαλήμ, Εκείνος επιθυμεί να εισέλθει στις πόλεις μας και στις ζωές μας. Όπως έκανε στο Ευαγγέλιο,
Ο Ιησούς είναι ευχαριστημένος από τις εκδηλώσεις αγάπης του πλήθους και όταν οι Φαρισαίοι το καλούν να σταματήσουν τα παιδιά και οι άλλοι που τον ζητωκραυγάζουν, Εκείνος απαντά: « Εάν αυτοί σταματήσουν θα αρχίσουν να κραυγάζουν οι πέτρες» (Λουκ 19,40). Κανένας δεν μπόρεσε να σταματήσει τον ενθουσιασμό για την είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Κανένας δεν μπορεί να μας εμποδίσει να ανακαλύψουμε σ’ Εκείνον την πηγή της χαράς μας , την αληθινή χαρά που παραμένει και δίνει την ειρήνη, διότι ο Ιησούς μας λύνει από τα δεσμά της αμαρτίας, μας ελευθερώνει από το θάνατο, από το φόβο και τη θλίψη.
Τα σημερινά κείμενα της Θείας Λειτουργίας μας διδάσκουν ότι ο Κύριος δεν μας έσωσε με μια θριαμβευτική είσοδο και μέσω σημείων μεγάλων και θαυμάτων. Ο Απόστολος Παύλος, στο δεύτερο ανάγνωσμα συνθέτει με δύο λόγια την πορεία της σωτηρίας : "άδειασε» και «ταπείνωσε» τον εαυτόν» (Φιλιπ 2,7.8). Αυτές οι δύο λέξεις μας λένε μέχρι ποίου σημείου έφθασε η αγάπη του Θεού για μας. Ο Ιησούς άδειασε τον εαυτόν του από τη θεότητά του: απαρνήθηκε τη δόξα του Υιού του Θεού και έγινε Υιός του ανθρώπου για να είναι κατά πάντα όμοιος προς εμάς τους αμαρτωλούς Αυτός που είναι χωρίς αμαρτίαi. Όχι μόνο αυτό αλλά έζησε ανάμεσά μας ως δούλος, όχι ως άρχοντας και βασιλιάς με την κοσμική έννοια της λέξης . Ταπείνωσε λοιπόν τον εαυτό του και η άβυσσος της ταπεινότητάς του, που η Μεγάλη Εβδομάδα μας αποκαλύπτει, δεν έχει τέλος.
Η πρώτη απόδειξη αυτής της αγάπης «μέχρι τέλους» (Ιωάν.13,1) είναι το πλύσιμο των ποδιών . « Ο Κύριος και διδάσκαλος» (Ιωάν.13,14) σκύβει μέχρι τα πόδια των μαθητών του, κάτι που μόνο οι δούλοι έκαναν. Μας έδειξε με το παράδειγμά του ότι και εμείς έχουμε ανάγκη από την αγάπη του που σκύβει πάνω μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς αυτή την αγάπη, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε αν δεν αγαπηθούμε πρώτα από Εκείνον, αν δεν αποκτήσουμε την εμπειρία της εντυπωσιακής στοργής του και χωρίς να δεχτούμε ότι η αγάπη οφείλει να αποδεικνύεται με συγκεκριμένα έργα.
Όμως όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Η ταπείνωση που ο Ιησούς δέχεται αποκορυφώνεται στο Θείο Πάθος: πουλιέται για τριάντα αργύρια και προδίδεται με ένα φιλί από ένα απόστολό του, που ο ίδιος είχε καλέσει και αποκαλούσε φίλο. Σχεδόν όλοι οι άλλοι τον εγκαταλείπουν. Ο Πέτρος τον αρνείται τρεις φορές. Ταπεινωμένος στην ψυχή με χλευασμούς, προσβολές και φτυσίματα, δέχεται στο σώμα του αποτρόπαιες βιαιότητες, κτυπήματα, μαστιγώσεις και το ακάνθινο στεφάνι και όλα αυτά κάνουν αγνώριστο το θείο πρόσωπό του. Τον ατιμάζουν και τον καταδικάζουν οι θρησκευτικές και πολιτικές. Καταδικάζουν ένα αθώο, την ίδια την αθωότητα. Ο Πιλάτος μετά τον στέλνει στον Ηρώδη και εκείνος τον αποστέλλει στον ρωμαίο κυβερνήτη: Ενώ του αρνούνται κάθε δικαιοσύνη, ο Ιησούς δέχεται και την αδιαφορία, διότι κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη της τύχης του.
Και στο σημείο αυτό έρχεται στο νου μας η εικόνα τόσων συνανθρώπων μας, προσφύγων και μεταναστών, ο νους πηγαίνει σε όσους άρχοντες της γης δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη για την τύχη τόσων δυστυχισμένων συνανθρώπων μας. Το πλήθος που λίγο πριν τον είχε ζητωκραυγάσει, μετατρέπει τους αίνους σε κραυγή κατηγορίας, ζητώντας μάλιστα να ελευθερωθεί στη θέση του ένας φονιάς.
Έτσι φθάνει στο θάνατο του σταυρού, που είναι ο πιο φρικτός και ατιμωτικός θάνατος που προοριζόταν για τους προδότες, τους σκλάβους τους χειρότερους εγκληματίες. Η μοναξιά, η δυσφήμηση και ο πόνος δεν έχουν ακόμα φθάσει στο αποκορύφωμα της απογύμνωσής του. Για να είναι σε όλα συμπαραστάτης μας πάνω στο σταυρό δοκιμάζει ακόμη και την εγκατάλειψη του Θεού Πατέρα. Όμως σ’ αυτή την φαινομενική εγκατάλειψη, προσεύχεται και εμπιστεύεται: «Πατέρα στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου» (Λουκ. 23,46)
Με την ταπείνωσή του Ο Ιησούς μας καλεί να βαδίσουμε στο δρόμο που Εκείνος χάραξε. Ας στρέψουμε το βλέμμα μας σ’ Εκείνον και ας του ζητήσουμε τη χάρη να καταλάβουμε έστω κάτι από αυτό το μυστήριο του εκμηδενισμού του για μας και έτσι με σιωπή ας θαυμάσουμε το μυστήριο αυτής της Μεγάλης Εβδομάδας που σήμερα ξεκινάμε. Αμήν
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Αρχιεπίσκοπος ευχήθηκε καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Καλό Πάσα στον Αρχιερατικό Επίτροπο, στον εφημέριο και σε όλα τα μέλη της ενοριακής κοινότητα της Νάξου Συνεχάρη τη νέα χορωδία του Ενοριακού Ναού της Υπαπαντής του Κυρίου υπό τη διεύθυνση της κυρίας Λίας Πρίντεζη η οποία εντυπωσίασε ήδη από τον πρώτο μήνα της ύπαρξής της. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ίδια και στα μέλη της χορωδίας αλλά και όσα άλλα άτομα θα κληθούν να την πλαισιώσουν, ώστε να γίνει η σημερινή μελωδική χορωδία της Μητρόπολής μας να γίνει και πολυφωνική.
Μετά τη Θεία Λειτουργία ο εφημέριος π. Γεώργιος πρόσφερε ένα κέρασμα σε όλη την Εκκλησία στην Ενοριακή αίθουσα.