Κατήχηση για την Οικογένεια

Σε πολλές γενικές Ακροάσεις κατά τη διάρκεια του 2015, ο Πάπας Φραγκίσκος αφιέρωσε τις κατηχήσεις του στο θέμα της οικογένειας. Εκείνος απεικονίζει την οικογένεια με το φως της Αγίας Γραφής και της Παράδοσης, των κοινωνικών καταστάσεων και με τις προκλήσεις και τα σημερινά προβλήματα, καθώς και με τις μελλοντικές δυνατότητες. Μεταξύ των περισσοτέρων από τις 30 κατηχήσεις, προσφέρεται εδώ μια επιλογή που αναδεικνύει μερικά από τα κύρια θέματα της διδασκαλίας του Αγίου Πατέρα για την οικογένεια.

«Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού ανοίγει μια νέα αρχή στην παγκόσμια ιστορία του άνδρα και της γυναίκας. Και αυτό το νέο ξεκίνημα συμβαίνει μέσα σε  μια οικογένεια, στη Ναζαρέτ. Ο Ιησούς επέλεξε να γεννηθεί σε  μια οικογένεια ανθρώπων, που διαμόρφωσε ο Ίδιος».(17.12.2014)

«Υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ της ελπίδας ενός λαού και της αρμονίας μεταξύ των γενεών. Η χαρά των παιδιών κάνει να πάλλονται οι καρδιές των γονέων και ανοίγει και πάλι το μέλλον. Τα παιδιά είναι η χαρά της οικογένειας και της κοινωνίας. Δεν είναι ένα πρόβλημα αναπαραγωγικής βιολογίας, ούτε ένας από τους πολλούς τρόπους να ολοκληρωθούμε. Και βέβαια δεν είναι κτήμα των γονέων… Όχι. Τα παιδιά είναι ένα δώρο, μια δωρεά: καταλαβαίνετε; Τα παιδιά είναι ένα δώρο. Καθένα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, και ταυτόχρονα αναμφίβολα δεμένο με τις ρίζες του».(11.2.2015)

«Στην οικογένεια, μεταξύ των αδελφών μαθαίνει κανείς την ανθρώπινη συνύπαρξη, το πως θα πρέπει να συνυπάρχει στην κοινωνία. Ίσως δεν είμαστε πάντα ενήμεροι, αλλά είναι η οικογένεια που εισάγει τη αδελφοποίηση στον κόσμο!»(18.2.2015). «Πρώτον τα παιδιά, μας θυμίζουν ότι όλοι, στα πρώτα χρόνια της ζωής, ήμασταν απόλυτα εξαρτημένοι από τις φροντίδες και την καλοσύνη των άλλων. Και ο Υιός του Θεού δεν απέφυγε αυτό το στάδιο. Είναι το μυστήριο που εξετάζουμε κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα. Η Γέννηση είναι η εικόνα που μας κοινοποιεί αυτή την πραγματικότητα με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο». (18.3.2015)

«Ο άνδρας και η γυναίκα είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Αυτό  μας λέει ότι όχι μόνο ο άνδρας έχει πάρει την εικόνα του Θεού, όχι μόνο η γυναίκα είναι εικόνα του Θεού, αλλά και ο άνδρας και η γυναίκα, ως ζευγάρι, είναι εικόνα του Θεού».(15.4.2015). «Η αμαρτία γεννά δυσπιστία και διαίρεση ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Η σχέση τους θα υπονομευθεί με χίλιους τρόπους κακοποίησης και υποταγής, παραπλανητικής γοητείας και ταπεινωτικής αλαζονεία, έως τον πιο δραματικό και βίαιο. Η ιστορία φέρει τα ίχνη. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τις αρνητικές υπερβολές των πατριαρχικών πολιτισμών. Σκεφτείτε τις πολλές μορφές ανδροκρατικής αντίληψης όπου η γυναίκα θεωρούταν δεύτερης κατηγορίας. Ας σκεφτούμε την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος στη σημερινή κουλτούρα των μέσων ενημέρωσης. Αλλά ας σκεφτούμε και το πρόσφατο ξέσπασμα δυσπιστίας, σκεπτικισμού,  ακόμη και εχθρότητας που εξαπλώνεται στον πολιτισμό μας – ιδίως από μια κατανοητή δυσπιστία των γυναικών – που αφορά σε μια συμμαχία μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας που είναι σε θέση, ταυτόχρονα, να βελτιώσει την φιλική σχέση της κοινωνίας και να διαφυλάξει την αξιοπρέπεια της διαφορετικότητας.

Αν δεν βρούμε μια αρχή συμπάθειας για αυτή την συμμαχία, ικανή να θέσει τις νέες γενιές μακριά από τη δυσπιστία και την αδιαφορία, τα παιδιά θα έρχονται σε ένα κόσμο ακόμη πιο ξεριζωμένα από αυτή , ακόμη και μέσα από τη μήτρα. Η κοινωνική υποτίμηση για τη σταθερή και παραγωγική συμμαχία του άνδρα και της γυναίκας είναι σίγουρα μια απώλεια για όλους. Πρέπει να επαναφέρουμε την τιμή του γάμου και της οικογένειας!» (22.4.2015)

«Η οικογένεια είναι στην κορυφή όλων των δεικτών αξιολόγησης όλων των νέων, αλλά από φόβο μη κάνουν λάθος, πολλοί δεν θέλουν ούτε να τον σκεφτούν, παρόλο που είναι χριστιανοί, δεν σκέφτονται τον μυστηριακό γάμο, μοναδικό και ανεπανάληπτο σημάδι συμμαχίας, που γίνεται μαρτυρία πίστης. Ίσως αυτός ο φόβος της αποτυχίας είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να λάβουν το λόγο του Χριστού, ο οποίος υπόσχεται τη χάρη του στην συζυγική ένωση και την οικογένεια.(…) Ο χριστιανικός σπόρος της ριζοσπαστικής ισότητας μεταξύ των συζύγων πρέπει σήμερα να φέρει νέους καρπούς. Η μαρτυρία της κοινωνικής αξιοπρέπειας του γάμου θα γίνει πειστική μέσο αυτής της οδού, της οδού της μαρτυρίας που προσελκύει, της οδού της αμοιβαιότητας μεταξύ τους, της συμπληρωματικότητας μεταξύ τους. Ως εκ τούτου, ως χριστιανοί, πρέπει να γίνουμε πιο απαιτητικοί από αυτή την άποψη. Για παράδειγμα: να υποστηρίξουμε με αποφασιστικότητα το δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία. Γιατί θεωρείται δεδομένο ότι οι γυναίκες πρέπει να κερδίζουν λιγότερα από τους άνδρες; Όχι! Έχουν τα ίδια δικαιώματα. Η ανισότητα είναι καθαρά ένα σκάνδαλο! Ταυτόχρονα, να αναγνωριστεί ως πλούτος, πάντα έγκυρος η μητρότητα για τις γυναίκες και η πατρότητα για τους άνδρες, ιδίως προς όφελος των παιδιών». (29.4.2015)

 «Το μυστήριο του γάμου είναι μια μεγάλη πράξη πίστης και αγάπης: μαρτυρεί το θάρρος να πιστεύουμε στην ομορφιά της δημιουργικής πράξης του Θεού και να ζήσουμε αυτή την αγάπη που μας ωθεί να προχωρήσουμε περισσότερο, πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό και πέρα από την ίδια την οικογένεια. (…) Η απόφαση για «να παντρευτούμε στον Κύριο» περιλαμβάνει επίσης μια αποστολική διάσταση, που σημαίνει να έχουμε πρόθυμη καρδιά να πράττουμε μέσω της ευλογίας του Θεού και της χάρης του Κυρίου για όλους». (6.5.2015)

«Γύρω μας θα βρούμε διάφορες οικογένειες σε καταστάσεις αποκαλούμενες μη κανονικές – Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη». (24.06.2015). «Η Εκκλησία γνωρίζει καλά ότι μια τέτοια κατάσταση έρχεται σε αντίθεση με το χριστιανικό Μυστήριο. Ωστόσο το βλέμμα της δασκάλας προέρχεται πάντα από την καρδιά της μητέρας, μια καρδιά που, παίρνοντας ζωή από το Άγιο Πνεύμα, ψάχνει πάντα για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αισθάνεται την υποχρέωση, «για την αγάπη της αλήθειας», της «προσεκτικής διάκρισης των καταστάσεων». Έτσι θα εκφραζόταν ο Ιωάννης Παύλος ΙΙ, στην αποστολική Παραίνεση Familiarisconsortio(αρ. 84). (…) Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καθόλου αφορισμένοι: δεν είναι αφορισμένοι! Και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι: αποτελούν πάντα μέρος της Εκκλησίας. Ο πάπας Βενέδικτος XVIέχει παρέμβει για το θέμα αυτό, προτρέποντας μια προσεκτική διάκρισηκαι μια σοφή ποιμαντική συνοδεία, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν «απλές συνταγές» (Ομιλία στην 7η Παγκόσμια Συνάντηση για τις Οικογένειες, Μιλάνο 2 Ιουνίου 2012, απάντηση αρ. 5).

Εξ ου και η επαναλαμβανόμενη πρόσκληση των Ποιμένων να επιδείξουν ανοιχτά και με συνέπεια τη διαθεσιμότητα της κοινότητας να τους καλωσορίσει και να τους ενθαρρύνει, επειδή ζουν και αναπτύσσουν όλο και περισσότερο το γεγονός ότι ανήκουν στο Χριστό και στην Εκκλησία με την προσευχή, ακούγοντας το Λόγο του Θεού, με τη συχνή παρουσία τους στη λειτουργία, με τη χριστιανική εκπαίδευση των παιδιών, με την φιλανθρωπία και την υπηρεσία στους φτωχούς, με τη δέσμευση για δικαιοσύνη και ειρήνη». (5.8.2015)

«Ο Ιησούς ποτέ δε σταματά να καλωσορίζει και να μιλάει με όλους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δεν περιμένουν πια να συναντήσουν το Θεό στη ζωή τους. Είναι ένα ισχυρό μάθημα για την Εκκλησία! Οι ίδιοι οι μαθητές επιλέχθηκαν για να ασχοληθούν με αυτό το σύνολο, αυτής της οικογένειας των φιλοξενούμενων του Θεού. Για να είναι ζωντανή σήμερα αυτή η πραγματικότητα των συγκεντρωμένων του Ιησού, είναι απαραίτητο να αναβιώσει η συμμαχία μεταξύ της οικογένειας και της χριστιανικής κοινότητας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η οικογένεια και η ενορία είναι τα δύο σημεία όπου πραγματοποιείται αυτή η κοινωνία αγάπης που βρίσκει την απόλυτη πηγή της στον ίδιο το Θεό. Μια Εκκλησία πράγματι σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, δεν θα μπορούσε παρά να έχει τη μορφή ενός φιλόξενου σπιτιού, με ανοιχτές τις πόρτες, πάντα. Οι εκκλησίες, οι ενορίες, τα ιδρύματα, με κλειστές πόρτες δεν θα πρέπει να αποκαλούνται εκκλησίες, θα πρέπει να ονομάζονται μουσεία!» (9.9.2015)

«Την πίστη την αντλεί από τη σοφία της δημιουργίας του Θεού: της οποίας έδωσε στην οικογένεια όχι τη φροντίδα μιας τέλειας οικειότητας αυτής καθαυτής, ούτε το συναρπαστικό πρόγραμμα να γίνει «οικιακός» ο κόσμος. Απλά η οικογένεια είναι στην αρχή, στη βάση αυτού του παγκόσμιου πολιτισμού που μας σώζει. Μας σώζει από πολλά, τόσες επιθέσεις, τόσες καταστροφές, από τόσους αποικισμούς όπως αυτός του χρήματος ή των ιδεολογιών που απειλούν τόσο τον κόσμο. Η οικογένεια είναι η βάση για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας!» (16.9.2015). «Η οικογένεια, δηλαδή η γόνιμη συμμαχία μεταξύ του άντρα και της γυναίκας, είναι η απάντηση στη μεγάλη πρόκληση του κόσμου, η οποία είναι μια διπλή πρόκληση: ο κατακερματισμός και η μαζικοποίηση, δύο άκρα που συνυπάρχουν και αλληλοϋποστηρίζονται, και μαζί υποστηρίζουν το οικονομικό μοντέλο του καταναλωτισμού. Η οικογένεια είναι η απάντηση επειδή είναι το κύτταρο μιας κοινωνίας που εξισορροπεί τις προσωπικές και κοινοτικές διαστάσεις, και ταυτόχρονα μπορεί να είναι το μοντέλο μιας αειφόρου διαχείρισης των αγαθών και των πόρων της δημιουργίας. Η οικογένεια είναι το υποκείμενο μιας αναπόσπαστης οικολογίας, επειδή είναι το πρωταρχικό κοινωνικό υποκείμενο, που περιέχει μέσα της τις δύο βασικές αρχές του ανθρώπινου πολιτισμού στη γη: την αρχή της κοινωνίας και την αρχή της γονιμότητας». (30.9.2015)

«Με αυτή τη σκέψη φτάσαμε στο κατώφλι Ιωβηλαίου, είναι κοντά. Μπροστά μας είναι η πόρτα, αλλά όχι μόνο η ιερή πόρτα, η άλλη: η μεγάλη πόρτα της Ευσπλαχνίας του Θεού – και αυτή είναι η όμορφη πόρτα! (…) Μια Εκκλησία αφιλόξενη, όπως και μια οικογένεια κλεισμένη στον εαυτό της, νεκρώνει το Ευαγγέλιο και στερεύειτον κόσμο. Καμία θωρακισμένη πόρτα στην Εκκλησία, καμία! Τα πάντα ανοιχτά! Η συμβολική διαχείριση των «πορτών» – των κατώτατων ορίων, των περασμάτων, των συνόρων – έχει γίνει ζωτικής σημασίας. Η πόρτα πρέπει να φυλάσσεται, βέβαια, αλλά όχι να απορρίπτει. Η πόρτα δεν πρέπει να παραβιάζεται, αντιθέτως, πρέπει να ζητάμε άδεια, επειδή η φιλοξενία λάμπει με την ελεύθερη υποδοχή και γίνεται μουντή με την αλαζονική εισβολή. Η πόρτα ανοίγει συχνά, για να δούμε εάν υπάρχει κάποιος απέξω που περιμένει, και ίσως δεν τολμά, ούτε έχει το θάρρος να χτυπήσει. Πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει την πίστη τους, δεν έχουν το θάρρος να χτυπήσουν την πόρτα της χριστιανικής καρδιάς μας, τις πόρτες των εκκλησιών μας… Και υπάρχουν εκεί, δεν έχουν το θάρρος, τους αφαιρέσαμε την εμπιστοσύνη: παρακαλώ, αυτό να μη συμβεί ποτέ. Η πόρτα λέει πολλά για το σπίτι, ακόμα και για την Εκκλησία. Η διαχείριση της πόρτας απαιτεί προσεκτική διάκριση και, ταυτόχρονα, θα πρέπει να εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη».(18.11.2015)

κοινοποίηση άρθρου:

Περισσότερα

Διαβάστε ακόμη

Η Σύνοδος της Νίκαιας (3ο Μέρος) Πολιτικές και Εκκλησιαστικές συνέπειες

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ (3ο μέρος)  ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ    Ο Μέγας Κωνσταντίνος στην εκτίμηση του ανατολικού Χριστιανισμού    Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο κείμενο, η Σύνοδος