(με αφορμή την αυτοβιογραφία του Καρδιναλίου G. Bassetti)
Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή ανθρώπους που δε σεβάστηκαν το λειτούργημά τους (ιερατικό, εκπαιδευτικό, επιστημονικό) αισθανόμαστε περίεργα όταν ακούμε για ανθρώπους που προσφέρουν ανιδιοτελώς έργο για παιδιά ή ανθρώπους σε ανάγκη.
Δικαίως είμαστε καχύποπτοι και κακώς επιτρέψαμε, στο παρελθόν, αν μπορούσαμε να αποτρέψουμε, τυχόν άσκηση βίας ή κακοποίησης!
Όμως το πολλαπλάσιο καλό που πρόσφεραν άνθρωποι που έζησαν ανάμεσά μας ας μην το ξεχνάμε.
Π.χ στην Καθολική Εκκλησία της Τήνου, στη μεγάλη πλειοψηφία της, υπηρέτησαν άνθρωποι που για δεκαετίες δίδαξαν γράμματα στα παιδιά, όταν στα χωριά δεν υπήρχαν σχολεία, αρκετά από αυτά τα βοήθησαν να σπουδάσουν στα “καθολικά” σχολεία της Αθήνας και προστάτευσαν τις κοπέλες που πήγαιναν να εργαστούν σε σπίτια της καλής κοινωνίας των αστικών κέντρων…
Παρεμφερή εμπειρία μεταφέρει, στην πρόσφατα εκδοθείσα αυτοβιογραφία του με τίτλο “Οι ρίζες της κλήσης μου” ο Gualtiero Bassetti, Επίσκοπος από το 1994, Αρχιεπίσκοπος της Περούτζια από το 2009, Καρδινάλιος από το 2014 και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Ιταλίας (CEI) από το 2017.
Ο 79χρονος Ιεράρχης, που αρρώστησε από covid τον περασμένο Οκτώβριο, νοσηλεύτηκε αρκετές μέρες αλλά τελικά ανάρρωσε, αναφέρεται στην μεταπολεμική Ιταλία που μεγάλωσε και μνημονεύει ιδιαίτερα τους δύο πρώτους ιερείς που γνώρισε.
Γεννήθηκε το 1942 σε χωριό των Απεννίνων, στα σύνορα Τοσκάνης και Εμίλιας – Ρομάνια. Βαπτίσθηκε απ` τον δον Pietro Poggiolinι, αντιφασίστα Ιερέα που ήταν δίπλα στο ποίμνιό του όλη τη δύσκολη περίοδο του πολέμου και “τολμούσε” να χαρακτηρίζει τους Κομμουνιστές “διπλανούς μας”.
Μετά το Δημοτικό, όπως και όλα τα παιδιά της περιοχής, δεν μπορούσε να πάει στο “μακρινό” Γυμνάσιο, η οικογένειά του δεν είχε τα οικονομικά μέσα.
Ο νέος Εφημέριος, δον Giovanni Cavini, 25χρονος τότε, έφθασε στο “ξεχασμένο από το κόσμο” χωριό και προσπάθησε να συνεχίσει την πνευματική μόρφωση των παιδιών που είχαν σταματήσει σχολείο.
Άνοιξε το Πρεσβυτέριο, τα συγκέντρωνε και τους δίδασκε ό,τι ήξερε. “Ιταλικά, Γαλλικά και Λατινικά, ήταν ικανότατος, Μαθηματικά και Φυσική δυσκολευόταν. Όμως δίδασκε με πάθος και αγάπη “θυμάται, ο μικρός τότε, Gualtiero.
H δυνατότητα του νεαρού για περαιτέρω σπουδές ήταν προφανής, ο Δον Giovanni το συζήτησε και με τον προηγούμενο Εφημέριο, τον Δον Pietro και τελικά, έπεισε τον πατέρα του μικρού, που ήθελε να τον κάνει “επισκευαστή ποδηλάτων” να τον αφήσει να μελετά.
Μετά από 3 χρόνια προπαρασκευής με τον Ιερέα, ο μικρός έδωσε εξετάσεις και συνέχισε σπουδές. Μετά το Λύκειο έγινε δεκτός στο Ιεροσπουδαστήριο…
Πληροφόρηση και φωτογραφίες παιδικής ηλικίας Ιεράρχη από Avvenire
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ Μέλος Συνοδικής Επιτροπής ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
