ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΤΟΥ π.ΑΛΦΟΝΣΟΥ ΣΠΑΝΤΑΡΟ. Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Καθολικών Αθηνών έζησε το Σάββατο 5 Μαρτίου 2016 στιγμές Αγαλλίασης, Χαράς και Ελπίδας.

Τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη ιερατική χειροτονία είχαμε την χαρά να ζήσουμε την χειροτονία του π. Αλφόνσου  Σπαντάρο, υιού του έγγαμου διακόνου της Αρχιεπισκοπής μας π. Μιχαήλ Σπαντάρο. Ελπίζουμε γρήγορα να έχουμε και άλλη ιερατική χειροτονία.

Ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Διονυσίου ήταν πολύ μικρός για να μπορέσει να υποδεχθεί τους εκατοντάδες πιστούς της Επαρχίας μας που θέλησαν να είναι παρόντες στην λαμπρή αυτή τελετή, να ευχαριστήσουν τον Κύριο και να Τον παρακαλέσουν να φέρει γρήγορα νέες Ιερατικές κλήσεις.

Παρόντες εκπρόσωποι όλων των μοναχικών ταγμάτων  και των Θεσμών της Αρχιεπισκοπής Καθολικών Αθηνών.

Στην τελετή προΐστατο ο Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών π. Σεβαστιανός Ροσσολάτος με συλλειτουργούς τον Αποστολικό Νούντσιο, Σεβασμιότατο π. Edward Joseph Adams, τον Αρχιεπίσκοπο πρώην των εν Αθήναις Καθολικών π.Νικόλαο Φώσκολο, το σύνολο σχεδόν των Ιερέων της Αρχιεπισκοπής, αλλά και ιερείς από τις Εκκλησιαστικές Επαρχίες.

Μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου, ο Βικάριος της Αρχιεπισκοπής Καθολικών Αθηνών και Εφημέριος Παγκρατίου π. Απόστολος Βαρθαλίτης κάλεσε τον υποψήφιο, τον παρουσίασε στον Αρχιεπίσκοπο π. Σεβαστιανό και του ζήτησε να τον δεχθεί στην τάξη των Πρεσβυτέρων. Μετά την αποδοχή της αιτήσεως εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου όλοι οι παριστάμενοι αναφώνησαν: Άξιος, Άξιος, Άξιος!!!!!

Κατόπιν, ο Σεβασμιότατος, απευθυνόμενος στον υποψήφιο και σε όλο το εκκλησίασμα, είπε:

Όταν ο βασιλιάς Σολομώντας (όπως ακούσαμε στο Α’ ανάγνωσμα) εγκαινίαζε τον ναό που έχτισε προς τιμήν του μόνου αληθινού Θεού, ζήτησε στην προσευχή του να εισακούει ο Θεός: όχι μόνο τους Ισραηλίτες, αλλά ακόμη και τους ξένους που θα προσεύχονται μέσα σ’ αυτό τον ναό.

Ο ιερέας, ως κεφαλή μιας ενοριακής κοινότητας, συγκεντρώνει τους πιστούς μέσα στον ναό, για να λατρέψουν τον Θεό, να προσευχηθούν, και να τελέσουν το Δείπνο του Κυρίου και τα άλλα Μυστήρια της σωτηρίας μας.

Βεβαίως πρέπει να έχομε υπόψη μας τον λόγο του Ιησού Χριστού: «Όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, είμαι κι εγώ ανάμεσά τους». Δηλαδή για τον Χριστό δεν έχει τόσο σημασία το πού συγκεντρωνόμαστε, αλλά να συγκεντρωνόμαστε στο όνομά του, δηλαδή με το δικό του πνεύμα, με ενότητα και αγάπη μεταξύ μας.

Γι’ αυτό, μας λέει ο απόστολος Παύλος ότι ο αληθινός ναός δεν είναι το κτίριο, αλλά η κοινότητα των μαθητών του Χριστού. Ο Θεός εισακούει την προσευχή μας, όχι επειδή είμαστε στον ναό, αλλά με βάση την πνευματική ωραιότητα του ΛΑΟΥ που συνάζεται μέσα στον ναό.

Άλλωστε οι Απόστολοι, τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες τις συγκέντρωναν πάντοτε σε σπίτια, όπου τελούσαν τη θεία Λειτουργία, έκαναν τη διδασκαλία και προσεύχονταν, όπως διαβάζομε στις Πράξεις των Αποστόλων.

Ο ιερέας λοιπόν έχει ασφαλώς αποστολή να μεριμνά για την αξιοπρέπεια του ναού-κτίριο, αλλά πολύ περισσότερο για την πνευματική ωραιότητα του Λαού του Θεού.

Από το Ευαγγέλιο, μας έρχεται άλλη μια αλήθεια της πίστεώς μας.

Ο Ιησούς θεραπεύει έναν άρρωστο ετοιμοθάνατο, και μάλιστα ειδωλολάτρη, δούλο ενός άλλου ειδωλολάτρη. Το κάνει αφού διαπιστώνει την πίστη του, και λέει: «Ούτε μέσα στον εκλεκτό λαό Ισραήλ, δεν βρήκα πίστη τόσο μεγάλη», όσο είναι η πίστη αυτού του ειδωλολάτρη!

Με τι τρόπο, αυτός ο αξιωματικός που παρακαλούσε τον Ιησού, δηλαδή που προσευχόταν, φανέρωσε την πίστη του; Λέει στον Ιησού: Δεν χρειάζεται να περπατήσεις και να έρθεις στο σπίτι μου. Ακόμη κι εκεί που είσαι, μπορείς να τον θεραπεύσεις, διότι πιστεύω ότι ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Αυτό σημαίνει ότι την προσευχή μας ο Θεός την εισακούει: όχι επειδή πήγαμε στον ναό, όχι επειδή φιλήσαμε το εικόνισμα, όχι επειδή χαϊδέψαμε το άγαλμα, αλλά επειδή προσευχηθήκαμε με πίστη, με εμπιστοσύνη στην ευσπλαχνία και την αγάπη του Θεού για μας, με τη βεβαιότητα ότι ο Θεός μας εισακούει, εάν αυτό που του ζητάμε είναι για τη σωτηρία μας!

Και από πού φαίνεται η πίστη; Τι πρέπει να προσέχει ένας ιερέας, για να καθοδηγεί και να διαπαιδαγωγεί σωστά στην πίστη τον Λαό των βαφτισμένων;

Ακούσαμε με πόση ανησυχία ο απ. Παύλος γράφει στους χριστιανούς της Γαλατίας: «Είμαι έκπληκτος που τόσο γρήγορα μεταπηδάτε σε ένα άλλο Ευαγγέλιο», δηλαδή αλλάζετε πίστη, εγκαταλείπετε την πίστη που σας κήρυξα.

Εγώ (λέει ο Παύλος) είδα τον Χριστό αναστημένο, και ο Χριστός μου παρέδωσε το Ευαγγέλιο, δηλαδή το κήρυγμα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι που μας σώζει με τον σταυρικό θάνατο και την ανάστασή του.

«Αλλά υπάρχουν κάποιοι που σας αναστατώνουν και θέλουν να διαστρέψουν το Ευαγγέλιο του Χριστού», γράφει ο Παύλος με αγωνία.

Εδώ είναι ο σημαντικός ρόλος, η αποστολή του ιερέα: να διατηρεί ανόθευτη την πίστη του χριστιανικού λαού, έτσι όπως μας την παρέδωσαν οι Απόστολοι. Να κατηχεί τους βαφτισμένους για να συνειδητοποιούν ότι κανείς δεν σώζει τον εαυτό του τηρώντας αυτή ή την άλλη ευλάβεια.

Δυστυχώς, πολλοί βαφτισμένοι, δεν κατηχούνται, διότι δεν ζουν τη ζωή της ενορίας τους, λείπουν από τις κυριακάτικες συνάξεις, και δεν διαβάζουν την Αγία Γραφή με την καθοδήγηση του εφημερίου. Ζουν μόνο μέσα στην πολιτεία, όπου έρχονται σε επαφή με αντιλήψεις και πρακτικές αντιχριστιανικές, και επηρεάζονται από αυτές.

Έτσι, αποδέχονται και ακολουθούν εσφαλμένες αντιλήψεις και διδασκαλίες (δηλ. ένα άλλο, ένα δήθεν ευαγγέλιο), και δεν αισθάνονται πλέον:

– τι τους χρειάζεται ο Ιησούς Χριστός,

– τι ωφελούνται που πέθανε γι’ αυτούς πάνω στον σταυρό,

– τι κερδίζουν που αναστήθηκε,

– και δεν καταλαβαίνουν για ποιο σκοπό ίδρυσε ο Χριστός την Εκκλησία, και γιατί την στήριξε πάνω στον βράχο της πίστεως του Αποστόλου Πέτρου.

Αυτοί οι βαφτισμένοι έχουν παρασυρθεί από το πνεύμα του κόσμου, την εκκοσμίκευση, στηρίζονται μόνο στις σπουδές τους, στα πτυχία τους, στην εργασία τους, στα χρήματά τους, στην εξυπνάδα τους, στις γνωριμίες τους, στην οικογένειά τους. Αλλά τον Ιησού που θυσίασε τη ζωή του πάνω στον σταυρό γι’ αυτούς, δεν τον έχουν ανάγκη. Τη σωτηρία που λέει ο Χριστός ότι τους προσφέρει, δεν την έχουν ανάγκη. Να μεταστραφούν, και να αλλάξουν ζωή, και να στηριχθούν στον Ιησού Χριστό για να μπορέσουν να περπατήσουν στον σωστό δρόμο, με αγάπη και ενότητα, αυτά δεν τα υπολογίζουν καθόλου στη ζωή τους!

Ποιος θα τους μιλήσει για τον Ιησού Χριστό; Ποιος θα πάει να τους βρει, και να τους συναντήσει για να τους αναγγείλει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός τους προσφέρει τη σωτηρία, εάν τον ακολουθήσουν;

Αγαπητέ πατέρα Αλφόνσο, καταλαβαίνεις πιστεύω τη δύσκολη αλλά και συναρπαστική αποστολή που σου αναθέτει ο Ιησούς Χριστός, μέσω της Εκκλησίας, δια της επιθέσεως των χειρών μου και όλου του πρεσβυτερίου!

Η αποστολή σου γίνεται κατεπείγουσα στις ημέρες μας, κατά τις οποίες κάνει θραύση η εκκοσμίκευση, με την απομάκρυνση των βαφτισμένων από τη ζωή και το πνεύμα της Εκκλησίας.

Γι’ αυτό η Εκκλησία, με τη φωνή του Πάπα Φραγκίσκου και όλων των Επισκόπων, σε καλεί πρώτα απ’ όλα να επιδέσεις τις πληγές του τραυματισμένου προβάτου που έχει μείνει στο μαντρί, την Εκκλησία, αλλά και να αναζητήσεις το χαμένο πρόβατο που έφυγε, και κινδυνεύει να πεθάνει από πνευματική ασιτία.

Όλα τα πρόβατα κινδυνεύουν να παρασυρθούν από εκείνους που τους χαϊδεύουν τα αυτιά, επειδή τους υπόσχονται μια ζωή ευτυχισμένη, που στηρίζεται μόνο στην απόλαυση των υλικών αγαθών, διδάσκοντάς τους ένα ψεύτικο ευαγγέλιο. Δεν γνωρίζουν, και αποσιωπούν ότι ο άνθρωπος προορίζεται για μια ζωή αιώνιας ευτυχίας κοντά στον Θεό, και ότι αυτή τη ζωή χρειάστηκε να τους τη χαρίσει ένας Σωτήρας: ο Ιησούς Χριστός.

Αγαπητέ π. Αλφόνσο, μην περιορίσεις τη δράση σου μόνο στις Λειτουργίες και τις ευλάβειες, μην αρκεστείς να κατηχείς τα παιδιά και να τελείς Μυστήρια.

Φρόντιζε να μάθουν να παίρνουν στα χέρια τους οι βαφτισμένοι την Αγία Γραφή και να γνωρίσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού οι εκκλησιαζόμενοι και ταυτόχρονα οι απομακρυσμένοι. Να σκέπτεσαι ότι η αποστολή της Εκκλησίας δεν είναι να οδηγεί στον Σωτήρα Χριστό μόνο τους βαφτισμένους, αλλά όλα τα έθνη.

Ο βασιλιάς Σολομώντας ακούσαμε ότι προσευχήθηκε στον Θεό να εισακούει όλα τα έθνη, για να τον γνωρίσουν όλοι οι λαοί.

Φρόντιζε, π. Αλφόνσο, να γνωρίσουν τον σωτήρα Χριστό όλα τα έθνη, αρχίζοντας από όσους, παρόλο που βαφτίστηκαν, ζουν μακριά από την Εκκλησία.
       
Έπειτα ο υποψήφιος πρεσβύτερος έδωσε στον Αρχιεπίσκοπο τις υποσχέσεις ότι θα επιτελεί τα ιερατικά του καθήκοντα ως συνεργάτης των Επισκόπων, θα επιτελεί τη διακονία του λόγου, θα τελεί τα Μυστήρια, θα προσεύχεται και θα αφιερώνεται στον Θεό για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Έβαλε τα χέρια του ανάμεσα στα χέρια του Αρχιεπισκόπου και υποσχέθηκε σε εκείνον και τους διαδόχους του Σεβασμό και Υπακοή. Κατόπιν έπεσε πρηνής μπροστά στην Αγία Τράπεζα και όλοι μαζί ψάλαμε τις Λιτανείες των Αγίων. 

Έπειτα ο Αρχιεπίσκοπος επέθεσε τα χέρια του στο κεφάλι του χειροτονούμενου, πράγμα το οποίο επανέλαβαν όλοι οι παρόντες Επίσκοποι και Ιερείς.

Ο χειροτονούμενος φόρεσε το οράριο ως επιτραχήλιο και το φαιλόνιο, και ο Σεβασμιότατος άλειψε με Άγιο Μύρο τις παλάμες του λέγοντας:

Ο Αρχιεπίσκοπος παρέδωσε στον νεοχειροτονημένο, το δισκάριο με τον Άρτο, και το Άγιο Ποτήριο με τον οίνο και το νερό, λέγοντας:

Τέλος ο Αρχιεπίσκοπος και όλοι οι παριστάμενοι Αρχιεπίσκοποι και Ιερείς έδωσαν τον ασπασμό της Ειρήνης στον νέο Ιερέα. Έπειτα ο π. Αλφόνσος δέχθηκε τις ευχές του πατρός του Μιχαήλ Σπαντάρο και των συγγενών του.

Η Θεία Λειτουργία συνεχίσθηκε, και στο τέλος αυτής πριν την απόλυση ο νέος Ιερέας ευχαρίστησε τον Κύριο αλλά και όσους τον βοήθησαν στην πορεία του αυτή λέγοντας:

Πάνω απ’όλα και απ’όλους πρέπει να ευχαριστήσω τον Θεό, τον Κύριο μας. Διότι, ότι υπάρχει, είναι δώρο της Χάρης Του. Ιδιαίτερα το δώρο της ζωής, που χωρίς να το έχω επιλέξει μου το χάρισε απλόχερα.

Τον ευχαριστώ για το δώρο της οικογένειας μου, της «κατ’ οίκον Εκκλησίας» όπως λέει ο απόστολος Παύλος, για τους γονείς μου και τον αδελφό μου. Ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ απεριόριστα. Είμαι σίγουρος ότι ο Κύριος, μου τους εναπόθεσε στη ζωή μου για να παραδειγματιστώ σε πολλά από την πραγματικά ενάρετη ζωή τους αλλά κυρίως για να γίνω αποδέκτης της αγάπης τους. Ευχαριστώ τον Θεό για τον αδελφό μου, ο οποίος είναι, ίσως, και όσο σωστά μπορώ να κρίνω εγώ, ο πιο ενάρετος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, και που πολλές φορές αναρωτήθηκα και ρωτούσα στις προσευχές μου τον Κύριο, γιατί να μην είναι εκείνος στην θέση μου, και να είμαι εγώ. Ευχαριστώ τον Θεό για τους παππούδες μου, Alphonse και Ντίνα που μου σταθήκανε σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Ευχαριστώ τον Κύριο και για τους άλλους μου παππούδες, Κωνσταντίνο και Καλομοίρα, που σε κάθε ευκαιρία μου δείχνανε την αγάπη τους, για όλους τους θείους και τις θείες μου και για τα ξαδέλφια μου, Δημήτρη, Άννα, Κωνσταντίνο, Αριστείδη και Αλέξανδρο.

Ευχαριστώ τον Θεό για την Μητέρα Εκκλησία που διαρκώς με αναγεννά στην πίστη, στην ελπίδα και στην αγάπη. Πραγματική οικογένεια του Λαού του Θεού που μου χάρισε τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής μου, και που πάντα με φώτισε με το φώς της Χάρης του Θεού στις περιόδους τις πιο δύσκολες. Γιατί πράγματι χωρίς τον Θεό, αυτός ο κόσμος είναι μόνο ένας σταυρός χωρίς Ανάσταση, και τίποτα παραπάνω. Γι’ αυτό θα ήθελα από τα βάθη της καρδίας μου να ευχαριστήσω τους ανθρώπους του Θεού που ο Κύριος έβαλε στον δρόμο μου και με βοήθησαν να σηκώσω τον δικό μου σταυρό και να ακολουθήσω τον Κύριο. Ευχαριστώ τον π. Ιωάννη Πάτση ο οποίος μού χορήγησε το μυστήριο του Βαπτίσματος και το οποίο πιστεύω ήτανε – μαζί με την συμβολή του π. Μπέτση αργότερα- η αιτία ο πατέρας μου να επιστρέψει στην Εκκλησία. Ευχαριστώ την αδελφή Άννα Μαρία και το κίνημα των αφιερωμένων γυναικών του Focolare, οι οποίες το έτος 2000 μου χαρίσανε την πρώτη δυνατή εμπειρία πίστεως και Εκκλησίας, και στην κυριολεξία μου αλλάξανε την ζωή. Ευχαριστώ τον π. Ανδρέα Βουτσίνο ο οποίος ήτανε ο πρώτος ιερέας που αναγνώρισε την κλήση μου. Ευχαριστώ την αδελφή Αικατερίνη και τον π. Γαβριήλ που δεν θα μπορούσαν να με είχανε βοηθήσει καλύτερα την περίοδο που τελείωνα το σχολείο, ώστε να πω το πρώτο ναι στον Κύριο, και να μπω στο ιεροσπουδαστήριο. Ευχαριστώ τον σεβασμιότατο Νικόλαο αρχιεπίσκοπο, ο οποίος πίστεψε στην κλήση μου και με στήριξε πνευματικά και οικονομικά όλα αυτά τα εννέα χρόνια προετοιμασίας. Ευχαριστώ τον π. Ιωάννη Βαρθαλίτη, ο οποίος υπήρξε για μένα, ειδικά στα πρώτα και ευαίσθητα χρόνια στην Ιταλία, φίλος, αδελφός και υπόδειγμα, και που αποτελεί για μένα μεγάλη χαρά και τιμή να ξέρω ότι θα υπηρετούμε και οι δυο την ίδια εκκλησιαστική επαρχία. Ευχαριστώ  τον π. Μάρτιν που δέχθηκε να με συνοδέψει στην πορεία μου μετά την εμπειρία του στρατού. Ευχαριστώ τις ενοριακές κοινότητες Ψυχικού και Αιγάλεω που πάντα με περιέβαλαν με την αναγκαία αγάπη για να συνεχίσω την πορεία μου προς την ιεροσύνη. Ευχαριστώ τον νέο μου εφημέριο π. Τζώρτζη Αλτουβά, ο οποίος με καλωσόρισε στην ενορία του Αγ. Διονυσίου και με έκανε να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου από την πρώτη κιόλας στιγμή. Τον ευχαριστώ επίσης γιατί κι εκείνος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους ανθρώπους που με ενθάρρυναν αυτά τα δέκα χρόνια να συνεχίσω την πορεία μου. Ευχαριστώ την νέα μου κοινότητα, την ενορία του Αγ. Διονυσίου που με υποδέχθηκε από τη αρχή με ενθουσιασμό. Ευχαριστώ επίσης τους ιερείς της νέας μου κοινότητας για την αγάπη τους και την στήριξη τους, τον π. Νικηφόρο, τον π. Γιώργο Φρέρη, τον π. Μπατίστα και τον π. Αουρέλιο. Επίσης ευχαριστώ τον Λεονάρδο, τον Μάρκο, τον Μαρίνο, την κα Λουκία, την κα Ελένη την Νεφέλη, τον κ. Δημήτρη και την κα Γεωργία για την πολύτιμη βοήθεια τους σε πολλά και διάφορα θέματα.

Ευχαριστώ τον σεβασμιότατο Σεβαστιανό, τον Αρχιεπίσκοπο μας,  ο οποίος είναι για μένα παράδειγμα προς μίμηση ευαγγελικού δυναμισμού και ενθουσιασμού και που από την πρώτη στιγμή με τον ίδιο αυτό ενθουσιασμό με καλωσόρισε στην επισκοπή ύστερα από την εμπειρία του στρατού. Πραγματικά πιστεύω πως είναι προνόμιο να έχουμε έναν επίσκοπο πατέρα και αδελφό, και όχι μόνο ποιμένα.

Ευχαριστώ τον Αποστολικό Νούντσιο Ελλάδος, σεβασμιότατο Edward, ο οποίος δέχθηκε να παρευρεθεί μετά χαράς και έτσι να με τιμήσει με την παρουσία του.

Και τέλος ευχαριστώ όλους εσάς που θελήσατε να μοιραστείτε μαζί μου αυτήν την όμορφη στιγμή. Ο Κύριος να σας ευλογεί και να σας βοηθά σε κάθε δύσκολη στιγμή, θυμίζοντας σας ότι τον δικό σας σταυρό δεν τον σηκώνεται μόνοι σας αλλά ότι υπάρχει και κάποιος Άλλος που τον σηκώνει μαζί σας. Αυτός που είναι η πραγματική μας ευτυχία, το πραγματικό μας πεπρωμένο, η αιώνια Αγάπη, το Άλφα και Ωμέγα, η Αρχή και το Τέλος, όπως λέει και το Ιερό Ευαγγέλιο.

Και κλείνω με μια γνωστή ρήση του αποστόλου Παύλου:

“Και είμαι πράγματι βέβαιος πως ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο, είτε στον ουρανό είτε στον άδη ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού για μας, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας”. Αμήν.              

Μετά την αποχώρηση του Ιερού Κλήρου οι πιστοί χαιρέτισαν προσωπικά τον π. Αλφόνσο και την οικογένειά του, λαβαίνοντας ένα ενθύμιο της χειροτονίας, αλλά και ένα μικρό κέρασμα στο προαύλιο του Αγίου Διονυσίου.

Κύριε, δώσε μας γρήγορα ακόμα μία τέτοια μέρα Χαράς και Αγαλλίασης!!!

 

Λεονάρδος Ιωάν. Βαμβακάρης