Η σκαπάνη και ο φόβος του Θεού

Διέσχιζα την ύπαιθρο μεταξύ ανθισμένων αμπελώνων και αρωμάτων από μανόλιες. Μέσα στη σιωπή που μόνο η εξοχή μπορεί να σου δώσει, άκουσα το χαρακτηριστικό κτύπημα μια τσάπας σε δράση. Μια ηλικιωμένη κυρία προσπαθούσε να αφαιρέσει τα συνήθη ζιζάνια.

Μόλις με είδε, σπάνια παρουσία σε αυτό το όχι και τόσο περαστικό μονοπάτι, σταματά και ακουμπώντας στη λαβή: «Τι περίεργο! – μου λέει κοιτώντας το αυλάκι με τις πατάτες που μόλις είχαν βλαστήσει. Δεν είναι καιρός που τις φύτεψα, και αμέσως φύτρωσαν ολόγυρά τους χιλιάδες ζιζάνια, που όχι μόνο απειλούν να καταπνίξουν τις πατάτες μου, αλλά μου αφαιρούν την δυνατότητα να τις βλέπω και να τις περιποιούμαι.

Βλέποντας ότι την άκουγα με ενδιαφέρον, τράβηξε την προσοχή μου με την εξής σημαντική φράση: «Οι πατάτες, αγαπητέ κύριε, είναι πιο επίπονο να τις περιποιέσαι από το να τις σπείρεις». Αλλά, μετά από σκέψη προσθέτει, «εάν θέλετε να φάτε, πρέπει να φροντίσετε το δώρο του Θεού, πρέπει να ιδρώσετε». «Ε… κυρία, στον κήπο μου ο Francoξεχορταριάζει ακόμη και με τα χέρια».

Την χαιρετώ ευχόμενος καλή εργασία. Περπατώντας σκεφτόμουν τα λόγια της καλλιεργήτριας: «Εάν θέλεις να φας, πρέπει να καλλιεργείς το δώρο του Θεού, ποτίζοντάς το με ιδρώτα». Ε, ναι. Αυτό το δώρο είναι τόσο πολύτιμο όσο πολύτιμη είναι η ζωή σου. Ο χρόνος καλλιέργειας «του δώρου», ο ιδρώτας του σκαλίσματος, η φροντίδα του, δεν είναι ποτέ αρκετά.

Μου φαίνεται ότι ο «φόβος του Θεού» γεννιέται ακριβώς την στιγμή που γνωρίζουμε πόσο καταπληκτικό είναι το δώρο που λάβαμε. Όσο πιο πολύτιμη ανακάλυψη είναι για μένα τόσο σας σκαλίζω ολόγυρα. Από τη στιγμή που συνειδητοποιώ ότι ο Ιησούς πέθανε για να το αξίζω, και εγώ θα το υπερασπιστώ αναγκαστικά με τη ζωή.