Η οικογένεια του ουρανού

Είχα φύγει από την Verona  για να μεταφέρω μερικά  δέματα  σε ένα μοναστήρι  του Friuli.

Δεν γνώριζα τη διαδρομή και ούτε γνώριζα κάποιον στο μοναστήρι, αλλά μου έφθανε  η λειτουργία του gps  για να αισθάνομαι σιγουριά: «έφθασε στον προορισμό σου  στον αριθμό 33, στο μοναστήρι που ήθελες να φθάσεις».

Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο  και κτυπώ το κουδούνι, ακριβώς στον αριθμό 33.

“Ποιος είναι;”

“Είμαι ο π.Νίκος”

“Τι θέλετε;”

“Να μπω στο μοναστήρι.”

“ Μα αυτό το σπίτι δεν είναι μοναστήρι, είμαστε μια οικογένεια.”

Βλέποντας τη δυσφορία  και την επιμονή μου, να θέλω να μπω μέσα, μου ανοίγουν την πόρτα: “Αυτό το σπίτι από μερικές μέρες – μου λένε- δεν είναι πια μοναστήρι. Εδώ μένουν έξη άτομα, ο σύζυγος, η σύζυγος και  τέσσερα παιδιά.

Οι μοναχοί που κατοικούσαν εδώ, βρήκαν στο διαμέρισμά  μας  μία κατοικία  στα μέτρα  των απαιτήσεών τους.  Αναβάθμισαν το σπίτι μας  στο επίπεδο του μοναστηριού”.

“Πως είναι δυνατόν, αυτό να μην πια μοναστήρι, αλλά μία οικογένεια”, σκεπτόμουν!

Ενώ ολοκλήρωνα το σκοπό του ταξιδιού μου, διασκέδαζα σκεπτόμενος  ότι η κατοικία των μοναχών  τώρα είναι μια οικογένεια  και η κατοικία της οικογένειας  έγινε ένα μοναστήρι.

Όλα αυτά με έκαναν να συμπεράνω ότι η συμπληρωματικότητα  των χαρισμάτων   αποκαλύπτεται  όταν η ζεστασιά  της οικογένειας ζεσταίνει  και καθιστά  εγκάρδιες τις σχέσεις μεταξύ των μοναχών, όπως επίσης  είναι αλήθεια  ότι η αμοιβαία αγάπη  του μοναστηριού  μπορεί να  αναθερμάνει  την οικογενειακή αγάπη.

Ολοκληρώνω λέγοντας  ότι, όταν κτυπώ την πόρτα με αγάπη κάθε αδελφού , βρίσκω εκεί τον παράδεισο, όπου κατοικούν τα τρία  θεϊκά Πρόσωπα. Είναι η οικογένεια του ουρανού  που δίνει ζωή σε κάθε οικογένεια και σε κάθε μοναστήρι.