“ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟ” (2)
από τον π. Τhomas Raush T.I.
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ Β΄ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Όσο κι αν διαφωνούν, ελάχιστοι πλέον, συντηρητικοί Καθολικοί, η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού, ανανέωσε και έδωσε νέα πνοή στην ανά τον κόσμο Καθολική Εκκλησία.
Όμως, σύντομα, η Καθολική Εκκλησία αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει ακόμα την μεγαλύτερη κρίση της, μετά τη μεταρρύθμιση του Λουθήρου: αποκαλύψεις φαινομένων σεξουαλικής κατάχρησης, εκ μέρους Ιερέων και Μοναχών της, με θύματα ενήλικα, αλλά κυρίως ανήλικα, άτομα…
Η Ρώμη, αρχικά, πίστευε ότι το θέμα αφορούσε την Αμερικανική ήπειρο, αλλά ανακάλυψε με καθυστέρηση ότι ήταν παγκόσμιο…
Η καθυστέρηση αντίδρασης έδιωξε πιστούς, ιδιαίτερα σ’ Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Αυτό, σε συνδυασμό με τη μείωση των εν ενεργεία Ιερέων και τη μείωση των Ιερατικών και Μοναχικών κλήσεων, οδήγησε στη δημιουργία “Ενοριακών κέντρων” αντί Ενοριών και στην ανάγκη αναζήτησης αλλοδαπών κληρικών, από χώρες που παλαιότερα έστελναν Ιεραποστόλους στον υπόλοιπο πλανήτη.
Όμως οι προκλήσεις δε σταματούν εδώ. Ο θρησκευτικός πλουραλισμός και η ανάδειξη των διαφορετικών πολιτισμών, δημιουργούν περίπλοκες συνθήκες στην καθημερινή ζωή της Εκκλησίας. Χώρες ή κυβερνήσεις, λόγω “λαϊκότητας” του πολιτεύματος ή άλλων επιρροών, εμφανίζουν εχθρότητα προς τον Καθολικισμό. Και αν στη Λατινική Αμερική υπάρχει αντιπαλότητα και προβλήματα με τις νέες Πεντηκοστιανές Εκκλησίες, αλλού, όπως σε Ινδία και Κίνα ή σε Ισλαμικές χώρες, η Εκκλησία αντιμετωπίζει εχθρότητα κυβερνήσεων, έλλειψη θρησκευτικής ελευθερίας και διώξεις…
Σε άλλες περιπτώσεις, εσωτερικά προβλήματα εθνικών Εκκλησιών, θέτουν προβλήματα ενότητας με τη Ρώμη… Ενώ η ανθρωπότητα προσπαθεί να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς μετά την πανδημία και αγνοώντας, ακόμα, την επίπτωση της υγειονομικής κρίσης στις θρησκευτικές συνήθειες…
Σε αυτή την ιστορική στιγμή, είναι φανερό ότι ο Πάπας Φραγκίσκος δεν επιθυμεί μια Εκκλησία κλεισμένη στην “αυτοαναφορικότητά” της, αλλά μια Εκκλησία “Ιεραποστολική”, ικανή να αντιμετωπίσει τους μύθους της νεωτερικότητας (που θέλουν τον άνθρωπο ατομιστή, να επιδιώκει “ανεξέλεγκτη πρόοδο”, καταναλωτή, ανταγωνιστικό, οπαδό του εμπορίου “χωρίς αρχές”) και να μεταδώσει την “καλή είδηση” στην περιφέρεια του πλανήτη.
Μια Εκκλησία που “θα χτίζει γέφυρες”.
Μια Εκκλησία πολυ-κεντρική και όχι ευρωπο-κεντρική, που θα είναι γνωστή για όσα υπερασπίζεται και όχι μόνο για όσα απαγορεύει.
Ο John Allen έχει γράψει ότι ο Καθολικισμός του μέλλοντος θα είναι πολύ διαφορετικός: όχι δυτικός, όχι λευκός, όχι πλούσιος, πιο συντηρητικός σε θέματα ηθικής και πιο φιλελεύθερος σε κοινωνικά θέματα, κατά του πολέμου και υπέρ του ΟΗΕ, δύσπιστος απέναντι στον καπιταλισμό και στο ελεύθερο εμπόριο, ανεκτικός σε θέματα πολυπολιτισμού και θρησκευτικότητας ιθαγενών και πιο αισιόδοξος, ενώ θα προβάλει την “Καθολική ταυτότητα” απέναντι στον θρησκευτικό πλουραλισμό.
Έχοντας αντίληψη των εξελίξεων ο Πάπας Φραγκίσκος προωθεί τη “συνοδικότητα” εντός Καθολικής Εκκλησίας ώστε όλη η Εκκλησία να βαδίσουμε μαζί και όχι να υπάρχει “αφ’ υψηλού καθοδήγηση” μόνο απ΄ την Ιεραρχία. Μια πραγματικότητα ήδη σε υπό ανάπτυξη χώρες, όπως αποδεικνύουν οι κοινότητες βάσης.
Ταυτόχρονα, θα τίθενται όλο και νέοι προβληματισμοί, από τις Εκκλησίες των υπό ανάπτυξη χωρών, οι οποίοι, λόγω της διάδοσης των κοινωνικών δικτύων, θα έχουν αντίκτυπο στη συνολική Καθολική Εκκλησία.
Γι’ αυτό θα απαιτούνται αποφάσεις σε κεντρικό επίπεδο.
Είναι δύσκολο να υπάρξει νέα Οικουμενική Σύνοδος με 5.600 Καθολικούς Επισκόπους, πλέον και χωρίς παρουσία λαϊκών, όταν άνδρες και γυναίκες βρίσκονται ήδη σε σημαντικές θέσεις της εκκλησιαστικής διοίκησης! Πιθανολογώ ότι θα υπάρχει ένα σύστημα υποψηφιοτήτων λαϊκών αντιπροσώπων από Επισκοπές και θεσμούς. με τελική απόφαση του Ποντίφικα, ώστε και να αντιπροσωπεύεται όλη η Εκκλησία και ο ρόλος του Πάπα να μην αμφισβητείται.
Πληροφόρηση από Avvenire – Φωτογραφίες από διαδίκτυο
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
Μέλος Συνοδικής Επιτροπής ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
