Η επιχρύσωση. Ο Ιάκωβος μου μίλησε  για την ενδιαφέρουσα συμπεριφορά των   Ιαπώνων, όταν θέλουν να αποκαταστήσουν ένα καταστρεμμένο αντικείμενο, σπασμένο ή κομματιασμένο.

Εμείς στη Δύση όταν σπάσει ένα βάζο, το επισκευάζουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε  να μη φαίνεται το σημείο του σπασίματος. Θέλουμε να το επισκευάσουμε  τόσο καλά που κανένας να μην  αντιληφθεί που ήταν σπασμένο.

Αντιθέτως  οι Ιάπωνες αξιοποιούν τη ρωγμή. Φέρνουν στην επιφάνεια το σπάσιμο φτιάχνοντάς το με χρυσό  και με τέτοιο τρόπο, που να φαίνεται η αξία  της διόρθωσης. Οι ανατολίτες  – συνεχίζει ο Ιάκωβος – πιστεύουν  ότι, όταν κάτι  ή κάποιος  έχει μια πληγή, έχει ήδη να διηγηθεί μια σημαντική ιστορία.

Εμείς της Δύσης θέλουμε να λέμε το άσπρο άσπρο  και το μαύρο μαύρο, το σπασμένο σπασμένο  και το γερό γερό. Πάντα   λέμε, πως το σπάσιμο έχει ένα φταίχτη…. και " όποιος σπάει πληρώνει".  Κάθε σπάσιμο καλύπτεται με τέτοιο τρόπο  που κανένας να μην μπορεί, να το αντιληφθεί.

Για τους ανθρώπους της Ανατολής η ζωή είναι ταυτόχρονα και ακέραιη  και ραγισμένη, είναι σταθερή, είναι μια φανερή και αιώνια επανασύνδεση.

Εάν αυτή είναι η τέχνη των Ιαπώνων που χρησιμοποιούν για την επισκευή των βάζων, εμείς οι χριστιανοί  την χρησιμοποιούμε για να διορθώσουμε τα πρόσωπα  και να ενώσουμε τις κοινότητες.

Για να  καταστήσουμε ωραία και πολύτιμα τα πρόσωπα, τις οικογένειες  που υποφέρουν  και υπέφεραν, αρκεί να χρησιμοποιήσουμε την  "τέχνη της αγάπης".

Κάθε φορά που με αγάπη προσπαθούμε να διορθώσουμε, να ράψουμε τα σχισμένα  και τα χωρισμένα  χρησιμοποιούμε μια χρυσή κλωστή που δεν κρύβει  αλλά χρυσώνει  και κάνει εμφανή  την αγάπης που διορθώνει.