Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ Όταν αρχές Απριλίου ένας καλός φίλος μού τηλεφώνησε στη Χίο λέγοντάς μου πως τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν την είδηση της επικείμενης επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου στη Λέσβο, και μάλιστα σε 10 μέρες, νόμιζα πως αυτό ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο… και μάλιστα ξεχασμένο, αφού η πρωταπριλιά είχε ήδη περάσει. Η έκπληξη ήταν μεγάλη, όχι όμως και αναπάντεχη… Θα έλεγα πως, με βάση το σκεπτικό του Πάπα, η έλευσή του στη Μυτιλήνη ήταν αναμενόμενη: ένας Πάπας που στην αρχή της ανόδου του στην Καθέδρα του Πέτρου επισκέφτηκε τους πρόσφυγες της Lampedusa, δεν μπορούσε να μην έρθει και στη Λέσβο, που ιδιαιτέρως τον τελευταίο χρόνο, έγινε νησί-πέρασμα για χιλιάδες “ταξιδιώτες ελπίδας”, σύμφωνα με την έκφραση που ο ίδιος ο Άγιος Πατέρας χρησιμοποίησε.
Έτσι, μαζί με τον Αποστολικό Τοποτηρητή της Επισκοπής Χίου, Σεβασμιότατο π. Νικόλαο, και τον Γενικό Βικάριο της Επισκοπής π. Ριχάρδο, βρεθήκαμε έγκαιρα στη Λέσβο για να προετοιμάσουμε τα της ελεύσεως του Αγίου Πατέρα. Το κλίμα στο νησί ήταν θετικό και ευνοϊκό: οι Μυτιληνιοί, στο πρόσωπο του Πάπα, έβλεπαν τον λαμπρό ιερωμένο που έρχεται όχι μόνο για να συναντήσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά και για να συναντήσει αυτούς τους ίδιους, του απλούς Μυτιληνιούς, που άνοιξαν τις πόρτες της καρδιάς τους και των σπιτιών τους για να συμπαρασταθούν στους πρόσφυγες. Και πόσο μεγάλη ήταν η χαρά τους, που ο Άγιος Πατέρας τούς έλαβε ως πρότυπο ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, όταν εν μέσω μιας δύσκολης οικονομικής κατάστασης, αυτό το λίγο που είχαν το έβαλαν προς διάθεση εκείνων που είχαν λιγότερο και από το λίγο… Ο Δήμος από τη μεριά του, στο πρόσωπο του καθόλα άξιου Δημάρχου Λέσβου κ. Γαληνού, έκανε ότι μπορούσε, ώστε ο επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου, του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, να είναι αποδοτική για την πόλη της Μυτιλήνης και για όλο το νησί της Λέσβου.
Στη Μυτιλήνη, ήδη από την πρώτη μέρα της άφιξής μας, υπήρξαν συναντήσεις ανάμεσα στους εκπροσώπους των τριών Εκκλησιών, ώστε να καθοριστεί το πρόγραμμα των τριών Ιεραρχών, σε στενή συνεργασία με τις Αρχές του Κράτους και τις Αρχές Ασφαλείας. Με βάση αυτό το πρόγραμμα, κι επειδή οι τρεις υψηλοί προκαθήμενοι κινούνταν κι ενεργούσαν από κοινού, δεν μπορούσε να προβλεφθεί η επίσκεψη του Αγίου Πατέρα στον ενοριακό καθολικό ναό Μεταστάσεως της Θεοτόκου, αλλά ο Πάπας θα συναντούσε τον Καθολική κοινότητα Λέσβου, και τους άλλους Καθολικούς, στο λιμάνι της Μυτιλήνης.
Ήρθε, λοιπόν, το “κέντρο” στην “περιφέρεια της περιφέρειας”… Η Ρώμη στη Λέσβο! Και το Σάββατο, από “περιφέρεια” νιώσαμε για 5 ώρες στο “κέντρο” του ενδιαφέροντος της Εκκλησίας και στο “κέντρο” της καρδιάς και της αγάπης του Αγίου Πατέρα. Αυτός ο Πάπας που τόσο πολύ αγαπάει τις περιφέρειες, τις γεωγραφικές αλλά και τις υπαρξιακές, ήρθε ανάμεσά μας για να μας πει έναν καλό λόγο και να μας ενισχύσει με την παρουσία και την μαρτυρία του: και τους πρόσφυγες και εμάς, ως ενοριακή κοινότητα.
Ποιος το περίμενε; Αυτή η μικρή ενορία που πριν μερικά χρόνια δεν είχε μόνιμο εφημέριο, που έβλεπε το ναό της μέρα με τη μέρα να καταρρέει, τον είδε να αναστηλώνεται χάρη στις άοκνες προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου Νικολάου, να επανέρχεται στην αρχική ομορφιά του, και τώρα αγάλλεται να υποδέχεται ανάμεσα της τον πρώτο Επίσκοπο, τον Επίσκοπο της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, της προκαθημένης της αγάπης, σύμφωνα με τον άγιο Ιγνάτιο Αντιοχείας.
Και πόση αγάπη έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν προς τους πρόσφυγες οι κάτοικοι της Λέσβου, και οι καθολικοί ενορίτες, που χωρίς να έχουν την ανάγκη να φοράνε το καρτελάκι των έμμισθων υπαλλήλων μιας ΜΚΟ επιδεικνύοντάς το, από μόνοι τους, αφιλοκερδώς, και με δικά τους έξοδα, αληθινοί εθελοντές που τιμούν το ανθρώπινο και χριστιανικό όνομά τους, τρέχουν να βοηθήσουν όσους φτάνουν στις ακτές μας, αντιμετωπίζοντάς τους ως ανθρώπους που έχουν ένα πρόσωπο, ένα όνομα, μια ιστορία, και όχι ως αριθμούς κρατουμένων σε ένα κέντρο υποδοχής.
Σε αυτούς τους ενορίτες, ως εφημέριός τους, προσπάθησα όλους αυτούς τους μήνες να τους δώσω να καταλάβουν πως η χριστιανική μας πίστη είναι συγκεκριμένη, όχι αφηρημένη. Αγαπούμε συγκεκριμένα. Και το Ευαγγέλιο είναι ξεκάθαρο επάνω σ' αυτό: ο Θεός μας κρύβεται πίσω από το πρόσωπο του φτωχού, του πρόσφυγα, του μετανάστη, του εξαθλιωμένου, του ασήμαντου. Και όλες οι ευλάβειές μας, οι μετάνοιές μας, οι ιερές ακολουθίες μας, δεν επαρκούν, αν δεν μας οδηγούν στο να αναγνωρίσουμε την τρυφερότητα του Θεού στο πρόσωπο του αδελφού! Και ο Ιησούς προχωράει βαθύτερα: ζητάει να αναγνωριστεί ακόμη και στον εγκληματία: “ήμουν φυλακισμένος και ήρθατε να με δείτε” (δεν λέει αν έχει μετανιώσει ή όχι για το έγκλημά του!). Ζητάει να του δώσουν να φάει, να τον παρηγορήσουν, να τον αγκαλιάσουν. Αυτή η επιτακτική ανάγκη πρέπει να συγκλονίζει, σαν δόνηση, κάθε πράξη της Εκκλησίας, κάθε ποιμαντική δράση, κάθε ενορία!
Ο Άγιος Πατέρα ήρθε, λοιπόν, στη Λέσβο όχι για να μείνει κλεισμένος σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο βλέποντας τους πρόσφυγες πίσω από το τζάμι… αλλά για να τους συναντήσει συγκεκριμένα, έναν έναν, να τους σφίξει το χέρι, και αγγίζοντάς τους, να αγγίξει την προσωπική ιστορία και το δράμα και την ελπίδα του καθενός. Και το έκανε ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού Χριστού, ο οποίος σκόνιζε τα πόδια του περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της Ιουδαίας, και ερχόμενος σε επαφή με τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων. Εάν οι Χριστιανοί είμαστε μιμητές του Χριστού, πόσο μάλλον οφείλουν να είναι μιμητές του Χριστού οι ποιμένες της Εκκλησίας και δη ο Επίσκοπος Ρώμης, ως κατεξοχήν Vicarius Christi.
Oι Καθολικοί της Λέσβου, κι εγώ προσωπικά, είμαστε ευτυχισμένοι και περήφανοι που ο Άγιος Πατέρας ήρθε ανάμεσά μας, που πάτησε στα χώματα που πατάμε εμείς. Ο καθένας από εμάς, ανάλογα με τις δυνάμεις του και τις αντοχές του, συμπαραστάθηκε στους πρόσφυγες και συνεχίζει να τους συμπαρίσταται, γνωρίζοντας πως σε αυτή τη γη “είμαστε όλοι πρόσφυγες, ταξιδιώτες ελπίδας” προς τον Θεό. Άρα, όλοι μας είδαμε τους εαυτούς στις φράσεις με τις οποίες ο Άγιος Πατέρας ολοκλήρωσε τον λόγο του προς τους κατοίκους της Λέσβου: “Ευχαριστώ εσάς, επειδή είστε φύλακες ανθρωπιάς, επειδή φροντίζετε με τρυφερότητα τη σάρκα του Χριστού, ο Οποίος υποφέρει στον πιο ελάχιστο αδελφό που πεινάει και είναι ξένος, και που εσείς υποδεχτήκατε (πρβλ. Μτ 25,35)”.
π. Λέων Κισκίνης
Εφημέριος Καθολικών Χίου και Λέσβου
