Ο Κάρολος ήθελε να απαλλαγεί από ένα Θεό που τον τιμώρησε. «Ο Θεός εκδικήθηκε   – επαναλάμβανε – στέλνοντάς μου  πόνους και βάσανα  και θλίψεις». Του είπα αμέσως να διώξει μακριά  ένα τέτοιο θεό, διότι ένας θεός εκδικητικός δεν υπάρχει.

Ο Θεός μου, ο Θεός στον οποίο εγώ πιστεύω είναι ο Θεός  του Ευαγγελίου, μπαφιασμένος από αγάπη για μένα και για σένα: είναι ένας Θεός που νυμφεύτηκε την  ανθρώπινη αθλιότητα, είναι ο Θεός των πορνών, ο Θεός της μοιχαλίδας, ο Θεός του άσωτου υιού , ο Θεός των αμαρτωλών, της άπειρης εύσπλαχνους. Ο θεός είναι αγάπη, δεν μπορεί να μη σ’ αγαπά. Σε  αγαπά ακόμη και αν εσύ δεν το θέλεις.

 «Αυτό θα είναι αλήθεια για σένα – μου απαντά ο Κάρολος – αλλά για μένα δεν είναι δυνατόν:  εγώ έχω κάνει του κόσμου τις αηδίες». Του απαντώ, ότι δεν  ξέρω ποιος από τους δυο έκανε τα χειρότερα, αλλά στο Θεό δεν ενδιαφέρει  πια αυτός ο υπολογισμός. Εκείνος μας αγαπά  απείρως  και τους δυο, έτσι όπως είμαστε.

Εγώ – επιμένω- δεν πιστεύω  σε ένα Θεό που αγαπά περισσότερο εμένα από εσένα….. αλλά θα μπορούσα να σε βεβαιώσω ότι, αν  υπήρχαν στο Θεό πιθανές διαφορές  – – με το ευαγγέλιο στο χέρι – σίγουρα θα τις είχε  για τους πιο μεγάλους αμαρτωλούς. Δεν ήλθε για τους δίκαιους …..Δεν έχουν ανάγκη οι υγιείς από εκείνον. Προτιμούσε το τραπέζι των αμαρτωλών Τυχερός εκείνος  που κάθεται στο τραπέζι του.

Ο  φίλος παραδόθηκε  στη νικηφόρα αγάπη. Τώρα πεπεισμένος αυτής της αγάπης, ζει μόνο με ευγνωμοσύνη.

Πρέπει να εξοικειωθούμε με την ευσπλαχνία του Θεού. Εάν αφεθούμε στη συγνώμη, ταξιδεύοντας μέσα στον ωκεανό της ευσπλαχνίας του Θεού, θα μάθουμε να δίνουμε κι εμείς τη συγνώμη. Η οικογένεια πάνω στη γη σχηματίζεται και ανασχηματίζεται μέσα στην καθημερινή συγνώμη.