Η ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Εκείνο το βράδυ ο Ροβέρτος που περπατούσαμε μαζί μου, μου εμπιστεύτηκε τα εξής: «Έμαθα να ευχαριστώ τον ήλιο για τις αντανακλάσεις του φωτός που μου στέλνει μέσα και από τα χρώματα της ίριδας που προσφέρει και ο δυστυχισμένος αδελφός, αλλά η κομματισμένη ανθρωπότητα
Είναι θαυμάσιο να είσαι μια ακτίνα για τους άλλους και να χαίρεσαι διότι το ίδιο είναι και οι άλλοι για σένα. Μάρτυρες οι μεν για τους δε της ίριδας που είναι το φως του Θεού».
Στο ηλιοβασίλεμα περπατούσα με τον Ροβέρτο και το μάτι μας έμεινε εντυπωσιασμένο από μια φωτεινή πηγή που προερχόταν από μία αντανάκλαση των τελευταίων ακτινών ενός κατακόκκινου ήλιου που μας φαινόταν σαν ένας γιγάντιο πρίσμα που διέχεε φως. Από περιέργεια πλησιάσαμε αυτό το εντυπωσιακά φωτεινό αντικείμενο. Ήταν ένας σπασμένος καθρέπτης πεταμένος ανάμεσα στα σκουπίδια. Κομματισμένος αλλά και φωτισμένος από τον ήλιο.
Τότε καταλάβαμε τη σημασία που έχει να βρίσκεται κανείς κοντά στον ήλιο. Ένας καθρέπτης όμορφος ή άσχημος, μικρός ή μεγάλος, ολόγερος ή κομματιασμένος, αρκεί να βρίσκεται απέναντι στον ήλιο και αμέσως προκαλεί θαυμασμό. Κάθε αντανάκλαση αποδεικνύεται κάτι το εντυπωσιακό.
Στον ήλιο αποκτά σημασία και αξία: ακόμη και το μικρό ή και το μηδαμινό κομμάτι του καθρέπτη, όταν επηρεάζεται από τον ήλιο, γίνεται σημαντικό τόσο που να αντικαθιστά τον ίδιο τον ήλιο.
Ο ήλιος είναι ο Θεός εμείς οι σπασμένοι καθρέπτες!