Ζήτω η μητέρα!
«Ένας κόσμος βασικά ανδρικός μέσα στον οποίο η γυναίκα δεν έχει καμία δραστηριότητα, είναι όλο και περισσότερο ένας κόσμος χωρίς Θεό επειδή χωρίς μητέρα ο Θεός δεν θα μπορούσε να γεννηθεί».
Την ημέρα της εορτής της Μητέρας δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη σκέψη από το να προσφέρουμε στην καρδιά αυτή την έκφραση του ποιητή Pavel Evdokimov. Φυσικά, ξεφυλλίζοντας τη λογοτεχνία είναι εύκολο κανείς να συναντήσει την ειρωνεία ή ακόμη και την περιφρόνηση που απορρέουν από την πένα ανδρών πεπεισμένων για την αλαζονική ηγετική τους ικανότητα, όπως δεν λείπουν και οι γυναίκες που ευθυγραμμίζονται με αυτό το πλούσιο σε υπεροψία και κατάχρησης εξουσίας στυλ, μιμούμενες τους άντρες. Και δεν είναι μάλλον μια περίπτωση που η περιφρονητική και καταναλωτική σεξουαλικότητα των σημερινών σχέσεων απορρίπτει την τελειοποίηση των προσωπικών δεσμών. Γενικότερα, ακόμη και στις κοινωνικές σχέσεις, από την άλλη πλευρά, κυριαρχεί η χυδαιότητα: Την ευγένεια την έχει αντικαταστήσει η τραχύτητα ακόμη και στη θρησκευτικότητα κοιτάμε με λοξό μάτι με καχυποψία την απλή και αυθόρμητη αφοσίωση. Ωστόσο, ευτυχώς, ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτό. Είναι επίσης αυθεντικά – έστω και από πολλές απόψεις ασυνείδητα – θηλυκός. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο κόσμος δεν είναι δίχως Θεό.
Υπάρχει μια άποψη για το ον, για τη ζωή, για την εμπειρία που είναι μόνο για γυναίκες. Το θυμίζει ο Πάπας Φραγκίσκος, όταν δηλώνει ότι «οι μητέρες είναι το πιο δυνατό αντίδοτο στην εξάπλωση του εγωιστικού ατομικισμού. Είναι αυτές που μισούν περισσότερο τον πόλεμο, που σκοτώνει τα παιδιά τους. Μια κοινωνία δίχως μητέρες θα ήταν μια απάνθρωπη κοινωνία, επειδή οι μητέρες ξέρουν πάντα πώς να μαρτυρούν, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές, την τρυφερότητα, την αφοσίωση, την ηθική δύναμη».
Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι πιο αληθινό: Οι μητέρες τρέμουν, αλλά δεν απελπίζονται, φοβούνται αλλά δεν παραιτούνται, κλαίνε αλλά δεν υποκύπτουν. Ακόμη και αν μερικές φορές δίνουν την εντύπωση ότι εξαφανίζονται από τη ζωή ενός παιδιού, αυτό γίνεται μόνο για να τις βρούμε ισχυρότερες την επόμενη στιγμή, όπως αυτοί οι χείμαρροι που βυθίζονται για να επανεμφανιστούν ορμητικότεροι λίγο πιο πέρα. Καθαρά γι αυτό και μόνο το λόγο, οι άντρες τις φοβούνται. Φτάνει απλά ένα βλέμμα μιας γυναίκας για να λυγίσει μακροχρόνιους εγκληματίες. Όχι επειδή είναι εκ φύσεως πιο σωματώδεις, αλλά λόγω μιας επικρατέστερης δύναμης της καρδιάς. Επειδή η γυναίκα, πολύ περισσότερο εάν είναι μητέρα, ωθεί τον κόσμο ένα βήμα πιο πέρα από την ικανότητα του άντρα. Σε κάθε μητέρα, πράγματι, κατοικεί η μοναδική ικανότητα να συνδυάζει την καθημερινότητα με την αιωνιότητα, τη μυρωδιά του αλευριού με τα δάκρυα της νοσταλγίας, τη συνταγή της σούπας με την αλφάβητο της ευσπλαχνίας.
Ας αγκαλιάσουμε σφιχτά τις μητέρες και ας τις γιορτάσουμε όπως το αξίζουν. Σε αυτές όπως έγραφε και ο Enzo Biagi, οφείλουμε τα πάντα: «τις αλήθειες που έχουν σημασία, τις μεγάλες αρχές, από τις οποίες τελικά μένουν δυο τρεις. Είναι αυτές που σου δίδαξε η μητέρα σου όταν ήσουν παιδί».
ρφ (μετάφραση)
