(6 – 14 Αυγούστου)
1η ΗΜΕΡΑ
Η Παρθένος Μαρία, κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής της, έζησε μια ζωή γεμάτη έγνοιες, ανησυχίες και θλίψεις και αυτό που είχε προβλέψει ο Άγιος γέροντας Συμεών επαληθεύτηκε, γιατί ένα πολύ κοφτερό σπαθί τρύπησε την καρδιά της.
Οι πιστοί, από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν δυσκολεύτηκαν να παραδεχτούν ότι η Μαρία πέθανε, όπως και ο Μονογενής Υιός της. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να πιστεύουν και να δηλώνουν ανοιχτά ότι το πάναγνο σώμα της δεν υπέστη τη φθορά του τάφου, ούτε η μεγαλοπρεπής σκηνή του θείου Λόγου γνώρισε τη σήψη και έγινε στάχτη.
Αντιθέτως, φωτισμένοι από τη θεία χάρη και ωθούμενοι από την αγάπη για εκείνη που είναι η Μητέρα του Θεού και η γλυκύτατη Μητέρα μας, έχουν μελετήσει τη θαυμαστή αρμονία των προνομίων που ο πανάγαθος Θεός έχει χαρίσει στη δούλη του και που έχουν φθάσει σε μια τόσο υψηλή κορυφή, στην οποία κανένα πλασμένο ον, με εξαίρεση την ανθρώπινη φύση του Χριστού, δεν έχει φθάσει ποτέ (βλ. Πάπας Πίος 12ος, 1 Νοεμβρίου 1950).
Υπεραγία Θεοτόκε, για την απέραντη αγαλλίαση που ένιωσε η ψυχή σου όταν σου είπαν ότι η πορεία της ζωής σου στη γη είχε τελειώσει, παρακάλεσε και για εμάς προκειμένου να ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο με χαρά.
Χαίρε Μαρία…
Δόξα Πατρί…
Ας προσευχηθούμε.
Κύριε Ιησού Χριστέ, ο οποίος καταδέχθηκες να έχεις για κατοικία σου τα παρθενικά σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, χορήγησέ μας, σε ικετεύουμε, να μοιραστούμε, με τη βοήθειά σου, την κληρονομιά σου. Εσύ ο οποίος ζεις και βασιλεύεις μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
