ΕΝΝΑΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΣ Γ.
Στο σημερινό περιστατικό του Ευαγγελίου παρουσιάζεται η πορεία προς την πίστη ενός ειδωλολάτρη, που δεν ήταν δηλαδή εβραίος, οποίος πλησιάζει τον Ιησού χωρίς να έχει διατρέξει την μεσσιανική αναμονή της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτή η περικοπή αφορά το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων της εποχής μας. Στο Ευαγγέλιο του Λουκά η θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου είναι το μοναδικό θαύμα που ο Ιησούς πραγματοποιεί χωρίς να είναι παρών. Αυτό το θαύμα το αναφέρει και ο ευαγγελιστής Ματθαίος (8,5-13). Αλλά και ο ευαγγελιστής Μάρκος (7,24-30).
Ο εκατόνταρχος ήταν ένας αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού διοικούσε μία στρατιωτική μονάδα που αποτελούνταν από εκατό άντρες. Ήταν Ρωμαίος, δηλαδή ειδωλολάτρης. Οι Εβραίοι περιφρονούσαν τους ειδωλολάτρες, διότι δεν πίστευαν στον αληθινό Θεό
Εκείνο που μας κάνει εντύπωση είναι το ότι ο εκατόνταρχος ζητά από το Χριστό να θεραπεύσει τον δούλο του. Εκείνα τα χρόνια οι δούλοι δεν είχαν καμιά αξία. Όταν κάποιος αρρώσταινε ή πέθαινε, αγόραζαν άλλο στη θέση του. Ο εκατόνταρχος όμως, παρότι ειδωλολάτρης και στρατιωτικός, είχε πολλή αγάπη στην καρδιά του
Είναι ένας άνθρωπος πολύ ταπεινός. Καταλαβαίνει ότι ο Χριστός δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, είναι ένας δάσκαλος που όλοι τον εκτιμούν, είναι ένας προφήτης και δε νιώθει τον εαυτό του ικανό να φιλοξενήσει το Θεό στο σπίτι του. Ξέρει ότι ο Χριστός έχει εξουσία με τα λόγια του να θεραπεύσει τον καθένα. Και του ζητά ταπεινά ένα θαύμα.
Ο Χριστός επαινεί τον εκατόνταρχο και για την πίστη και για την ταπείνωσή του. Και δηλώνει στους παριστάμενους Εβραίους, οι οποίοι περιφρονούσαν τους ειδωλολάτρες, ότι οι άνθρωποι που έχουν πίστη και ταπείνωση θα πάρουν μέρος στη Βασιλεία των ουρανών, ενώ οι ίδιοι οι Εβραίοι, επειδή θεωρούσαν τους εαυτούς τους κληρονόμους της Βασιλείας, ότι είχαν δικαίωμα να είναι μέλη της, θα μείνουν έξω από αυτήν, γιατί δεν θα πιστέψουν στον απεσταλμένο του Θεού που είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Η εποχή μας είναι μιαν εποχή που ο καθένας νοιάζεται για τα δικαιώματά του, αδιαφορώντας αν αυτά είναι εις βάρος των δικαιωμάτων των άλλων. Μικροί και μεγάλοι πιστεύουμε πως είναι δικαίωμά μας αυτό ή εκείνο και ότι οι άλλοι, ακόμη κι ο Θεός, είναι υποχρεωμένοι να μας δώσουν αυτό που ζητούμε. Δεν αισθανόμαστε την ταπείνωση να ζητούμε με ευγένεια και αγάπη ό,τι ίσως μας ανήκει ή ό,τι επιθυμούμε, αλλά θεωρούμε πως μπορούμε να επιβάλλουμε την επιθυμία και την θέλησή μας στους άλλους και να το αποκτήσουμε με το έτσι θέλω. Η πραγματική εξουσία είναι η εξουσία της αγάπης. Για να το καταλάβουμε όμως αυτό πρέπει να είμαστε ταπεινοί.
Η ταπείνωση πηγάζει από την πίστη. Ο άνθρωπος που αληθινά πιστεύει δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός. Ο ταπεινός ξέρει να υποχωρεί. Δεν περηφανεύεται για τα χαρίσματά του και τις όποιες επιτυχίες του, αναγνωρίζει ότι αν κάτι έχει που τον ξεχωρίζει από τους άλλους αυτό δεν είναι δικό του δικό του κατόρθωμα αλλά δώρο του Θεού.
Ζητούμε από το Θεό αυτό που επιθυμούμε χωρίς να το απαιτούμε. Όταν κάτι ζητώ από κάποιον άνθρωπο ή από τον ίδιο το Θεό, σημαίνει ότι μπορεί να ικανοποιηθεί το αίτημά μου αλλά μπορεί και όχι. Ό,τι ζητούμε από το Θεό αλλά και από τους άλλους το ζητούμε δεν το απαιτούμε, διότι διαφορετικά δεν είναι αίτηση αλλά απαίτηση. Έχουμε το δικαίωμα να ζητούμε από το Θεό διότι ο ίδιος μας έδωσε αυτό το δικαίωμα. Ζητάμε μας είπε και θα λάβετε, κτυπάτε και θα σας ανοιχτεί. Δεν ζητάμε όμως με φωνές και κραυγές, νεύρα, θυμό, υπερηφάνεια, αλλά με ταπείνωση και αγάπη. Ένας Άγιος έλεγε μια ωραία προσευχή: «Κύριε, όπως ξέρεις και όπως θέλεις, ελέησέ με». Μακάρι αυτή η προσευχή να γίνει προσευχή όλων, τότε θα ευχαριστούμε το Θεό και όταν λαβαίνουμε και όταν δεν λαβαίνουμε αυτό που με ταπεινότητα ζητούμε, διότι ότι κι αν γίνει θα είναι το θέλημα του Θεού για μας. Και είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρουμε όχι μόνο να λέμε γενηθήτω το θέλημά σου αλλά και να δεχόμαστε.
