«ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ»
Το μήνυμα του Πάπα για την Ελλάδα: Οι Έλληνες κυβερνώντες έχουν μια ευθύνη
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: EUROKINISSI
Από την συνέντευξη του πάπα Φραγκίσκου προς τους δημοσιογράφους που τον συνόδευαν στην πτήση επιστροφής προς την Ρώμη, μετά την ολοκλήρωση της ποιμαντικής επίσκεψής του στον Ισημερινό, την Βολιβία και την Παραγουάη.
Ερώτηση (Stefania Falasca – Avvenire): Στην ομιλία σας προς τα λαϊκά κινήματα στη Βολιβία μιλήσατε για τη νέα αποικιοκρατία και την ειδωλολατρία του χρήματος που υποτάσσει την οικονομία, και την επιβολή των μέτρων λιτότητας που συνεχώς «σφίγγει το ζωνάρι» των φτωχών. Εδώ και μερικές εβδομάδες τώρα στην Ευρώπη υπάρχει η υπόθεση της Ελλάδας, και του μέλλοντος της Ελλάδας η οποία κινδυνεύει με έξοδο από τη ζώνη του ευρώ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, και το οποίο αφορά και όλη την Ευρώπη;
Απάντηση: Πρώτα απ 'όλα, η παρέμβασή μου σε αυτή τη συνάντηση των λαϊκών κινημάτων είναι η δεύτερη. Η πρώτη έγινε στο Βατικανό, στην αίθουσα της παλαιάς Συνόδου, υπήρχαν περίπου 120 άτομα. Είναι κάτι που διοργανώνει το Συμβούλιο για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη. Είμαι κοντά σε αυτό, επειδή είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει σε όλο τον κόσμο, παντού στον κόσμο. Ακόμα και στην Ανατολή, στις Φιλιππίνες, στην Ινδία, στην Ταϊλάνδη. Πρόκειται για κινήσεις που οργανώνονται μεταξύ τους, όχι μόνο για να κάνουν μια διαμαρτυρία, αλλά για να προχωρήσουν και να μπορούν να ζήσουν. Και είναι κινήματα που έχουν δυναμική, και αυτοί οι άνθρωποι –οι οποίοι είναι τόσοι πολλοί- δεν αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, επειδή λένε ότι τα συνδικάτα είναι σήμερα συντεχνίες και δεν αγωνίζονται -τα απλουστεύω κάπως – αλλά η ιδέα αυτών των ανθρώπων είναι ότι δεν αγωνίζονται για τα δικαιώματα των φτωχών. Και η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι αδιάφορη σε αυτό. Η Εκκλησία έχει μια κοινωνική διδασκαλία και βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με αυτά τα κινήματα, ένα καλό διάλογο. Θα έχετε δει τον ενθουσιασμό όταν ακούμε ότι η Εκκλησία δεν είναι μακριά μάς, η Εκκλησία έχει μια διδασκαλία που μας βοηθά να αγωνιστούμε για αυτό. Είναι ένας διάλογος. Η Εκκλησία δεν κάνει επιλογή υπέρ ενός αναρχικού δρόμου. Όχι, δεν είναι αναρχικοί. Αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται, προσπαθούν να εργαστούν σκληρά, ακόμη και με τα απόβλητα, είναι πραγματικοί εργάτες. Αυτό είναι το πρώτο, η σημασία αυτού.
Στη συνέχεια, όσον αφορά την Ελλάδα και το διεθνές σύστημα: έχω μεγάλη αλλεργία στην οικονομία, γιατί ο πατέρας μου ήταν λογιστής και όταν δεν τελείωνε τη δουλειά του στο εργοστάσιο, την έφερνε σπίτι, Σάββατο και Κυριακή, με εκείνα τα βιβλία εκείνων των εποχών, όπου οι τίτλοι γράφονταν με γοτθική γραφή… και εργαζόταν, κι εγώ έβλεπα τον μπαμπά… και έχω μια αλλεργία. Εγώ δεν καταλαβαίνω καλά το πράγμα, αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ απλό να πούμε: το φταίξιμο είναι μόνο της μίας πλευράς. Οι ελληνικές κυβερνήσεις που έχουν οδηγήσει σε αυτή τη κατάσταση του διεθνούς χρέους, έχουν επίσης μια ευθύνη. Με την νέα ελληνική κυβέρνηση ξεκίνησε μια αναθεώρηση κάπως δίκαιη. Εύχομαι, και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σας πω, καθώς δεν ξέρω καλά την κατάσταση, να βρουν έναν τρόπο να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα, αλλά και ένας δρόμος επίβλεψης, έτσι ώστε άλλες χώρες να μην αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα, και αυτό να μας βοηθήσει να πάμε μπροστά, γιατί αυτός ο δρόμος των δανείων και χρεών δεν τελειώνει ποτέ. Μου είπαν, περίπου πριν από ένα χρόνο πάνω-κάτω, αλλά δεν ξέρω αν… είναι κάτι που άκουσα, ότι υπήρχε ένα σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών (αν κάποιος από εσάς το ξέρει αυτό, θα ήταν καλό να το εξηγούσε), υπήρχε ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο μια χώρα μπορεί να κηρύξει πτώχευση, που δεν είναι το ίδιο με τη στάση πληρωμών- αλλά αυτό είναι ένα σχέδιο που άκουσα και δεν ξέρω πώς πήγε, αν ήταν αλήθεια ή όχι. Το λέω ως κάτι που άκουσα, όμως αν μια επιχείρηση μπορεί να κηρύξει πτώχευση γιατί δεν μπορεί να το κάνει μια χώρα, και έτσι να αναζητήσει βοήθεια από τους άλλους; Αυτά ήταν τα θεμέλια αυτού του σχεδίου, αλλά γι’ αυτό δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο.
Στη συνέχεια, σε ό,τι αφορά τις νέες αποικιοκρατίες, προφανώς αυτό είναι ζήτημα αξιών. Η αποικιοκρατία του καταναλωτισμού, για παράδειγμα. Το «ένδυμα» του καταναλωτισμού υπήρξε μια εξέλιξη αποικισμού, καθώς σε οδηγεί σε μια συνήθεια που δεν είναι δικιά σου και επίσης σου διαταράσσει την ισορροπία της προσωπικότητάς σου. Ο καταναλωτισμός αναστατώνει επίσης την ισορροπία της εγχώριας οικονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, καθώς και τη σωματική και ψυχική υγεία, για να δώσουμε ένα παράδειγμα.
