ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ …. ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

Μόλις μπήκα στο σταθμό του τραίνου, τα μεγάφωνα ανακοίνωναν, με όλη την ένταση τους, την καθυστέρηση και την ακύρωση δρομολογίων τραίνων.

Και όμως εγώ έπρεπε οπωσδήποτε να ταξιδέψω. Δεν ήξερα  ποιά εκλογή για κάνω. Να όμως που σε λίγο ανακοινώθηκε  η αναχώρηση ενός τραίνου που περιλάμβανε και το σταθμό του προορισμού μου.  Βιαστικά ανέβηκα στο βαγόνι που ήταν μπροστά μου.

Κατά λάθος όμως  βρέθηκα στην πρώτη θέση. Ήμουν σίγουρος ότι βρισκόμουν   σε άλλη θέση από εκείνη που έγραφε το εισιτήριο μου. Ήμουν όμως έτοιμος να εξηγήσω στον ελεγκτή,  ότι μου είχε συμβεί και ήλπισα στην  κατανόησή του.

Παρακαλώ το εισιτήριο σας: Για να εξηγηθώ καλύτερα σηκώθηκα όρθιος…. Ο ελεγκτής με κοίταξε  με ένα περίεργο χαμόγελο και μου λέει:  «Μα εμείς γνωριζόμαστε».  Χαιρετώντας με, με μια θερμή χειραψία συνέχισε τον έλεγχο χωρίς να προσέξει  «το λάθος μου». Τότε με απλότητα του εξήγησα τι  μου είχε συμβεί.

Εκείνος συνέχιζε να με κοιτάζει και να χαμογελά. «Από καιρό, μου λέει,  ήθελα να σας συναντήσω». Ξέχασε τον έλεγχο και μου εξέφρασε τη μεγάλη του χαρά γι’ αυτή τη συνάντηση, την οποία χαρακτήρισε ευτυχή. «Μόλις τελειώσω τον έλεγχο,  θα επιστρέψω» μου λέει και πήγε σε άλλο βαγόνι για να συνεχίσει τον έλεγχο.

Μέσα σ’ αυτόν τον εγκάρδιο διάλογο, ανακάλυψα  εκφράσεις  που με παρέπεμπαν στη γιορτινή συνάντηση με τον Ιησού:

“Σ’ ευχαριστώ που με βρήκες”.

“Εάν δεν ήμουν παράνομος δεν θα σε αναζητούσα”.

“Εάν δεν είχες κάνει το λάθος δεν θα με συναντούσες.”

 Μακάριο πταίσμα…!