ΕΙΚΟΣΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ Β
Οι δρόμοι του Ιησού δεν είναι εκείνοι που συνήθως διατρέχουν οι άνθρωποι. Εκείνος ξεφεύγοντας από το πλήθος είναι διατεθειμένος να διαβεί την πορεία της ταπείνωσης που έχει χαράξει ο Θεός Πατέρας. Οι μαθητές του ανήσυχοι από την τιμή που τους έχει γίνει ονειρεύονται άλλους δρόμους, ολότελα διαφορετικούς και ξένους από τους δρόμους του Ιησού, τους οποίους χαρακτηρίζουν δυσχερείςdisagio. Ενώ ο Ιησούς βαδίζει προς την άκρα ταπείνωση, αυτή δηλαδή του σταυρού, εκείνοι ανησυχούν να είναι πρώτοι και ανώτεροι των άλλων.
Τα λόγια του Ιησού φανερώνουν τη διαθεσιμότητά του να ζήσει μέχρι το τέλος τη μοίρα του θανάτου και της αναστάσεως. Οι μαθητές αντίθετα φαίνεται να ζουν σε ένα άλλο κόσμο. Ξέρουν ήδη πώς να ακολουθήσουν το Ιησού σημαίνει να ξεχάσουν τους εαυτούς τους, να πάρουν το σταυρό τους και να τον ακολουθήσουν.( Μάρκος 8,34), αλλά φοβούνται. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν αλλά φαίνεται πως δεν θέλουν να καταλάβουν. Αυτή η διδασκαλία που κάνει ο Ιησούς στους μαθητές του είναι το κέντρο της διδασκαλίας του και της αποκάλυψης: είναι το μυστήριο του Θεού που παραδίδεται στους ανθρώπους.
Αυτή η λέξη παραδίδω ενώνει όλα τα περιστατικά της διηγήσεως του πάθους: Ο Ιούδας παραδίδει τον Ιησού στους άρχοντες του λαού και στους στρατιώτες (Mc 14,10.44), οι άρχονται τον παραδίδουν στον Πιλάτο (Mc 15,1) ο Πιλάτος στους σταυρωτές (15,15). Αλλά το παράδοξο είναι ότι ο ίδιος ο Θεός Πατέρας τον παραδίδει και ο ίδιος ο Ιησούς παραδίδεται σε μας. Ο Ιησούς που προσφέρεται που παραδίδεται σε όποιο τον απαρνείται, τον μισεί,. Γνωρίζοντας ότι θα τον torturato και να τον φονεύσουν, είναι η ολοκληρωτική και οριστική αποκάλυψη ενός Θεού ο οποίος είναι αγάπη και τίποτε άλλο από αγάπη incondizionato. Μπροστά σε μια τόσο μεγάλη αγάπη, ενός Θεού που παραδίδεται στους ανθρώπους που ο ίδιος αγαπά, οι μαθητές δεν κατάλαβαν. Δεν κατάλαβαν ότι ο Θεός είναι μία αγάπη τόσο μεγάλη που ξεπερνά απείρως κάθε προοπτική aspettativa και ανθρώπινη φαντασία.
Τα προβλήματα του ποιος κατέχει την πρώτη θέση και ποιος την τιμή καθαρά ενδιαφέρουν και παφιάζουν τους αποστόλους περισσότερο από την αναγγελία του πάθους , του θανάτου και της αναστάσεως που τους επανέλαβε ο Ιησούς για δεύτερη φορά. Η δίψα για εξουσία, δράση, η επιθυμία να είναι κανείς πρώτος να αισθάνεται ανώτερος των άλλων και να κυριαρχεί πάνω στους άλλους είναι πάντοτε ο καρκίνος της ανθρωπότητας. Το να αναγγείλει κανείς το Λόγο σε ανθρώπους που είναι εμποτισμένοι από τέτοια νοοτροπία είναι σαν να σπέρνει κανείς το σπόρο ανάμεσα στα αγκάθια.
Δεν είναι κακό να προσβλέπει κανείς σε θέσεις της διοίκησης της Εκκλησίας, αντίθετα μπορεί να είναι σημείο ενός δώρου του Αγίου Πνεύματος (βλέπε Κορινθίους Α 12,28). Είναι κακό να μετατρέπει κανείς την αποστολή του ως μέσον για την προβολή του, του εγωισμού του. Πρέπει η αποστολή του να παραμένει ένα μέσον που τον βοηθά να υπηρετεί καθημερινά περισσότερο και καλύτερα.
Η δίψα για εξουσία στην Εκκλησία καθιστά όλους αρχηγούς και απλά μέλη της όμοιους προς τους άρχοντες αυτού του κόσμου που ξεσπούν πάνω στους άλλους τα βάρη και τις θυσίες και στέλνουν στο σταυρό τους άλλους ενώ θα έπρεπε να ανεβούν οι ίδιοι μιμούμενοι το παράδειγμα του Χριστού. Αυτού του είδους τα πρόσωπα δεν είναι σε θέση να δώσουν σωστή μαρτυρία για μια αληθινή αναγγελία του πάθους, του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού, την οποία οφείλουν πρώτα οι ίδιοι να ζήσουν.
Η ελευθερία που μας καθιστά όμοιους με το Θεό συνίσταται στο να γίνουμε δούλοι, ελεύθερα και από αγάπη τους ενός για τον άλλο.(Gal 5,13).
