ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΜΕΧΡΙ……
 

Μέσα στη μελέτη της ιδέας «να γίνουμε ένα» από αγάπη για τον πλησίον, έρχεται στο νου μου εκείνη η σκηνή της Αγίας Θηρεσίας του Βρέφους Ιησού από το Lisieux, που συχνά συνόδευε μια ηλικιωμένη μοναχή πάσχουσα από αγκύλωση, δύσκολου χαρακτήρα, και ποτέ ευχαριστημένη από τις χίλιες περιποιήσεις που τις εξασφάλιζε η δόκιμος μοναχή.
Η Θηρεσία υποβαστάζοντάς την, θυμόταν τις μουσικές και τα τραγούδια του κόσμου που μόλις είχε εγκαταλείψει. Αλλά θεωρούσε προτιμητέα τα παράπονα και τις παρατηρήσεις της ηλικιωμένης μοναχής, τα οποία πάντα αντιμετώπιζε ένα χαμόγελο.  

Θυμάμαι τη συμπεριφορά ενός φίλου μου με τον γιό του τον αλκοολικό. Στην αρχή δοκίμασε με επιπλήξεις να τον κάνει να σταματήσει να πίνει αλλά απέτυχε. Μέχρι που – το παράλογο της αγάπης – τον οδήγησε στο να τον συνοδεύσει στα bars και χωρίς επιπλήξεις να αρχίσει και εκείνος να πίνει μαζί του.
Αυτό το «να γίνει ένα» με το γιό του μέχρι τα όρια της μέθης, κέρδισε το γιό του που σταμάτησε να πίνει. Είχε νιώσει την πραγματική και συγκεκριμένη αγάπη του πατέρα του.
Ο άνθρωπος επιστρέφει στο Θεό, μόλις πειστεί ότι ο Ιησούς τον αγάπησε τόσο πολύ που «έγινε ένα» μαζί του μέχρι το όριο της αμαρτίας.