ΕΒΔΟΜΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΕΒΔΟΜΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
 

Οι Απόστολοι και Μαθητές του Ιησού ήταν ακόμη ταραγμένοι για τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί με τη σύλληψη, τη δίκη, την καταδίκη και το θάνατο του Ιησού αλλά και γεμάτοι χαρά που Tον είδαν, Tον συνάντησαν, Tον άγγιξαν και συνέφαγαν μαζί Tου μετά την ανάστασή Tου, ο Ιησούς άρχισε να τους προετοιμάζει για έναν άλλο αποχωρισμό. Πριν όμως φθάσει κι αυτή η ώρα τους αναθέτει την αποστολή τους. Οι Απόστολοι σε λίγο θα πρέπει να αρχίσουν τη δική τους αποστολή μέσα στους αιώνες, έως ότου έλθει και πάλι για να κρίνει ζώντες και νεκρούς! Εκείνος δε θα είναι πια σωματικά μαζί τους.  Θα είναι όμως με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. «σας συμφέρει να φύγω εγώ. Διότι αν δε φύγω εγώ, δε θα έλθει σε σας ο Παράκλητος, αλλά αν πάω εγώ θα σας τον στείλω» (Ιωάν. 16, 7).Τους αποχαιρετά δίνοντάς τους μία νέα εντολή: «σας δίνω  μία νέα εντολή να αγαπάτε ο ένας τον άλλο όπωςκι εγώ σας αγάπησα». (Ιωάν. 13,34)

Είναι φυσικό ναδιερωτάται κανείς, τι το καινούριο περιέχει  αυτή η εντολή; Τι το νέο υπάρχει στο να μιλά κανείς για αγάπη; Όλος ο κόσμος  κινείται από αγάπη. Κανείς δεν κάνει κάτι,  εάν δεν είναι ερωτευμένος, έλεγε ήδη στην εποχή του ο Άγιος Αυγουστίνος.

Ας δούμε όμως σε ποια στιγμή ο Κύριος δίνει αυτή την εντολή γιατί αυτό σίγουρα θα μας βοηθήσει για να καταλάβουμε ότι πράγματι αυτή η εντολή του Χριστού είναι νέα.

Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη διαβάζουμε: «Όταν ο Ιούδας βγήκε έξω, είπε ο Ιησούς: Τώρα ο Υιός του ανθρώπου δοξάστηκε και στο πρόσωπό Του δοξάστηκε  ο Θεός» (Ιωάν. 13,11). Ο Ιούδας φεύγει  για να προδώσει: αρχίζει το Πάθος.  Ο Σταυρός είναι η «δόξα»  του Ιησού και του Πατέρα, διότι είναι το αποκορύφωμα της θεϊκής αγάπης για μας. (Ιωάννης 1,14) – είναι η αγάπη που προσφέρεται μέχρι το θάνατο του σταυρού. Ο σταυρός είναι η υπέρτατη φανέρωση  της καρδιάς του Θεού. Αυτό το επισημαίνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέγοντας: «σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη». Εκεί βρίσκεται  η ρίζα η πραγματική, η πραγματική εικόνα, η πιο αληθινή της αγάπης.

Συνεχίζει ο ευαγγελιστής αναφερόμενος στο λόγο του Ιησού: "δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη που δίνει κανείς τη ζωή του για τους φίλους του" (Ιωάννης 15,13). Συνεχίζει στην πρώτη του Επιστολή ο ίδιος  ευαγγελιστής . "Σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη: όχι ότι εμείς αγαπήσαμε το Θεό, αλλά ότι Εκείνος μας αγάπησε και  έστειλε τον Υιό Του, που θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας." (Α Ιωάννη 4,10).

Να λοιπόν ποια είναι η καινοτομία σ’ αυτή την εντολή:   «όπως εγώ σας αγάπησα». Ο σωστός τρόπος να αγαπά κανείς είναι ο τρόπος με τον οποίο αγάπησε  ο Ιησούς.

Ο Ιησούς έζησε αυτή την αγάπη μέχρι το τέλος, μας αγάπησε έτσι  όπως είμαστε, μας συγχώρησε την αμαρτία μας προσφέροντας τη ζωή του για να ξαναποκτήσουμε εμείς τη ζωή. Πέθανε από αγάπη για μας. Με το θάνατό του, μας κατέστησε παιδιά του Πατέρα Του και αδέλφια μεταξύ μας. Τώρα πρέπει να παραμείνουμε παιδιά του Θεού και αδέλφια μεταξύ μας. Ο Κύριος μας υπέδειξε τον τρόπο για να ζούμε ενωμένοι μαζί του και με τον πλησίον μας. Με όλους τους αδελφούς μας. Όμως δε μας συμβούλεψε, ούτε μας παρακάλεσε, αλλά μας έδωσε μία  εντολή να αγαπιόμαστε. Δεν είναι ηρωισμός λοιπόν και κατόρθωμα η κάθε προσπάθεια αγάπης μεταξύ των χριστιανών, είναι καθήκον. Είναι απόδειξη πως παραμένουμε μαθητές του Ιησού. Όποιος δεν αγαπά δε μπορεί να είναι μαθητής, δε μένει ενωμένος με το Θεό και με την ενσαρκωμένη Αγάπη που είναι ο Υιός ο Μονογενής του Θεού. Για να παραμένουμε σ’ αυτή την αγάπη έχουμε ανάγκη από το Άγιο Πνεύμα που είναι το Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας που εξασφαλίζει την τέλεια Αγάπη και Κοινωνία μεταξύ των Τριών προσώπων και την αγάπη και την κοινωνία μεταξύ όλων εκείνων που πιστεύουν στον  Ένα και Τριαδικό Θεό.

 Η εντολή της αγάπης που δίνει ο Χριστός δεν είναι νέα  για το περιεχόμενο της, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να βιώνεται και για τις δυνατότητες που προσφέρει. Τώρα πράγματι μπορούμε, αν θέλουμε, να αγαπιόμαστε ως αδέλφια, διότι  Εκείνος πρώτος μας αγάπησε.

Ο Ιησούς μας ζητά και μας βοηθά να πάμε πιο πέρα: να αγαπάμε αυτούς που δε μας συμπαθούν, που δε μας αγαπούν,  αυτούς που μας καταδιώκουν, που μας μισούν, να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας. Να αγαπάμε δηλαδή  τους αδελφούς μας  γι’ αυτό που είναι και όχι για δικό μας όφελος.

Να λοιπόν γιατί είναι αδιανόητο στο 2007 να υπάρχουν χριστιανοί που όχι μόνο δεν αγαπούν όσους δεν ανήκουν στο δικό τους δόγμα αλλά και ίσως τους μισούν, τους θεωρούν ανταγωνιστές, ίσως και εχθρούς. Αυτός όμως ο τρόπος συμπεριφοράς δεν έχει καμία σχέση με τη Θρησκεία του Χριστού. Ο Χριστός δίδαξε να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας πόσο μάλλον τους αδελφούς μας!

Οι μαθητές του Ιησού, οφείλουν να αγαπούν κάθε άνθρωπο, όποια κι αν είναι η κατάστασή του, όποιο κι αν είναι το πιστεύω του, όποια κι αν είναι η πατρίδα του, διότι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά είναι αντικείμενο της αγάπης του ίδιου του Θεού. Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε, αν αυτό δεν το προσπαθούμε και δεν το τηρούμε, τότε ματαιοπονούμε.

Τότε ακόμη και οι λατρευτικές μας πράξεις και οι ευλάβειές μας και τα πανηγύρια μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά συναισθηματισμοί επιδερμικοί που απλώς παρουσιάζουν μία φαινομενική πίστη που δεν αγγίζει όμως τη ζωή μας. Τότε η πίστη μας είναι ένα ειδικό ένδυμα που το φοράμε σε ώρες υπηρεσίας και το αποβάλλουμε σε όλες τις άλλες στιγμές της ζωής μας. Ο Κύριος όμως μας λέει: «από αυτό θα γνωρίσουν οι άλλοι ότι είστε μαθητές μου αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιωάν. 13,35).

Ο κόσμος έχει ανάγκη από αυτή την αγάπη, την έχει ανάγκη η ίδια η Εκκλησία, την έχει ανάγκη η μικρή μας κοινωνία.  Η καθεμιά και ο καθένας μας πρέπει να δώσει λίγη αγάπη στο συνάνθρωπό του, στο διπλανό του, στην οικογένειά του, στην ευρύτερη οικογένεια που είναι η Εκκλησία και στην ακόμη πιο ευρύτερη που είναι η ανθρώπινη κοινωνία. Πρέπει όλοι οι Χριστιανοί να γίνουμε όργανα της αγάπης του Θεού, όχι με τα λόγια, αλλά με την ίδια τη ζωή μας και αυτό είναι το δύσκολο. Αν το προσπαθήσουμε αυτό μόνοι μας, σίγουρα δεν θα τα καταφέρουμε και ίσως απογοητευτούμε , αν όμως το προσπαθήσουμε μαζί με το Χριστό και μαζί με όλους εκείνους που αληθινά πιστεύουν στο Χριστό, τότε είναι βέβαιο πως θα τα καταφέρουμε. Όποιος δεν πείθεται  γι’ αυτό ας το δοκιμάσει. Αυτό προτείνω!

κοινοποίηση άρθρου:

Περισσότερα

Διαβάστε ακόμη

Η Σύνοδος της Νίκαιας (3ο Μέρος) Πολιτικές και Εκκλησιαστικές συνέπειες

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ (3ο μέρος)  ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ    Ο Μέγας Κωνσταντίνος στην εκτίμηση του ανατολικού Χριστιανισμού    Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο κείμενο, η Σύνοδος