Είναι ώρα ν’ αναπνέεις
Ζήτησα συγνώμη στο γιατρό για την επίσκεψη, που του ζήτησα εκτός προγράμματος. Κατά την επίσκεψή του μου διηγήθηκε τα εξής: « Έχω και εγώ ένα φίλο βουλκανιζαρίστα, γνωστό για την τυπικότητα των ωραρίων της δουλειάς του. Κι εγώ είμαι αυστηρός στο πρόγραμμά μου, τόσο που λέω στους πελάτες μου: « μην επιμένετε, παρακαλώ».
Όμως ένα βράδυ .μετά τις 9 , έσκασε ένα λάστιχο του αυτοκίνητου μου. Ήμουν μόνος στο δρόμο έψαχνα. Σκέφτηκα να φωνάξω την οδική βοήθεια ,…. την αστυνομία ….ή τον φίλο μου τον τόσο αυστηρό στο πρόγραμμά του; ξαφνικά τον βλέπω να φθάνει μ’ ένα καινούριο λάστιχο, γελαστός, για να λύσει το πρόβλημά μου….
Μα καλά πως; Εσύ; Και τα προγράμματα; Και εκείνος μου διηγήθηκε με τη σειρά του: « Το περασμένο βράδυ κτυπημένος από ένα ξαφνικό πόνο, ένας περαστικός φαρμακοποιός με βοήθησε …. Χωρίς να σκέπτεται τα προγράμματα του φαρμακείου … Τώρα εγώ ο ίδιος σε βοηθώ…… μετά από αυτό το μάθημα…… Και το νιώθω επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου: «Τουλάχιστο μεταξύ φίλων, η αμοιβαιότητα δεν έχει πρόγραμμα».
Κι εγώ που γράφω….. εκπαιδευμένος να είμαι «πιστός» στο πρόγραμμα, διαβάζω κάτω από το ρολόι του Μοναστηριού: «Όποιος υπηρετεί το Θεό είναι διατεθειμένος να υπηρετήσει τον πλησίον μέρα και νύκτα»…
Από δόκιμος ζητούσα στο δάσκαλό μου: «τι ώρα είναι; Και εκείνος αισθανόμουν να μου απαντά: « Είναι πάντα ώρα για να αγαπάς.….. όπως είναι πάντα ώρα για να αναπνέεις.