Είναι δικό μου

Περνώντας από τον κήπο  που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου,  σταμάτησα λιγάκι  και  κοιτούσα  με πόση χαρά δυο παιδιά  έπαιζαν με  δύο μπαλόνια  που μόλις είχαν δεχθεί ως δώρο  από τις μητέρες τους.  Έπαιζαν μαζί και τα πετούσαν ψιλά  και περίμεναν με θαυμασμό και πάλι να επιστρέψουν στη γη.

“Τίνος είναι τα μπαλόνια»;  Ρώτησα τα παιδιά και εκείνα με μια φωνή μου απάντησαν: “δικά μας”.

Σε λίγο ξαναπέρασα από εκεί  και είδα ότι και τα δυο παιδιά έτρεχαν  για να πιάσουν ο καθένας το δικό του μπαλόνι φωνάζοντας:  «είναι δικό μου»! Μα ενώ το καθένα  προσπαθούσε να πιάσει το δικό του  μπαλόνι  φωνάζοντας «είναι δικό μου» το μπαλόνι έσκαγε. Η πίκρα αμέσως φάνηκε στα πρόσωπά τους, αλλά σκεπτόντουσαν  και την αντίδραση της  μητέρας τους. Απογοητευμένοι επέστρεψαν στο σπίτι.

Ενόσω  έπαιζαν αγαπημένοι ήταν γεμάτοι χαρά διότι θεωρούσαν και τα δυο μπαλόνια δικά τους. « είναι δικά μας», έλεγαν.  Όταν όμως άρχισε ο καθένας να λέει : «είναι δικό μου», τα πράγματα άλλαξαν άλλαξαν.  Με τον τσακωμό   χάθηκαν και τα μπαλόνια, χάθηκε η χαρά του παιχνιδιού, τέλειωσε και η ειρήνη με την μητέρα.

Άρχισα τότε να σκέπτομαι:  τι θα γινόταν την επομένη ημέρα, όταν θα άρχιζαν και πάλι το παιχνίδι; Θα προσπαθούσαν άραγε να το διατηρήσουν περισσότερο θεωρώντας «δικά μας» τα μπαλόνια ή θα το χαλούσαν και πάλι περνώντας στο «είναι δικό μου»;;;

«Κανείς δε θεωρούσε ότι  κάτι  από τα υπάρχοντά του ήταν δικό του, αλλά τα είχαν κοινά» (Πράξεις των Αποστόλων 4,32)