ΔΥΟ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΜΑΖΙ
 

Μέσα από το παράθυρο του Γραφείου μου παρατηρούσα με περιέργεια την πρώτη καταιγίδα της χρονιάς. Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν στα τζάμια. Η κάθε μια για λογαριασμό δικό της, παρόλο που βρισκόταν πολύ κοντά η μια στην άλλη, φαινόταν να τρέχουν πάνω στο τζάμι, αλλά μετά από μερικά εκατοστά, αδυνατισμένες και εξαντλημένες σταματούσαν.
Έψαχνα να βρω κάτι να τις βοηθήσω να συνεχίσουν τη διαδρομή, ενώ συνέχιζα να τις κοιτάζω συμμετέχοντας, θα έλεγα, στον κόπο τους στις διαφορετικές διαδρομές τους. Ξανακοίταξα μια – μια χωριστά για να δω πως θα τα κατάφερνε. Μετά από λίγο, πάνω στο τζάμι, μια άλλη σταγόνα συντρόφεψε την πρώτη και τότε πολύ πιο γρήγορα και οι μαζί ολοκλήρωσαν τη διαδρομή τους.
Τότε σκέφτηκα: πως και ο χριστιανός στην πορεία του μπορεί να προχωρήσει γρήγορα μόνο σε κοινωνία με τους άλλους, σύμφωνα με την υπόσχεση του Ιησού ότι θα είναι εκεί όπου υπάρχουν δύο ή τρεις συναγμένοι στο όνομά του. Και όπου υπάρχει Eκείνος, όλα, ακόμη και όσα σε μας φαίνονται αδύνατα, γίνονται δυνατά και εφικτά