ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΚΥΚΛΟΣ Γ

Η Τεσσαρακοστή είναι  μία περίοδος μεταστροφής.

Όμως μιλώντας για μεταστροφή δεν πρέπει να την εννοούμε μόνο ως μία προσπάθεια δικής μας στροφής προς τον Κύριο.

Πρέπει να καταλάβουμε πως κάθε σχέδιο σωτηρίας έχει ως πρωταγωνιστή τον ίδιο το Θεό. Είναι ο Θεός που παίρνει την πρωτοβουλία και μας καλεί να βγούμε από τον εαυτό μας  και να ακολουθήσουμε τους δρόμους του που μας οδηγούν στη σωτηρία και την ευτυχία. Η δυνατότητα που έχουμε να σωθούμε είναι δώρο του Θεού. Ο  Θεός μέσα στα σχέδια της αγάπης του που έχει για μας, επιθυμεί να μας οδηγήσει κοντά του, για το λόγο αυτό η μεταστροφή μας δεν στηρίζεται στη δική μας αδυναμία αλλά στου Θεού την παντοδυναμία.

Η περίοδος της Τεσσαρακοστής είναι ο πιο κατάλληλος καιρός να αφήσουμε το Θεό να μας οδηγήσει σ’ αυτή τη μεταστροφή, να πραγματοποιήσει το δικό του σχέδιο που έχει για την κάθε μία και τον κάθε ένα για μας. Να μας μεταμορφώσει. Οφείλουμε να διαθέσουμε τον εαυτό μας  στα χέρια του Θεού και Εκείνος θα φροντίσει για όλα τα άλλα. Για να γίνει αυτό  πρέπει να αναθεωρήσουμε όλες εκείνες τις επιλογές και τις αποφάσεις μας  που δεν είχαν ως τελικό σκοπό το θέλημα του Θεού αλλά το δικό μας. Δεν φθάνει που ο Θεός θέλει να μας αλλάξει τη ζωή, να μας κάνει ευτυχείς, πρέπει και εμείς  να του το επιτρέψουμε, να συνεργαστούμε μαζί του και να ευχόμαστε να γίνει το σωτήριο θέλημά Του.

Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από την ευαγγελική περικοπή που  ακούσαμε. Τα γεγονότα που αναφέρονται στην περικοπή πραγματοποιούνται πάνω σε ένα βουνό. Κάθε φορά που η Γραφή  μιλάει  για κάποιο βουνό αναφέρεται  στο Θεό, και μάλιστα σε ένα μήνυμα  που προέρχεται από το Θεό. Στο όρος Σινά ο Θεός συνάπτει με το λαό του τη διαθήκη της σωτηρίας. Στο όρος Γολγοθά πραγματοποιείται με το θάνατο του Χριστό η σωτηρία μας και στο όρος  Θαβώρ σήμερα ο Χριστός μας δείχνει μια εικόνα της ευτυχίας μας που εξασφαλίζει η θέα του Θεϊκού προσώπου Του. Οι τρεις μαθητές μένουν έκθαμβοι. Θα μπορούσαμε να πούμε πως για κάποια στιγμή  ο Χριστός εγκαταλείπει  την ανθρώπινη φύση του  για να φανερώσει τη θεϊκή του. Ο Θεός που έγινε άνθρωπος, όπως είχε προαναγγελθεί από τους Νόμους και τους Προφήτες που εκπροσωπούνται στο περιστατικό από τον Μωυσή και τον Ηλία, παραμένει και Θεός. Αυτό δεν μπορούσε παρά να εκθαμβώσει τους τρεις παρευρισκομένους αποστόλους   που «δεν ήξεραν τι έλεγαν», και αυτό από φόβο. Όμως ενώ είχαν κυριευτεί από αυτά τα συναισθήματα και δεν ήξεραν τι έλεγαν, στρεφόταν προς τον Ιησού  που σημαίνει πως εκτός από φοβισμένοι ήταν ενθουσιασμένοι  και χαρούμενοι γι’ αυτό και του ζητούσαν να μείνουν εκεί, έστω και χωρίς δική τους σκηνή, αρκεί να θαυμάζουν τη δόξα του Δασκάλου τους.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια στιγμή που Ιησούς με τους μαθητές του πορεύεται προς την Ιερουσαλήμ, όπου πρόκειται να υποστεί το μαρτύριο του σταυρικού θανάτου για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αυτό τους βοηθά τους μαθητές να καταλάβουν πως, όσα λυπηρά και απρόσμενα γι’ αυτούς συμβούν δεν θα είναι το τέλος, αλλά ένα πέρασμα για να φθάσει ο Ιησούς στη δόξα του, αυτή που τώρα βλέπουν, θαυμάζουν και δεν θέλουν να εγκαταλείψουν.
– να καταλάβουν πως η μελλοντική τους αποστολή θα είναι να βοηθήσουν όλους τους ανθρώπους να φθάσουν σ’ αυτή τη δόξα, όταν θα τους δοθεί η εντολή: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»,
– να καταλάβουν επίσης πως μόνο  μέσα από όλες τις παρόμοιες καταστάσεις που θυμίζουν το μαρτύριο του Χριστού θα φθάσουν σ’ αυτή τη δόξα που τώρα βλέπουν.

Αυτό είναι και το σημερινό συμπέρασμα από το λόγο του Θεού που ακούσαμε. Αν θέλουμε να φθάσουμε κι εμείς μαζί με το Χριστό στη δόξα του, οφείλουμε να δεχθούμε το σταυρό μας,  όποιος κι αν αυτός είναι μικρός ή μεγάλος ελαφρύς ή βαρύς να φθάσουμε μαζί με το Χριστό στο δικό μας Γολγοθά για να φθάσουμε και στη δόξα του.

Η σωτηρία του ανθρώπου περνά από τρία βουνά το όρος του Σινά όπου ο Κύριος μας υπόσχεται τη σωτηρία, το όρος Γολγοθά όπου ο Κύριος πραγματοποιεί με το θάνατό του τη σωτηρία μας και το Θαβώρ όπου είναι και ο σκοπός της σωτηρίας μας.

+Ν