ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Τετάρτη, 8 Νοεμβρίου 2023
Κατήχηση. Το πάθος για τον ευαγγελισμό: ο αποστολικός ζήλος του πιστού. 25. Μαγδαληνή Ντελμπρέλ. Η χαρά της πίστης μεταξύ των μη πιστευόντων.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Ανάμεσα στους πολλούς μάρτυρες του πάθους για την αναγγελία του Ευαγγελίου, σήμερα παρουσιάζω τη μορφή μιας Γαλλίδας του εικοστού αιώνα, της σεβάσμιας δούλης του Θεού Μαγδαληνής Ντελμπρέλ. Γεννήθηκε το 1904 και πέθανε το 1964, ήταν κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας, είχε εμθαθύνει στη Μυστική Θεολογία, και έζησε για περισσότερα από τριάντα χρόνια στα φτωχά και εργατικά προάστια του Παρισιού. Εκθαμβωμένη από τη συνάντησή της με τον Κύριο, έγραψε: «Από τη στιγμή που γνωρίσαμε τον λόγο του Θεού, δεν έχουμε δικαίωμα να μην τον αποδεχτούμε· από τη στιγμή που τον δεχτήκαμε δεν έχουμε δικαίωμα να μην τον αφήσουμε να σαρκωθεί μέσα μας, από τη στιγμή που σαρκωθεί μέσα μας δεν έχουμε δικαίωμα να τον κρατήσουμε για τον εαυτό μας: από εκείνη τη στιγμή ανήκουμε σε αυτούς που τον αναμένουν» (Η αγιότητα των απλών ανθρώπων, Μιλάνο 2020, 71).
Μετά από μια εφηβεία που έζησε στον αγνωστικισμό, η Μαγδαληνή συνάντησε τον Κύριο σε ηλικία περίπου είκοσι ετών, εντυπωσιασμένη από τη μαρτυρία ορισμένων πιστών φίλων της. Στη συνέχεια ξεκινά την αναζήτηση του Θεού, δίνοντας φωνή σε μια βαθιά δίψα που ένιωθε μέσα της, και καταλαβαίνει ότι εκείνο το «κενό που κραύγαζε την αγωνία της μέσα της» ήταν ακριβώς ο Θεός που την αναζητούσε (Εκθαμβωμένη από τον Θεό. Αλληλογραφία 1910- 1941, Μιλάνο 2007, 96). Η χαρά της πίστης την οδηγεί στο να ωριμάσει μια επιλογή ζωής εξ ολοκλήρου δοσμένη στον Θεό, στην καρδιά της Εκκλησίας και στην καρδιά του κόσμου, απλώς συμμεριζόμενη αδελφικά τη ζωή των «ανθρώπων του δρόμου». Απευθυνόμενη στον Ιησού ποιητικά, γράφει: «Για να είμαστε μαζί Σου στον δρόμο Σου, πρέπει να πάμε, ακόμη κι όταν η τεμπελιά μας μάς εκλιπαρεί να μείνουμε. Εσύ μας επέλεξες να μείνουμε σε μια περίεργη ισορροπία, μια ισορροπία που μπορεί να σταθεροποιηθεί και να διατηρηθεί μόνο εν κινήσει, μόνο σε μια ορμή. Κάτι σαν ένα ποδήλατο, που δεν μπορεί να σταθεί όρθιο χωρίς να προχωρήσει […] Μπορούμε να μείνουμε όρθιοι μόνο προχωρώντας, κινούμενοι, σε σε μια ορμή αγάπης». Είναι εκείνο που αυτή αποκαλεί η «πνευματικότητα του ποδηλάτου» (Το χιούμορ στην Αγάπη. Σκέψεις και ποιήματα, Μιλάνο 2011, 56).
Με την καρδιά της να είναι συνεχώς στραμμένη προς τα έξω, η Μαγδαληνή αγγίζεται από την κραυγή των φτωχών. Ένιωθε ότι η πίστη δεν μπορεί να αναχθεί σε ένα κληρονομικό γεγονός, σε κάτι που θεωρείται δεδομένο· διαφορετικά, δεν αντιλαμβανόμαστε πλέον την ομορφιά και την καινοτομία της, και δεν θα μπορούμε να συντονιστούμε με το βίωμα των μη πιστευόντων. Ένιωθε ότι ο Ζωντανός Θεός του Ευαγγελίου θα έπρεπε να μας καίει μέσα μέχρι να φέρουμε το όνομά Του σε όσους δεν το έχουν βρει ακόμη. Με αυτό το πνεύμα, στραμμένη προς τις ανατροπές του κόσμου και την κραυγή των φτωχών, η Μαγδαληνή νιώθει καλεσμένη «να ζήσει την αγάπη του Ιησού ολοκληρωτικά και κατά γράμμα, από το λάδι του Καλού Σαμαρείτη ως το ξύδι του Γολγοθά, δίνοντάς Του έτσι αγάπη στην αγάπη […] διότι, αγαπώντας τον χωρίς επιφύλαξη και επιτρέποντας στον εαυτό μας να μας αγαπήσει μέχρι τέλους, οι δύο μεγάλες εντολές της αγάπης σαρκώνονται μέσα μας και γίνονται μία» (Το κάλεσμα της αγάπης, 1, Άπαντα XIII, Bruyères-le-Châtel, 138-139). Μόνο περπατώντας, τρέχοντας, ζούμε στην ισορροπία της πίστης, που είναι ανισορροπία, αλλά έτσι είναι: σαν το ποδήλατο. Αν σταματήσεις, δεν στέκεται όρθιο.
Τέλος, η Μαγδαληνή Ντελμπρέλ μάς διδάσκει κάτι ακόμη: ότι αναγγέλλοντας το Ευαγγέλιο, ευαγγελιζόμαστε εμείς οι ίδιοι, Γι’ αυτό έλεγε, απηχώντας τον Απόστολο Παύλο: «αλίμονο σε μένα αν αναγγέλλοντας το Ευαγγέλιο, δεν ευαγγελίζομαι εγώ η ίδια». Όλα αυτά τα βίωσε στη δική της εμπειρία ζωής, ζώντας για πολλά χρόνια σε μια εργατική γειτονιά μαρξιστικής ιδεολογίας.
Κοιτάζοντας τη μαρτυρία του Ευαγγελίου αυτής της γυναίκας, μαθαίνουμε κι εμείς ότι σε κάθε προσωπική ή κοινωνική κατάσταση και περίσταση της ζωής μας, ο Κύριος είναι παρών και μας καλεί να ζήσουμε στην εποχή μας, να συμμεριστούμε τη ζωή των άλλων, να αναμειχθούμε στις χαρές και τις θλίψεις του κόσμου. Συγκεκριμένα, μας διδάσκει ότι ακόμη και τα εκκοσμικευμένα περιβάλλοντα μας βοηθούν στη μεταστροφή, επειδή οι επαφές με τους μη πιστεύοντες προκαλούν τον πιστό να επανεξετάζει συνεχώς τον τρόπο με τον οποίο πιστεύει και να ξαναβρεί την πίστη στην ουσιαστικότητά της (βλ. Εμείς του δρόμου, Μιλάνο 1988, 268 και εξής).
Είθε η Μαγδαληνή Ντελμπρέλ να μας διδάξει να ζούμε αυτή την πίστη «εν κινήσει», ας το πούμε έτσι, αυτή τη γόνιμη πίστη που κάθε πράξη πίστης την κάνει πράξη αγάπης αναγγέλλοντας το Ευαγγέλιο. Ευχαριστώ.
——————–
Μετάφραση: π.Λ
