ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

Πλατεία Αγίου Πέτρου

Τετάρτη, 15 Νοεμβρίου 2023

Κατήχηση. Το πάθος για τον ευαγγελισμό: ο αποστολικός ζήλος του πιστού. 26. Η αναγγελία είναι χαρά.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Αφού συναντήσαμε αρκετούς μάρτυρες της αναγγελίας του Ευαγγελίου, προτείνω να συνοψίσουμε αυτόν τον κύκλο κατήχησης για τον αποστολικό ζήλο σε τέσσερα σημεία, εμπνευσμένα από την Αποστολική Παραίνεση «Η χαρά του Ευαγγελίου», η οποία αυτόν τον μήνα συμπληρώνει δέκα χρόνια από τη συγγραφή της.

Το πρώτο σημείο, το οποίο βλέπουμε σήμερα, δεν μπορεί παρά να αφορά τη στάση από την οποία εξαρτάται η ουσία της αναγγελίας του Ευαγγελίου: η χαρά. Το χριστιανικό μήνυμα, όπως ακούστηκε από τα λόγια που απηύθυνε ο άγγελος στους ποιμένες, είναι η αναγγελία μιας «μεγάλης χαράς» (βλ. Λκ 2,10). Και ποιος είναι ο λόγος αυτής της μεγάλης χαράς; Μια καλή είδηση, μια έκπληξη, ένα ωραίο γεγονός; Πολύ περισσότερο, ένα Πρόσωπο: ο Ιησούς! Είναι Αυτός ο ενανθρωπήσας Θεός που μας αγαπά διαρκώς, που έδωσε τη ζωή Του γιαμας και που επιθυμεί να μας δώσει την αιώνια ζωή! Αυτός είναι το Ευαγγέλιό μας, η πηγή μιας χαράς που δενστερεύει ποτέ! Το ερώτημα λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, δεν είναι αν θα τον αναγγείλουμε, αλλά πώς θα τον αναγγείλουμε, και αυτό το «πώς» είναι η χαρά. Ή αναγγέλλουμε τον Ιησού με χαρά, ή δεν τον αναγγέλλουμε, διότι μια άλλη οδός να τον αναγγείλουμε δεν είναι ικανή να φέρει την αληθινή πραγματικότητα του Ιησού.

Αυτός είναι ο λόγος που ένας δυσαρεστημένος χριστιανός, ένας θλιμμένος χριστιανός, ένας ανικανοποίητοςχριστιανός ή, ακόμη χειρότερα, ένας μνησίκακος και θυμωμένος χριστιανός δεν είναι αξιόπιστος. Αυτός θα μιλήσει για τον Ιησού, αλλά κανείς δεν θα τον πιστέψει! Κάποτε μου είπε κάποιος, μιλώντας γι’ αυτούς τους χριστιανούς: «Μα είναι χριστιανοί με μούρη μπακαλιάρου!», δηλαδή δεν εκφράζουν τίποτα, είναι έτσι, ενώ η χαρά είναι ουσιαστική. Είναι απαραίτητο να προσέχουμε τα συναισθήματά μας. Η αναγγελία του Ευαγγελίου γίνεται με ελεύθερη προθυμία, διότι προέρχεται από την πληρότητα, όχι από την πίεση. Και όταν η διακήρυξη του Ευαγγελίου γίνεται επί τη βάσει ιδεολογιών, αυτό δεν είναι ευαγγελισμός, αυτό δεν είναι το Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο δεν είναι μια ιδεολογία: το Ευαγγέλιο είναι αναγγελία, μια αναγγελία χαράς. Οι ιδεολογίες είναι ψυχρές, όλες. Το Ευαγγέλιο έχει τη θέρμη της χαράς. Οι ιδεολογίες δεν ξέρουν να χαμογελούν, το Ευαγγέλιο είναι ένα χαμόγελο, σε κάνει να χαμογελάς επειδή αγγίζει την ψυχή σου με τα Καλά Νέα.

Η γέννηση του Ιησού, τόσο στην ιστορία όσο και στη ζωή, είναι η αρχή της χαράς: σκεφτείτε τι συνέβη με τους μαθητές των Εμμαούς, οι οποίοι από τη χαρά τους δεν μπορούσαν να πιστέψουν, και τους άλλους, στη συνέχεια, τους μαθητές όλους μαζί, όταν ο Ιησούς εισέρχεται στο Υπερώο, δεν μπορούσαν να πιστέψουν από τη χαρά (βλ. Λουκάς 24,13-43). Η χαρά να βλέπουν τον Ιησού αναστημένο. Η συνάντηση με τον Ιησού σούφέρνει πάντα χαρά και αν αυτό δεν συμβεί σε σένα, δεν είναι μια αληθινή συνάντηση με τον Ιησού.

Και μας λέει ότι οι πρώτοι που πρέπει να ευαγγελίζονται είναι οι μαθητές, για να ξαναβρούν τον Ιησού ως ζωντανό Πρόσωπο και όχι ως ένα ήδη γνωστό θέμα. Οι δύο μαθητές, καθοδηγούμενοι από τον Κύριο που περπατά μαζί τους εξηγώντας τις Γραφές, κάνουν τους λογαριασμούς με την ανώριμη πίστη τους, με έναν επίγειο τρόπο να πιστεύουν, που συνδέεται με τις προσδοκίες της κοσμικής επιτυχίας. Αλλά μετά, αναζωογονημένοι από τη συνάντηση με τον Ιησού, δηλαδή από τον Λόγο Του που κάνει την καρδιά να καίει και από την αγαπητική παρουσία Του στον τεμαχισμό του Άρτου, ανορθώνονται εσωτερικά και γίνονται ενθουσιασμένοι κήρυκες: «Σηκώθηκαν αμέσως –λέει το κείμενο– και επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ» (Λκ 24,33). Ετσι είναι: η χριστιανική χαρά δεν έρχεται από εμάς, είναι δώρο του Πνεύματος του Αναστάντος.

Επομένως, οι πρώτοι που ευαγγελιζόμαστε είμαστε εμείς οι χριστιανοί. Βυθισμένοι στο σημερινό γρήγορο και μπερδεμένο κλίμα, θα μπορούσαμε κι εμείς, πράγματι, να βιώσουμε την πίστη με μια λεπτή αίσθηση άρνησης, πεπεισμένοι ότι το Ευαγγέλιο δεν ακούγεται πλέον και ότι δεν αξίζει πλέον να εργαστούμε με ενθουσιασμό για να το αναγγείλουμε. Μπορεί ακόμη και να δελεαστούμε από την ιδέα να αφήσουμε τους «άλλους» να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο. Αντιθέτως, αυτή είναι ακριβώς η στιγμή για να επιστρέψουμε στο Ευαγγέλιο και να ανακαλύψουμε ότι ο Χριστός «είναι πάντοτε νέος και σταθερή πηγή καινοτομίας» («Η χαρά του Ευαγγελίου», 11). Έτσι, όπως οι δύο των Εμμαούς, επιστρέφουμε στην καθημερινή ζωή με τον ενθουσιασμό εκείνου που βρήκε έναν θησαυρό. Και ανακαλύπτουμε ότι η ανθρωπότητα βρίθει από αδελφούςκαι αδελφές που περιμένουν μια λέξη ελπίδας.

Ναι, το Ευαγγέλιο το προσδοκούν και σήμερα: ο άνθρωπος κάθε εποχής το έχει ανάγκη, ακόμη και ο πολιτισμός της προγραμματισμένης δυσπιστίας και της θεσμοθετημένης εκκοσμίκευσης· μάλιστα, πρωτίστως η κοινωνία που αφήνει έρημους τους χώρους του θρησκευτικού νοήματος, έχει ανάγκη από τον Ιησού. Αυτή είναι η ευνοϊκή στιγμή για την αναγγελία του Ιησού. Γι’ αυτό θα ήθελα να πω σε όλους ξανά: «Όσοι αφήνουν τον εαυτό τους να σωθεί από Αυτόν, ελευθερώνονται από την αμαρτία, από τη θλίψη, από το εσωτερικό κενό, από την απομόνωση. Με τον Ιησού Χριστό γεννιέται και αναγεννιέται πάντοτε η χαρά» (αυτόθι, 1). Ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Και αν κάποιος από εμάς δεν αντιλαμβάνεται αυτή τη χαρά, ας αναρωτηθεί αν βρήκε τον Ιησού. Μια εσωτερική χαρά. Το Ευαγγέλιο πηγαίνει στον δρόμο της χαράς, πάντοτε, είναι η μεγάλη αναγγελία. Καλώ κάθε χριστιανό, σε όποιο μέρος και σε όποια κατάσταση βρίσκεται, να ανανεώσει σήμερα τη συνάντησή του με τον Ιησού Χριστό. Καθένας από εμάς σήμερα ας πάρει λίγο χρόνο και ας σκεφτεί: «Ιησού, Εσύ είσαι μέσα μου: θέλω να Σε συναντώ κάθε μέρα. Εσύ είσαι ένα Πρόσωπο, δεν είσαι μια ιδέα. Εσύ είσαι συνοδοιπόρος στο ταξίδι, δεν είσαι ένα πρόγραμμα. Εσύ είσαι η Αγάπη που λύνει πολλά προβλήματα. Εσύ είσαι η αρχή του ευαγγελισμού. Εσύ, Ιησού, είσαι η πηγή της χαράς». Αμήν.

———————

Μετάφραση: π.Λ