ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Τετάρτη, 13 Σεπτεμβρίου 2023
Κατήχηση. Το πάθος για τον ευαγγελισμό: ο αποστολικός ζήλος του πιστού. 20. Ο Μακάριος Ιωσήφ Γρηγόριος Ερνάντες Θισνέρος, ιατρός των φτωχών και απόστολος ειρήνης
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Στις κατηχήσεις μας συνεχίζουμε να συναντάμε παθιασμένους μάρτυρες της κήρυξης του Ευαγγελίου. Σήμερα μεταφερόμαστε στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα στη Βενεζουέλα, για να γνωρίσουμε την προσωπικότητα ενός λαϊκού, του Μακαρίου Ιωσήφ Γρηγορίου Ερνάντες Θισνέρος. Γεννήθηκε το 1864 και διδάχτηκε την πίστη κυρίως από τη μητέρα του. Όπως έλεγε: «Η μητέρα μου με δίδαξε την αρετή από την κούνια, με έκανε να μεγαλώσω στη γνώση του Θεού και μου έδωσε την αγάπη ως οδηγό». Πραγματικά η αγάπη ήταν ο πολικός αστέρας που καθοδήγησε την ύπαρξη του Μακαρίου Ιωσήφ Γρηγορίου: άνθρωπος καλός και φωτεινός, με ευχάριστο χαρακτήρα, ήταν προικισμένος με μια ισχυρή ευφυΐα. Έγινε ιατρός, καθηγητής πανεπιστημίου και επιστήμονας. Ήταν όμως πρώτα και κυρίως ιατρός κοντά στους πιο αδύναμους, τόσο που ήταν γνωστός στην πατρίδα του ως «ο ιατρός των φτωχών». Από τον πλούτο των χρημάτων προτίμησε τον πλούτο του Ευαγγελίου, ξοδεύοντας τη ζωή του για να βοηθήσει τους απόρους. Στους φτωχούς, στους αρρώστους, στους μετανάστες, στους υποφέροντες, ο Ιωσήφ Γρηγόριος έβλεπε τον Ιησού. Και την επιτυχία που δεν επιδίωξε ποτέ στον κόσμο την έλαβε, και συνέχιζε να τη λαμβάνει από τους ανθρώπους που τον αποκαλούσαν «άγιο του λαού», «απόστολο της αγάπης», «ιεραπόστολο της ελπίδας».
Ο Ιωσήφ Γρηγόριος ήταν ένας ταπεινός, ευγενικός και εξυπηρετικός άνθρωπος. Και ταυτόχρονα τον οδηγούσε μια εσωτερική φωτιά, επιθυμώντας να ζήσει στην υπηρεσία του Θεού και του πλησίον. Ωθούμενος από αυτή τη ζέση, προσπάθησε πολλές φορές να γίνει ιερομόναχος, αλλά διάφορα προβλήματα υγείας τον εμπόδισαν να το κάνει. Ωστόσο, η σωματική του αδυναμία δεν τον οδήγησε να αποτραβηχτεί στον εαυτό του, αλλά να γίνει ιατρός ακόμη πιο ευαίσθητος στις ανάγκες των άλλων. Αφέθηκε στην Πρόνοια του Θεού και, δυναμωμένος στην ψυχή, πήγε περισσότερο στα ουσιώδη. Ιδού ο αποστολικός του ζήλος: δεν ακολουθεί τις δικές του φιλοδοξίες, αλλά τη διαθεσιμότητά του στα σχέδια του Θεού. Και έτσι ο Μακάριος κατάλαβε ότι, μέσω της φροντίδας των ασθενών, θα έκανε πράξη το θέλημα του Θεού, βοηθώντας τους πάσχοντες, δίνοντας ελπίδα στους φτωχούς, μαρτυρώντας την πίστη όχι με τα λόγια αλλά με το παράδειγμα.
Έφτασε έτσι να αποδεχτεί την ιατρική ως ιεροσύνη: «η ιεροσύνη του ανθρώπινου πόνου» (M. Yaber, José Gregorio Hernández: Médico de los Pobres, Apóstol de la Justicia Social, Misionero de las Esperanzas, 2004, 107). Πόσο σημαντικό είναι να μην υπομένουμε παθητικά τις καταστάσεις, αλλά, όπως λέει η Αγία Γραφή, να κάνουμε τα πάντα με καλή καρδιά, να υπηρετούμε τον Κύριο (πρβλ. Κολ 3,23).
Ας αναρωτηθούμε όμως: από πού προερχόταν στον Ιωσήφ Γρηγόριο όλος αυτός ο ενθουσιασμός, όλος αυτός ο ζήλος; Από μια βεβαιότητα και από μια δύναμη. Η βεβαιότητα ήταν η χάρη του Θεού. Έγραψε ότι «αν στον κόσμο υπάρχουν καλοί και κακοί, οι κακοί είναι εκεί γιατί οι ίδιοι έγιναν κακοί, αλλά οι καλοί είναι καλοί μόνο με τη βοήθεια του Θεού» (27 Μαΐου 1914). Πρώτος ο ίδιος ένιωθε ότι είχε ανάγκη της χάριτος, ότι ήταν επαίτηςτου Θεού. Γι’ αυτό, του ήταν φυσικό να φροντίζει όποιον ζητιάνευε στους δρόμους και είχε απόλυτη ανάγκη από αγάπη, την οποία ο Μακάριος λάμβανε δωρεάν κάθε μέρα από τον Ιησού. Και αυτή είναι η δύναμη από την οποία αντλούσε: η οικειότητα με τον Θεό. Ήταν ένας άνθρωπος προσευχής: καθημερινά συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία και απήγγειλε το Άγιο Ροδάριο. Στη Θεία Λειτουργία ένωνε στην προσφορά του Ιησού όλα όσα βίωνε: πρόσφερε τους αρρώστους και τους φτωχούς που βοηθούσε, τους μαθητές του, τις έρευνες που αναλάμβανε, τα προβλήματα που είχε στην καρδιά του.
Και σε επαφή με τον Ιησού, ο οποίος προσφέρεται στην Αγία Τράπεζα για όλους, ο Ιωσήφ Γρηγόριος ένιωσε ότι καλείται να προσφέρει τη ζωή του υπέρ της ειρήνης. Μάλιστα, δεν μπορούσε να κρατήσει για τον εαυτό του την ειρήνη που είχε στην καρδιά του λαμβάνοντας τη Θεία Μετάληψη. Θέλησε λοιπόν να είναι «απόστολος ειρήνης», να θυσιαστεί για την ειρήνη στην Ευρώπη: δεν ήταν η ήπειρός του, αλλά ο πόλεμος, η πρώτη παγκόσμια σύγκρουση, ξεσπούσε εκεί. Έτσι φτάνουμε στις 29 Ιουνίου 1919: ένας φίλος τον επισκέπτεται και τον βρίσκει πολύ χαρούμενο. Ο Ιωσήφ Γρηγόριος πράγματι είχε μάθει ότι η συνθήκη που τερμάτιζε τον πόλεμο είχε υπογραφεί. Η προσφορά του είχε γίνει αποδεκτή, και είναι σαν να προαισθανόταν ότι το καθήκον του στη γη είχε τελειώσει. Εκείνο το πρωί, ως συνήθως, είχε πάει στη Θεία Λειτουργία και μετά βγήκε στον δρόμο για να φέρει φάρμακα σε έναν άρρωστο. Όμως, ενώ διέσχιζε τον δρόμο, παρασύρθηκε από ένα όχημα. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο και πεθαίνει προφέροντας το όνομα της Παναγίας. Το επίγειο ταξίδι του ολοκληρώνεται έτσι, σε έναν δρόμο ενώ επιτελούσε ένα έργο ελέους, και σε ένα νοσοκομείο, όπου είχε κάνει την εργασία του ένα αριστούργημα καλοσύνης.
Αδελφοί και αδελφές, μπροστά στη μαρτυρία του Μακαρίου Ιωσήφ Γρηγορίου, ας αναρωτηθούμε: εγώ, πώς αντιδρώ μπροστά στον Ιησού που είναι παρών στους φτωχούς κοντά μου, μπροστά σε αυτούς που υποφέρουν περισσότερο στον κόσμο; Κάνω κάτι ή παραμένω θεατής; Ο Μακάριος Ιωσήφ Γρηγόριος μας ενθαρρύνει επίσης να αφοσιωθούμε στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα του σήμερα. Πολλοί μιλούν για αυτά, πολλοί μιλούν άσχημα για αυτά, πολλοί τα επικρίνουν και λένε ότι όλα είναι χάλια. Αλλά ο Χριστιανός δεν καλείται να το κάνει αυτό, αλλά να τα αντιμετωπίσει, να λερώσει τα χέρια του: πρωτίστως, όπως μας είπε ο Απόστολος Παύλος, να προσεύχεται (πρβλ. Α’Τιμ 2,1-4), και μετά να στρατευθεί, όχι στη φλυαρία, που είναι μάστιγα, αλλά στο να προωθήσει το καλό, να οικοδομήσει την ειρήνη και τη δικαιοσύνη εν τη αληθεία. Είναι κι αυτό αποστολικός ζήλος, είναι διακήρυξη του Ευαγγελίου, είναι χριστιανικός μακαρισμός: «μακάριοι οι ειρηνοποιοί» (Μτ. 5,9).
——————–
Μετάφραση: π.Λ
