ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

Αίθουσα Παύλος Στ’

Τετάρτη, 25 Ιανουαρίου 2023

Κατήχηση. Το πάθος για τον ευαγγελισμό: ο αποστολικός ζήλος του πιστού. 3. Ο Ιησούς πρότυπο του αγγέλματος

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Την περασμένη Τετάρτη σκεφτήκαμε τον Ιησού ως το πρότυπο του αγγέλματος, για την ποιμαντική του καρδιά που πάντα απλώνει το χέρι στους άλλους. Σήμερα τον κοιτάμε ως διδάσκαλο του αγγέλματος. Θα μας καθοδηγήσει το επεισόδιο στο οποίο Αυτός κηρύττει στη συναγωγή του χωριού του, στη Ναζαρέτ. Ο Ιησούς διαβάζει ένα απόσπασμα από τον προφήτη Ησαΐα (πρβλ. 61,1-2) και στη συνέχεια εκπλήσσει τους πάντες με ένα πολύ σύντομο «κήρυγμα», μιας μόνο φράση. Λέει: «Σήμερα εκπληρώθηκε αυτή η Γραφή που ακούσατε» (Λκ 4,21). Αυτό σημαίνει ότι για τον Ιησού αυτό το προφητικό απόσπασμα περιέχει το ουσιώδες εκείνου που Αυτός θέλει να πει για τον εαυτό του. Επομένως, κάθε φορά που μιλάμε για τον Ιησού, θα πρέπει να ακολουθούμε εκείνο το πρώτο του άγγελμα. Ας δούμε λοιπόν σε τι συνίσταται. Μπορούν να εντοπιστούν πέντε βασικά στοιχεία.

Το πρώτο στοιχείο είναι η χαρά. Ο Ιησούς διακηρύσσει: «Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς» (στ. 18). Χαρμόσυνο μήνυμα: δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τον Ιησού χωρίς χαρά, γιατί η πίστη είναι μια υπέροχη ιστορία αγάπης που πρέπει να μοιραστούμε. Το να δίνεις μαρτυρία για τον Ιησού, να κάνεις κάτι για τους άλλους στο όνομά του, σημαίνει να λες μέσα στη ζωή ότι έχεις λάβει ένα τόσο όμορφο δώρο που δεν αρκούν λόγια για να το εκφράσεις. Αντίθετα, όταν λείπει η χαρά, δεν περνάει το Ευαγγέλιο, γιατί -το λέει η ίδια η λέξη- αυτό είναι καλή αναγγελία, αναγγελία χαράς. Ένας λυπημένος Χριστιανός μπορεί να μιλήσει για όμορφα πράγματα, αλλά είναι μάταιο αν η ανακοίνωση που μεταδίδει δεν είναι χαρούμενη.

Ερχόμαστε στη δεύτερη πτυχή: η απελευθέρωση. Ο Ιησούς λέει ότι στάλθηκε για να κηρύξει «στους αιχμαλώτους την απελευθέρωση» (ό.π.). Αυτό σημαίνει ότι όποιος διακηρύσσει τον Θεό δεν μπορεί να κάνει προσηλυτισμό, δεν μπορεί να ασκήσει πίεση στους άλλους, αλλά να τους ελαφρύνει: όχι να επιβάλει βάρη, αλλά να τα σηκώσει από αυτούς. Να φέρει ειρήνη, όχι αισθήματα ενοχής. Φυσικά, το να ακολουθείς τον Ιησού περιλαμβάνει άσκηση, θυσίες. Άλλωστε, αν κάθε όμορφο πράγμα το απαιτεί αυτό, πόσο μάλλον η πιο καθοριστική πραγματικότητα της ζωής! Όποιος όμως δίνει μαρτυρία για τον Χριστό δείχνει την ομορφιά του προορισμού, παρά την κούραση του ταξιδιού. Μπορεί να έχει τύχει να πούμε σε κάποιον για ένα ωραίο ταξίδι που κάναμε: θα μηλήσαμε για την ομορφιά των τόπων, για όσα είδαμε και ζήσαμε, όχι για την ώρα που φτάσαμε εκεί και τις ουρές στο αεροδρόμιο! Έτσι, κάθε αναγγελία αντάξια του Λυτρωτή πρέπει να μεταδίδει την απελευθέρωση.

Τρίτη πτυχή: το φως. Ο Ιησούς λέει ότι ήρθε για να φέρει «την όραση στους τυφλούς» (ό.π.). Είναι εντυπωσιακό ότι σε ολόκληρη τη Βίβλο, προ Χριστού, δεν εμφανίζεται ποτέ η θεραπεία ενός τυφλού. Στην πραγματικότητα ήταν ένα υποσχόμενο σημάδι που θα ερχόταν μαζί με τον Μεσσία. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για τη φυσική όραση εδώ, αλλά για ένα φως που σου επιτρέπει να δεις τη ζωή με έναν νέο τρόπο. Υπάρχει μια «έλευση στο φως», μια αναγέννηση που συμβαίνει μόνο με τον Ιησού. Αν το καλοσκεφτούμε, έτσι ξεκίνησε για μας η χριστιανική ζωή: με το Βάπτισμα, που στην αρχαιότητα ονομαζόταν «φωτισμός». Και ποιο φως μας δίνει ο Ιησούς; Το φως της υιότητας: Αυτός είναι ο αγαπημένος Υιός του Πατέρα, που είναι ζωντανός για πάντα. Μαζί Του κι εμείς είμαστε παιδιά του Θεού αγαπημένα για πάντα, παρά τα λάθη και τα ελαττώματά μας. Τότε η ζωή δεν είναι πια μια τυφλή προέλαση προς το τίποτα, δεν είναι θέμα μοίρας, δεν είναι κάτι που εξαρτάται από την τύχη ή τα αστέρια, ή ακόμα και από την υγεία και τα οικονομικά, αλλά από την αγάπη του Πατέρα, που νοιάζεται για εμάς, τα αγαπημένα του παιδιά. Τι ωραίο να μοιράζεσαι αυτό το φως με τους άλλους!

Τέταρτη πτυχή της αναγγελίας: η θεραπεία. Ο Ιησούς λέει ότι ήρθε «για να ελευθερώσει τους καταπιεσμένους» (ό.π.). Καταπιεσμένος είναι κάποιος που νιώθει συντετριμμένος στη ζωή από κάτι: αρρώστιες, κακουχίες, βάρη στην καρδιά, αισθήματα ενοχής, λάθη, κακίες, αμαρτίες… Αυτό που μας καταπιέζει, πάνω απ’ όλα, είναι ακριβώς εκείνο το παλαιό κακό που κανένα φάρμακο ή ανθρώπινη θεραπεία δεν μπορεί να θεραπεύσει: η αμαρτία. Τα καλά νέα είναι ότι με τον Ιησού αυτό το αρχαίο κακό, που φαίνεται ανίκητο, δεν έχει πλέον τον τελευταίο λόγο. Ο τελευταίος λόγος είναι το απλωμένο χέρι του Ιησού που σε σηκώνει από την αμαρτία. Και, πάτερ, πότε γίνεται αυτό; Μια φορά; Όχι. Δύο; Όχι. Τρεις; Όχι. Πάντα. Κάθε φορά που είσαι άσχημα, ο Κύριος έχει πάντα ένα απλωμένο χέρι. Απλά πρέπει να κρατηθείς από Αυτόν και να αφεθείς.

Από την αμαρτία ο Ιησούς μας θεραπεύει πάντα και δωρεάν. Προσκαλεί όλους όσους είναι «κουρασμένοι και καταπιεσμένοι» να έρθουν κοντά του (βλέπε Μτ 11,28). Και έτσι το να συνοδεύεις κάποιον σε μια συνάντηση με τον Ιησού σημαίνει να τον οδηγεί στον καρδιολόγο, ο οποίος βελτιώνει τη ζωή. Είναι να λες: «Αδερφέ, αδελφή, δεν έχω απαντήσεις στα τόσα προβλήματά σου, αλλά ο Ιησούς σε ξέρει και σε αγαπά, μπορεί να σε θεραπεύσει και να ηρεμήσει την καρδιά σου». Όποιος κουβαλάει βάρη χρειάζεται ένα χάδι στο παρελθόν του, χρειάζεται συγχώρεση.

Πολλές φορές ακούμε: «Μα εγώ έχω ανάγκη να θεραπεύσω το παρελθόν μου… Έχω ανάγκη από ένα χάδι σε εκείνο το παρελθόν που με βαραίνει τόσο πολύ…» Έχω ανάγκη από συγχώρεση. Αδελφοί και αδερφές, μην ξεχνάτε: ο Θεός λησμονεί τα πάντα. Πώς κι έτσι; Ναι, λησμονεί όλες τις αμαρτίες μας, δεν τις θυμάται. Ο Θεός συγχωρεί τα πάντα γιατί ξεχνά τις αμαρτίες μας. Απλώς χρειάζεται να πλησιάσουμε τον Κύριο και Αυτός μας συγχωρεί τα πάντα. Σκεφτείτε κάτι από το Ευαγγέλιο, από αυτό για το οποίο άρχισα να μιλάω: «Κύριε, αμάρτησα!». Αυτός ο γιος… Και ο πατέρας τού βάζει το χέρι στο στόμα. «Όχι, εντάξει, τίποτα…» Δεν τον αφήνει να τελειώσει… Και αυτό είναι ωραίο. Ο Ιησούς μας περιμένει να μας συγχωρήσει, να μας θεραπεύσει. Ποσο; Μια φορά; Δύο φορές; Όχι. Πάντα. «Μα, πάτερ, κάνω πάντα τα ίδια πράγματα…». Και θα κάνει πάντα το ίδιο πράγμα κι Αυτός: να σε συγχωρεί, να σε αγκαλιάζει. Παρακαλώ, ας μην έχουμε καμία δυσπιστία γι’ αυτό. Έτσι αγαπάει ο Κύριος. Όποιος κουβαλά βάρη και χρειάζεται ένα χάδι για το παρελθόν και χρειάζεται συγχώρεση, να ξέρει ότι το κάνει αυτό ο Ιησούς. Και όποιος πιστεύει στον Ιησού έχει ακριβώς αυτό να δώσει στους άλλους: τη δύναμη της συγχώρεσης του Θεού, που ελευθερώνει την ψυχή από κάθε χρέος.

Η Αγία Γραφή μιλά για ένα έτος κατά το οποίο κάποιος ελευθερωνόταν από το βάρος του χρέους: το Ιωβηλαίο, το έτος της χάριτος. Είναι το τελευταίο σημείο της αναγγελίας. Μάλιστα, ο Ιησούς λέει ότι ήρθε «για να κηρύξει ένα έτος εύνοιας από τον Κύριο» (Λκ 4,19). Δεν ήταν ένα προγραμματισμένο ιωβηλαίο, αλλά με τον Χριστό η χάρη που κάνει τη ζωή νέα έρχεται και καταπλήσσει πάντα. Και η αναγγελία του Ιησού πρέπει πάντα να φέρνει την κατάπληξη της χάριτος. Επειδή δεν είμαστε εμείς που κάνουμε μεγάλα έργα, αλλά είναι η χάρη του Κυρίου η οποία, και μέσα από μας, κάνει απρόβλεπτα πράγματα. Οι εκπλήξεις του Θεού.

Το Ευαγγέλιο συνοδεύεται από μια αίσθηση θαυμασμού και καινοτομίας που έχει ένα όνομα: Ιησούς. Αυτός ας μας βοηθήσει να τον διακηρύξουμε όπως επιθυμεί, μεταδίδοντας χαρά, απελευθέρωση, φως, θεραπεία και κατάπληξη. Και κάτι τελευταίο: αυτή η χαρούμενη αναγγελία, λέει το Ευαγγέλιο, απευθύνεται «στους φτωχούς» (στ. 18). Συχνά τους ξεχνάμε, ωστόσο είναι οι αποδέκτες που αναφέρει ρητά ο Ιησούς, επειδή είναι οι αγαπημένοι του Θεού.

Ας τους θυμηθούμε και ας θυμόμαστε ότι, για να δεχτούμε τον Κύριο, ο καθένας μας πρέπει να γίνει «φτωχός εσωτερικά»: να ξεπεράσουμε κάθε αξίωση αυτάρκειας για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας ότι έχει ανάγκη από χάρη, ότι έχει πάντα ανάγκη από Αυτόν.

———————

Μετάφραση: π.Λ