ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Αίθουσα Παύλος Στ’
Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2022
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Την περασμένη εβδομάδα, από Τρίτη έως Πέμπτη, πήγα στο Καζακστάν, μια τεράστια χώρα της Κεντρικής Ασίας, με την ευκαιρία του έβδομου Συνεδρίου Ηγετών Παγκοσμίων και Παραδοσιακών Θρησκειών. Ανανεώνω τις ευχαριστίες μου στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στις άλλες αρχές του Καζακστάν για την εγκάρδια υποδοχή που μου επιφυλάχθηκε και για την άριστη διοργάνωση. Ομοίως, ευχαριστώ ειλικρινά τους Επισκόπους και όλους τους συνεργάτες για το σπουδαίο έργο που έκαναν και κυρίως για τη χαρά που μου έδωσαν να μπορώ να τους γνωρίσω και να τους δω όλους μαζί. Όπως είπα, ο κύριος λόγος του ταξιδιού ήταν να λάβω μέρος στο Συνέδριο Ηγετών Παγκοσμίων και Παραδοσιακών Θρησκειών. Αυτή η πρωτοβουλία πραγματοποιείται εδώ και είκοσι χρόνια από τις αρχές της χώρας, η οποία παρουσιάζεται στον κόσμο ως τόπος συνάντησης και διαλόγου, εν προκειμένω σε θρησκευτικό επίπεδο, και ως εκ τούτου ως πρωταγωνιστής στην προώθηση της ειρήνης και της ανθρώπινης αδελφοσύνης. Ήταν η 7η διοργάνωση. Στα 30 χρόνια ανεξαρτησίας έχουν γίνει 7 Συνέδρια, ένα κάθε τρία χρόνια.
Μια εικόνα μπορεί κάλλιστα να αντιπροσωπεύει όλα αυτά: μια τεράστια κυκλική αίθουσα, εξοπλισμένη με τα πιο σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία, με μια τεράστια στρογγυλή τράπεζα στο κέντρο όπου καθόμασταν εμείς οι θρησκευτικοί ηγέτες και τριγύρω οι αντιπροσωπείες διαφόρων ιδρυμάτων και διεθνών οργανισμών. Αυτό σημαίνει ότι τοποθετούνται οι θρησκείες στο επίκεντρο της δέσμευσης για την οικοδόμηση ενός κόσμου όπου η διαφορετικότητα ακούγεται και γίνεται σεβαστή. Και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί στην κυβέρνηση του Καζακστάν, μια χώρα η οποία, αφού απελευθερώθηκε από τον ζυγό του αθεϊστικού καθεστώτος, προτείνει τώρα έναν δρόμο πολιτισμού που κρατά την πολιτική και τη θρησκεία μαζί, χωρίς να τις συγχέει ή να τις χωρίζει, καταδικάζοντας ξεκάθαρα τον φονταμενταλισμό και τον εξτρεμισμό.
Το Συνέδριο συζήτησε και ενέκρινε την Τελική Διακήρυξη, η οποία είναι σε συνέχεια με αυτή που υπογράφηκε στο Άμπου Ντάμπι τον Φεβρουάριο του 2019 για την ανθρώπινη αδελφοσύνη. Μου αρέσει να ερμηνεύω αυτό το βήμα προς τα εμπρός ως τον καρπό ενός ταξιδιού που ξεκινά από μακριά: φυσικά σκέφτομαι την ιστορική Διαθρησκειακή Συνάντηση για την Ειρήνη που συγκλήθηκε από τον Άγιο Ιωάννη-Παύλο Β’ στην Ασίζη το 1986. Σκέφτομαι το διορατικό βλέμμα του Αγίου Ιωάννη ΚΓ’ και του Αγίου Παύλου ΣΤ’. Και επίσης το βλέμμα μεγάλων ψυχών άλλων θρησκειών -περιορίζομαι στο να αναφέρω τον Μαχάτμα Γκάντι. Αλλά πώς μπορούμε να μην θυμόμαστε τόσους πολλούς μάρτυρες, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, γλώσσας και έθνους, που πλήρωσαν με τη ζωή τους την πίστη στον Θεό της ειρήνης και της αδελφοσύνης; Τι ξέρουμε: οι επίσημες στιγμές είναι σημαντικές, αλλά μετά υπάρχει η καθημερινή δέσμευση, η συγκεκριμένη μαρτυρία που χτίζει έναν καλύτερο κόσμο για όλους.
Εκτός από το Συνέδριο, αυτό το ταξίδι μου έδωσε την ευκαιρία να συναντήσω τις αρχές του Καζακστάν και την Εκκλησία που ζει σε αυτή τη χώρα. Μετά την επίσκεψη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας -τον οποίο ευχαριστώ και πάλι για την ευγένειά του-, πήγαμε στο νέο Μέγαρο Μουσικής, όπου μπόρεσα να μιλήσω με τις πολιτικές Αρχές, τους εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών και του Διπλωματικού Σώματος. Μίλησα για την αποστολή του Καζακστάν να είναι μια χώρα συνάντησης: πράγματι, στη χώρα αυτή περίπου εκατόν πενήντα εθνοτικές ομάδες ζουν μαζί, και ομιλούνται περισσότερες από ογδόντα γλώσσες. Αυτή η κλήση, η οποία οφείλεται στα γεωγραφικά χαρακτηριστικά και στην ιστορία της χώρας αυτής, έγινε αποδεκτή και αγκαλιάστηκε ως ένας δρόμος που αξίζει να ενθαρρύνεται και να υποστηρίζεται. Ομοίως, ευχήθηκα να συνεχιστεί η οικοδόμηση μιας ολοένα και πιο ώριμης δημοκρατίας, ικανής να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις ανάγκες της κοινωνίας στο σύνολό της.
Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, το οποίο απαιτεί χρόνο, αλλά είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι το Καζακστάν έχει κάνει πολύ θετικές επιλογές, όπως αυτή του να πει «όχι» στα πυρηνικά όπλα και αυτή των καλών ενεργειακών και περιβαλλοντικών πολιτικών. Ο συνεχιζόμενος πόλεμος οδηγεί ορισμένους να σκεφτούν τα πυρηνικά όπλα.
Όσο για την Εκκλησία, χάρηκα που γνώρισα μια κοινότητα ικανοποιημένων, χαρούμενων ανθρώπων, με ενθουσιασμό. Οι Καθολικοί είναι λίγοι σε αυτή την τεράστια χώρα. Αλλά αυτή η κατάσταση, αν βιωθεί με πίστη, μπορεί να φέρει ευαγγελικούς καρπούς: πρώτα απ’ όλα τη μακαριότητα της μικρότητας, του να είσαι προζύμι, αλάτι και φως στηριζόμενος αποκλειστικά στον Κύριο και όχι σε κάποια μορφή ανθρώπινης σχέσης. Επιπλέον, η αριθμητική ανεπάρκεια μας καλεί να αναπτύξουμε σχέσεις με τους χριστιανούς άλλων ομολογιών, αλλά και την αδελφοσύνη με όλους. Συνεπώς, μικρό ποίμνιο, ναι, αλλά ανοιχτό, όχι κλειστό, όχι αμυντικό, ανοιχτό και σίγουρο στη δράση του Αγίου Πνεύματος, που φυσάει ελεύθερα όπου και όπως θέλει. Θυμηθήκαμε τους μάρτυρες εκείνου του αγίου Λαού του Θεού, άνδρες και γυναίκες που υπέφεραν τόσο πολύ για την πίστη κατά τη μακρά περίοδο των διωγμών.
Με αυτό το μικρό αλλά χαρούμενο ποίμνιο τελέσαμε την Θεία Ευχαριστία, στην πρωτεύουσα Nur Sultan, στην πλατεία Expo 2017, που περιβάλλεται από μια υπερσύγχρονη αρχιτεκτονική. Ήταν η εορτή του Τιμίου Σταυρού. Και αυτό μας κάνει να σκεφτούμε: σε έναν κόσμο όπου η πρόοδος και η οπισθοδρόμηση είναι αλληλένδετα, ο Σταυρός του Χριστού παραμένει η άγκυρα της σωτηρίας: ένα σημείο ελπίδας που δεν απογοητεύει διότι βασίζεται στην αγάπη του Θεού, ελεήμων και πιστός. Σε Αυτόν πηγαίνουν οι ευχαριστίες μας για αυτό το ταξίδι, και η προσευχή ώστε αυτό να είναι πλούσιο σε καρπούς για το μέλλον του Καζακστάν και για τη ζωή της Εκκλησίας σε εκείνη τη χώρα.
——————-
Μετάφραση: π.Λ
