ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Αίθουσα Παύλος Στ’
Τετάρτη, 18 Ιανουαρίου 2023
Κατήχηση. Το πάθος για τον ευαγγελισμό: ο αποστολικός ζήλος του πιστού. 2. Ο Ιησούς πρότυπο του αγγέλματος
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα και καλωσήλθατε!
Την περασμένη Τετάρτη ξεκινήσαμε έναν κύκλο κατήχησης για το πάθος για τον ευαγγελισμό, για τον αποστολικό ζήλο που πρέπει να εμψυχώνει την Εκκλησία και κάθε χριστιανό. Σήμερα εξετάζουμε το αξεπέραστο μοντέλο της διακήρυξης: τον Ιησού. Το Ευαγγέλιο των Χριστουγέννων τον αποκαλούσε «Λόγο του Θεού» (πρβλ. Ιω 1,1). Το γεγονός ότι Αυτός είναι ο Λόγος, μας δείχνει μια ουσιαστική πτυχή του Ιησού: Είναι πάντα σε σχέση, εξωστρεφής. Ο λόγος, μάλιστα, υπάρχει για να μεταδοθεί, να κοινοποιηθεί. Έτσι είναι ο Ιησούς, ο αιώνιος Λόγος του Πατέρα που μας φτάνει σ’ εμάς. Ο Χριστός όχι μόνο έχει τα λόγια της ζωής, αλλά κάνει τη ζωή του Λόγο: μήνυμα, ζει δηλαδή πάντα στραμμένος προς τον Πατέρα και προς εμάς. Αν μάλιστα κοιτάξουμε τις μέρες του, που περιγράφονται στα Ευαγγέλια, βλέπουμε ότι στην πρώτη θέση υπάρχει η οικειότητα με τον Πατέρα, η προσευχή, γι’ αυτό ο Ιησούς σηκώνεται νωρίς, όταν είναι ακόμη σκοτάδι, και πηγαίνει σε ερημικές περιοχές για να προσευχηθεί (βλ. Μκ 1,35· Λκ 4,42). Όλες τις πιο σημαντικές αποφάσεις και επιλογές τις παίρνει αφού πρώτα προσευχήθηκε (πρβλ. Λκ 6,12· 9,18). Ακριβώς σε αυτή τη σχέση, στην προσευχή που τον συνδέει με τον Πατέρα εν Πνεύματι, ο Ιησούς ανακαλύπτει το νόημα της ύπαρξής του ως άνθρωπος, της ύπαρξής του στον κόσμο ως αποστολή για εμάς.
Από αυτή την άποψη, ενδιαφέρουσα είναι η πρώτη δημόσια πράξη που κάνει μετά τα χρόνια της κρυμμένης του ζωής στη Ναζαρέτ. Ο Ιησούς δεν κάνει ένα μεγάλο θαύμα, δεν στέλνει ένα αποτελεσματικό μήνυμα, αλλά αναμειγνύεται με τους ανθρώπους που πήγαοναν να βαπτιστούν από τον Ιωάννη. Έτσι μας προσφέρει το κλειδί της δράσης του στον κόσμο: να αναλώνεται για τους αμαρτωλούς, να στέκεται αλληλέγγυος μαζί μας χωρίς αποστάσεις, να μοιράζεται πλήρως τη ζωή. Μάλιστα, μιλώντας για την αποστολή του, θα πει ότι δεν ήρθε «για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του» (Μκ 10,45). Κάθε μέρα, μετά την προσευχή, ο Ιησούς αφιερώνει όλη του την ημέρα στη κήρυξη της Βασιλείας του Θεού και στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στους πιο φτωχούς και πιο αδύναμους, στους αμαρτωλούς και στους αρρώστους (βλ. Μκ 1,32-39).
Τώρα, αν θέλουμε να αναπαραστήσουμε τον τρόπο ζωής του με μια εικόνα, δεν δυσκολευόμαστε να τον βρούμε: μας τον προσφέρει ο ίδιος ο Ιησούς, μιλώντας για τον εαυτό του ως Καλός Ποιμένας, αυτός που –όπως λέει– «δίνει τη ζωή του για τα πρόβατα» (Ιω 10,11). Στην πραγματικότητα, το να είσαι βοσκός δεν ήταν απλώς μια δουλειά που απαιτούσε χρόνο και πολύ κόπο. Ήταν πραγματικός τρόπος ζωής: εικοσιτέσσερις ώρες το 24ωρο, να ζεις με το κοπάδι, να το συνοδεύεις στον βοσκότοπο, να κοιμάσαι ανάμεσα στα πρόβατα, να φροντίζεις τα πιο αδύναμα. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς δεν κάνει κάτι για εμάς, αλλά δίνει τα πάντα, δίνει τη ζωή του για εμάς. Η δική του ειίναι μια ποιμαντική καρδιά (βλ. Ιεζ 34,15).
Πράγματι, για να συνοψίσουμε τη δράση της Εκκλησίας σε μια λέξη, χρησιμοποιείται συχνά ο όρος «ποιμαντική». Και για να αξιολογήσουμε την ποιμαντική μας φροντίδα, πρέπει να συγκριθούμε με το πρότυπο, τον Ιησού τον Καλό Ποιμένα. Πρώτα από όλα μπορούμε να αναρωτηθούμε: τον μιμούμαστε πίνοντας από τις πηγές της προσευχής, ώστε η καρδιά μας να είναι σε αρμονία με τη δική του; Η οικειότητα μαζί του είναι, όπως πρότεινε το όμορφο βιβλίο του αββά Chautard, «η ψυχή κάθε αποστολής». Ο ίδιος ο Ιησούς το είπε ξεκάθαρα στους μαθητές του: «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω 15,5). Εάν είμαστε με τον Ιησού, ανακαλύπτουμε ότι η ποιμαντική του καρδιά χτυπά πάντα για όσους είναι χαμένοι, αποπροσανατολισμέμοι, μακριά. Η δική μας καρδιά είναι έτσι;
Ακούσαμε την παραβολή του χαμένου προβάτου, που περιέχεται στο κεφάλαιο 15 του κατά Λουκάν Ευαγγελίου (πρβλ. στ. 4-7). Ο Ιησούς μιλά επίσης για το χαμένο νόμισμα και τον άσωτο γιο. Αν θέλουμε να εκπαιδεύσουμε τον αποστολικό ζήλο, το κεφάλαιο 15 του Λουκά πρέπει να το έχουμε πάντα υπόψη μας. Εκεί ανακαλύπτουμε ότι ο Θεός δεν κάθεται να κοιτάει την περίφραξη των προβάτων του ούτε καν τα απειλεί για να μην φύγουν.
Μάλλον, αν κάποιο βγει έξω και χαθεί, δεν το εγκαταλείπει, αλλά το αναζητά. Δεν λέει «Έφυγε, δικό του λάθος, ας πρόσεχε!». Η ποιμαντική καρδιά αντιδρά με διαφορετικό τρόπο: υποφέρει και ρισκάρει. Υποφέρει: ναι, ο Θεός υποφέρει για όποιον φεύγει και, ενώ τον κλαίει, τον αγαπά ακόμη περισσότερο. Ο Κύριος υποφέρει όταν απομακρυνόμαστε από την καρδιά του. Υποφέρει για όσους δεν γνωρίζουν την ομορφιά της αγάπης του και τη ζεστασιά της αγκαλιάς του. Αλλά, ως απάντηση σε αυτόμ τον πόνο, δεν αποσύρεται, αλλά ρισκάρει: αφήνει τα ενενήντα εννέα πρόβατα που είναι ασφαλή και επιχειρεί να βρει το μοναδικό που λείπει, κάνοντας έτσι κάτι ριψοκίνδυνο και ίσως παράλογο, αλλά σύμφωνο με την ποιμαντική του καρδιά, που νοσταλγεί για όποιον έχει φύγει. Όχι θυμό ή αγανάκτηση, αλλά μια αμείωτη νοσταλγία για εμάς. Είναι ο ζήλος του Θεού.
Κι εμείς, έχουμε παρόμοια συναισθήματα; Ίσως να βλέπουμε αυτούς που έχουν εγκαταλείψει το ποίμνιο ως αντίπαλους ή εχθρούς. Συναντώντας τους στο σχολείο, στη δουλειά, στους δρόμους της πόλης, γιατί να μην σκεφτούμε αντ’ αυτού ότι έχουμε μια καλή ευκαιρία να τους μαρτυρήσουμε τη χαρά ενός Πατέρα που τους αγαπά και που δεν τους ξέχασε ποτέ;
Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτούς και έχουμε την τιμή και το βάρος να είμαστε εμείς να τον φέρουμε. Γιατί ο Λόγος, ο Ιησούς, μας ζητάει αυτό. Ίσως ακολουθούμε και αγαπάμε τον Ιησού εδώ και πολύ καιρό και ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε αν μοιραζόμαστε τα συναισθήματά του, αν υποφέρουμε και ρισκάρουμε σε αρμονία με την ποιμαντική του καρδιά! Δεν είναι θέμα προσηλυτισμού -το είπα- για να είναι οι άλλοι «δικοί μας», αλλά να αγαπάμε για να είναι ευτυχισμένα παιδιά του Θεού. Ας ζητήσουμε στην προσευχή τη χάρη μιας ποιμαντικής καρδιάς. Γιατί, χωρίς αυτή την αγάπη που υποφέρει και ρισκάρει, κινδυνεύουμε να ποιμαίνουμε μόνο εμάς τους ίδιους.
——————
Μετάφραση: π.Λ
